Το πρόβλημα είναι ότι η ακροδεξιά βάζει την ατζέντα

Στην Ελλάδα χαιρόμαστε (και δικαίως) που η Χρυσή Αυγή έμεινε εκτός Βουλής (αν και μπήκε βέβαια η Ελληνική Λύση), όμως η ήττα αυτή της ακροδεξιάς μπορεί να είναι προσωρινή εάν δεν ξεφορτωθούμε και την ατζέντα της. Και στον πολιτικό διάλογο σε όλη την Ευρώπη (και τις ΗΠΑ) την ατζέντα τη βάζει μία ακραία δεξιά. Προς τρόμο ορισμένων συστημικών παικτών, προς ανακούφιση επί της ουσίας του συστήματος.

Τα εκλογικά αποτελέσματα των εκλογών στα γερμανικά κρατίδια της Σαξονίας και του Βραδεμβούργου, όπου η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) ήρθε δεύτερο κόμμα με τα ποσοστά CDU- SPD να πέφτουν κι άλλο, είναι ένα ακόμη καμπανάκι που ηχεί από την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης μέχρι εδώ.

Γιατί μας ενδιαφέρει τι γίνεται στη Γερμανία; Γιατί η Ελλάδα δεν είναι ένα αποκομμένο νησί. Γιατί οι πολιτικές τάσεις διαχέονται στην Ευρώπη. Γιατί είμαστε και οι δύο (υποτίθεται ισότιμα, αλλά… ) μέλη της ΕΕ. Και γιατί η AfD ως ένα κόμμα με εξαρχής αντιευρωπαϊκό προσανατολισμό (ιδρύθηκε άλλωστε με τη χρηματοδότηση Γερμανών βιομηχάνων, που αποφάσισαν ότι δεν ωφελούνται πλέον από το ευρώ όσο ωφελούνταν από το ισχυρότερο έναντι των άλλων νομισμάτων γερμανικό μάρκο), υποστήριζε ενθέρμως ήδη από το 2013 το ευρώ δύο ταχυτήτων και το Grexit. Και είναι ένα κόμμα που ζητά την τιμωρία της Ελλάδας ακόμη και σήμερα.

Τα δύο μεγάλα γερμανικά κόμματα βρίσκουν παρηγοριά στο γεγονός ότι τουλάχιστον η AfD δεν ήρθε πρώτο κόμμα στα δύο αυτά κρατίδια, όπως έδειχναν κάποια στιγμή οι δημοσκοπήσεις. Παρηγοριά στον άρρωστο. Ειδικά οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες οδηγούνται σε κατάρρευση και όμως μοιάζουν να μην το έχουν καταλάβει. Οι Γερμανοί βιομήχανοι ζητούν μία “Ατζέντα 2010” νούμερο δύο, η γερμανική ΤΙΝΑ που έφερε σοσιαλδημοκρατική υπογραφή ζει και βασιλεύει και η νοοτροπία της συντηρητικής προτεστάντισσας νοικοκυράς που εκπροσωπεί η Μέρκελ αντί για δημοσιονομική υγεία φέρνει επενδυτική και αναπτυξιακή ασφυξία στην πιο ισχυρή χώρα της Ευρώπης. Ισχυρή, αλλά όχι για την πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών, καθότι στην Ελλάδα ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί πέρασαν ήδη ένα οικειοθελές μνημόνιο, δηλαδή την Ατζέντα 2010, πολύ πριν από εμάς.

Το γερμανικό μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα (της Δυτικής Γερμανίας) στηρίχτηκε στη μετανάστευση και στο ισχυρό κοινωνικό κράτος. Το ισχυρό κοινωνικό κράτος υπέστη πλήγμα τα τελευταία 15 χρόνια και η μετανάστευση ξαφνικά έγινε πρόβλημα.

Διότι το ζήτημα είναι πως την ατζέντα τη βάζει η ακροδεξιά. Ορίζει το προσφυγικό/μεταναστευτικό ως το κύριο θέμα συζήτησης. Και πράττοντας αυτό, έχει ήδη νικήσει. Κάποιοι επιχειρούν να την ανταγωνιστούν στο γήπεδο της, άλλοι της απαντούν με ανθρωπιά. Όμως το πρώτο είναι πάντα αναποτελεσματικό και το δεύτερο δεν αρκεί.

Η ακροδεξιά πατάει πάντα πάνω στη “λογική” της μη εναλλακτικής στην κυρίαρχη πολιτική. Και ξέρουμε όλοι ποια είναι αυτή από τότε που κάποιοι θριαμβολογούσαν για το “τέλος της Ιστορίας” το οποίο έχει εν τω μεταξύ αποκηρύξει και ο ίδιος ο συγγραφέας του.

Δεν είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα το προσφυγικό/μεταναστευτικό; Βεβαίως και είναι, αλλά γιατί είναι το υπαρξιακό πρόβλημα της Ευρώπης αυτή τη στιγμή; Γιατί μπαίνει πρώτο στην ατζέντα. Όταν είναι ο τελευταίος κρίκος που επηρεάζει τις ζωές των Ευρωπαίων, πολύ πιο κάτω από την ανεργία, την εργασιακή ανασφάλεια, το συνταξιοδοτικό, την κοινωνική προστασία.

Αυτά που κυρίως πρέπει να συζητήσουμε είναι η ανάπτυξη με πραγματικό όφελος για όλους, η δικαιότερη κατανομή του πλούτου, τα εργασιακά και το κοινωνικό κράτος. Αυτή πρέπει να είναι η πραγματική ατζέντα της Ευρώπης και βεβαίως της Ελλάδας.

Οι μεταναστευτικές ροές εξάλλου δε θα σταματήσουν ποτέ, τα σύνορα ποτέ δε θα μπορούν να αστυνομευθουν πλήρως και αυτός που πεθαίνει από την πείνα και τις βόμβες, δε θα διστάσει μπροστά στον κίνδυνο να πνιγεί στη Μεσόγειο. Αλλά αυτή είναι μία αλήθεια που λίγοι πολιτικοί τολμούν να πουν, γιατί μετά η ατζέντα θα έπρεπε να στραφεί στην ουσιαστική εναλλακτική που θα πρέπει να προσφέρουν.