Στην εποχή της δισκέτας

Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι να ρίξει ανάθεμα συλλήβδην στους εφοριακούς ή εν γένει στους δημοσίους υπαλλήλους. Η πλειοψηφία των οποίων (και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά πραγματικότητα που προκύπτει από την εμπειρία της υποφαινόμενης και όχι μόνον) πραγματικά ενδιαφέρονται να σε εξυπηρετήσουν για να βρεις άκρη μέσα στο λαβύρινθο μίας γραφειοκρατίας που βασανίζει και τους ίδιους.

Σε ένα γραφειοκρατικό λαβύρινθο όμως, αρκεί ένας Μινώταυρος για να σπάσει ο μίτος και να απομείνεις να αναζητείς ματαίως την έξοδο στο φως.

Σημειωτέον εδώ ότι η γραφειοκρατία και η εχθρικότητα του συστήματος απέναντι στον πολίτη δεν είναι προνόμιο του δημοσίου, όπως έχει διαπιστώσει όποιος έχει προσπαθήσει πχ να βγάλει άκρη με ιδιωτική εταιρεία παροχής υπηρεσιών, όταν του έρχεται φουσκωμένος λογαριασμός, για να λάβει απαντήσεις τύπου “αυτά τα υπολογίζει το μηχάνημα και τα μηχανήματα ποτέ δεν κάνουν λάθος”. Hal, πάτα το κουμπί, η οδύσσεια του διαστήματος τώρα δικαιώνεται.

Από την εφορία όμως περνάς αναγκαστικά. Εξάλλου, τα μόνα σίγουρα πράγματα σε αυτό τον κόσμο είναι ο θάνατος και η εφορία. Και εάν μετά το θάνατο μπορεί να υπάρχει ελπίδα, μετά την εφορία δεν υπάρχει σίγουρα.

Η αλήθεια είναι πως ήλπιζα ότι θα ξεμπέρδευα γρήγορα όταν την περασμένη Τετάρτη πήγα στη ΔΟΥ που ανήκω (μικρή σημασία έχει ποια, διότι αυτή η ιστορία θα μπορούσε να έχει συμβεί και συμβαίνει σε οποιαδήποτε εφορία) για να κλείσω τα βιβλία μου και να γλυτώσω τον επιπλέον φόρο στο μπλοκάκι μου. Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω ότι οι δημοσιογράφοι έχουν την δυνατότητα απασχόλησης είτε ως μισθωτοί είτε με μπλοκάκι.

Είχα όλα τα έγγραφα έτοιμα και όταν έφτασα στην εφορία δεν υπήρχαν μεγάλες ουρές. Από τα μεγάφωνα έπαιζε μουσική και συγκεκριμένα το I will always love you της Whitney Houston. Οι υποψίες μου ότι κάποιος είχε καψούρα στη ΔΟΥ επιβεβαιώθηκαν όταν έβαλε το I just called to say I love you και εις εκ των υπαλλήλων άρχισε να τραγουδά. Ήταν όμως άκρως εξυπηρετικοί και οι πρώτες βόλτες πάνω- κάτω και πέρα- δώθε κύλησαν γρήγορα.

Στον τρίτο όροφο στις ανακοινώσεις είχαν βάλει ένα από τα πιο διαδεδομένα hoaxes του ελληνικού διαδικτύου, το δήθεν κείμενο του Ισοκράτη που υποτίθεται ότι λέει πως: “Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία”.

Ο Ισοκράτης βεβαίως δεν είχε γράψει ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά δεν το σχολίασα συμπονώντας τον υπάλληλο που προφανώς είχε ακούσει κατά καιρούς τα μύρια όσα από έξαλλους (δικαίως ή αδίκως) φορολογούμενους.

Αντίθετα το έριξα κι εγώ στη φιλοσοφία και συγκεκριμένα στη στωική σχολή, συλλέγοντας σφραγιδούλες και υπογραφούλες από το ισόγειο στον τρίτο, ξανά στο ισόγειο μετά στο δεύτερο, σκεπτόμενη παράλληλα ότι μία από τις πιο επιτυχημένες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου είναι αυτή στους “12 άθλους του Αστερίξ” με το “σπίτι των τρελών” και το περίφημο έντυπο Α38.

Επιστροφή στο ισόγειο και ενώ σκεφτόμουν ότι τσάμπα πληρώνω γυμναστήριο, αφού θα μπορούσα απλά να πηγαίνω για δουλειές στην εφορία και να ανεβοκατεβαίνω σκάλες, εμφανίστηκε το πρώτο πρόβλημα. Ο υπάλληλος στον κώδικα διαπίστωσε ότι δεν είχα υποβάλλει συγκεντρωτική κατάσταση τιμολογίων για ένα έτος. Δικό μου σφάλμα φυσικά, εκ παραδρομής βεβαίως αφού είχε κοπεί μόνο ένα τιμολόγιο με ημερομηνία 1η Ιανουαρίου. Τηλεφωνώ στο λογιστή, που μου ζητά να ρωτήσω εάν θέλουν τα στοιχεία σε δισκέτα (!) ή cd.

Στο άκουσμα της λέξης “δισκέτα” ομολογώ ότι συγκινήθηκα, γιατί θυμήθηκα τον πρώτο υπολογιστή που είχαμε αγοράσει το 1996 όταν ακόμη πήγαινα σχολείο, αλλά και τα φοιτητικά μου χρόνια και αναρωτήθηκα που να βρίσκεται η πτυχιακή μου στην πολιτική επικοινωνία, την οποία είχα αποθηκεύσει σε δύο δισκέτες. Θυμήθηκα επίσης δύο συναδέλφους, που πρόσφατα μου είχαν πει ότι από την εφορία ζητούν στοιχεία σε δισκέτες και συνειδητοποίησα ότι είναι γενικευμένη αυτή η επιστροφή στο μέλλον.

Επειδή με το Μινώταυρο της γραφειοκρατίας δεν τα βάζεις εύκολα, δε μου έμενε άλλη λύση παρά να επισκεφτώ το λογιστή μου στην άλλη άκρη της Αθήνας, ο οποίος με χαμόγελο ιώβειας υπομονής μου έδωσε τα απαραίτητα στοιχεία, σε δισκέτα φυσικά και μου εξήγησε με ύφος στωικό ότι αναγκάστηκε να αγοράσει drive για δισκέτες, παρόλο που δεν τις χρησιμοποιεί κανείς εδώ και 15 χρόνια, για να βγάζει άκρη με την εφορία χωρίς πολλά πολλά.

Φυσικά όλο αυτό σήμαινε και δεύτερη ημέρα στην εφορία, η οποία από το πρωί δεν ξεκίνησε καλά, δεδομένου ότι υπήρχε μία ωραιότατη μακριά ουρά φορολογούμενων στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Πως να χάσει όμως ο δημοσιογράφος την ευκαιρία για ρεπορτάζ και έτσι ρώτησα τον υπάλληλο όταν θεώρησα ότι πια είχα ξεμπερδέψει (τι ανόητη) γιατί ζητούν τα στοιχεία σε δισκέτα. “Ξέρω ότι δεν είναι προσωπική σας προτίμηση, αφού δισκέτα ζητούν και συνάδελφοι σας σε άλλες εφορίες, αλλά η απορία μου είναι γιατί, δεδομένου ότι κανένας υπολογιστής δεν παίρνει δισκέτα πια. Δεν δέχονται στικάκι οι υπολογιστές σας επειδή είναι παρωχημένοι ή υπάρχει κάποια εγκύκλιος που προβλέπει κάτι τέτοιο;” ρώτησα αφελώς.

Ο υπάλληλος, που εν τω μεταξύ κατέβαλε τεράστια προσπάθεια να εξυπηρετήσει μία ατελείωτη ουρά κάνοντας ενίοτε δύο πράγματα ταυτόχρονα, ελαφρώς ενοχλημένος μου απάντησε: “Δισκέτα, cd ή στικάκι, ό,τι θέλετε εσείς, αλλά οι περισσότεροι ζητούν οι ίδιοι να τα φέρουν σε δισκέτα”.

Έφυγα από το συγκεκριμένο γκισέ άναυδη και με την απορία μήπως μπήκα σε κάποια πύλη στο χωροχρόνο και βρέθηκα σε ένα παρελθόν, όταν υπήρχαν ακόμη δισκέτες. Διότι να δεχτούμε ότι μπορεί κάποιος να προτιμήσει το cd από στικάκι διότι μπορεί κανείς να το κλειδώσει και να είναι ήσυχος πως δε θα υποστεί αλλοίωση. Δύσκολο όμως να δεχθώ ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων εν έτει 2017 (και καλή χρονιά) προτιμά τη δισκέτα, που δεν παίρνει πια κανένας υπολογιστής.

Εν συνεχεία βεβαίως ανακάλυψα ότι εγκύκλιος προβλέπει την παράδοση στοιχείων με μαγνητικά μέσα εγγραφής, χωρίς να προσδιορίζει ποια είναι αυτά. Το οποίο σημαίνει δισκέτα, μαγνητική ταινία αν θέλουμε να γυρίσουμε ακόμη πιο πίσω στο παρελθόν, αλλά και εξωτερικό σκληρό δίσκο, αν θέλουμε να ζούμε στο σήμερα. Δηλαδή ο νόμος τα μπλέκει χειρότερα.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247