Το Σκοπιανό και ο μουντζούρης

Όταν παίζεις πόκερ, δεν αποκαλύπτεις τα χαρτιά σου στον αντίπαλο. Μία βασική αρχή, που ως χώρα δεν ξέρουμε όταν διαπραγματευόμαστε και που έχουμε ξεχάσει και στο ζήτημα του Σκοπιανού.

Η ΠΓΔΜ, που είναι και αυτή που “καίγεται” για το θέμα της ονομασίας δεν έχει πάρει θέση, ενώ εμείς έχουμε σπεύσει να τοποθετηθούμε και να αλληλοκαρφωθούμε, μετατρέποντας το εθνικό αυτό ζήτημα σε αφορμή εσωτερικής, κομματικής αντιπαράθεσης. Και μάλιστα, συμφωνώντας ή διαφωνώντας με μία θέση προ δέκα ετών. Λες και δεν έχουν αλλάξει οι συνθήκες από το 2008. Εκτός εάν αίφνης το πολιτικό σύστημα θεωρεί θέσφατο τη θέση που είχε πάρει τότε, σε μία πολύ συγκεκριμένη συγκυρία και ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο και διεθνώς και στα Βαλκάνια, η κυβέρνηση Καραμανλή, τον οποίο τότε πολλοί σημερινοί τιμητές είχαν λοιδωρήσει για το Βουκουρέστι.

Πέραν όλων των άλλων, το ΑΕΠ της Ελλάδας τότε ήταν ίσο με το ΑΕΠ σχεδόν όλων των Βαλκανίων. Οι ελληνικές τράπεζες κυριαρχούσαν στα Βαλκάνια γενικώς και στα Σκόπια ειδικώς. Αλλά σήμερα στη θέση τους είναι οι αυστριακές τράπεζες και η Ελλάδα μόλις τώρα μετά από οκτώ χρόνια μνημονιακής αποσάρθρωσης ελπίζει σε φως στην άκρη του τούνελ.

Ας το πούμε άλλη μία φορά: Όταν σπεύδεις να ανοίξεις τα χαρτιά σου, ενώ δεν είσαι εσύ ο επισπεύδων, κινδυνεύεις να μείνεις με το μουντζούρη μίας δυσλειτουργικής λύσης ή μίας αποτυχίας στο χέρι. Το 2008 για παράδειγμα η διπλωματική επιτυχία ήταν σε σημαντικό βαθμό ότι την αποτυχία εν τέλει της συζήτησης για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό τη χρεώθηκαν τα Σκόπια. Το Βουκουρέστι λοιπόν σε ό,τι αφορά στην ουσία της συζήτησης ήταν ένα ναυάγιο. Αλλά εμείς δέκα χρόνια μετά, ξεκινάμε ξανά το ταξίδι από το σημείο εκείνου του ναυαγίου.

Έχει δίκιο λοιπον η Κατερινα Παπακώστα όταν λέει ότι η συζήτηση θα έπρεπε να ξεκινήσει από μηδενική βάση. Όχι για να πούμε “ηρωικό όχι” ή “ρεαλιστικό ναι” σε κάτι. Αλλά ακριβώς γιατί δεν έχουμε κανένα όφελος να τοποθετηθούμε εκ των προτέρων, την ώρα που η ΠΓΔΜ κάνει μεν κινήσεις καλής θέλησης, όπως όμως αναγνώρισε και η Κομισιόν, δεν έχει ακόμη ανοίξει κανένα χαρτί. Και να μην ξεχνάμε ότι καμία φορά, καμία λύση μπορεί να είναι η καλύτερη λύση. Όχι για την ΠΓΔΜ, ούτε για τις ΗΠΑ. Αλλά την Ελλάδα το μόνο που πρέπει να την ενδιαφέρει είναι το δικό της συμφέρον. Το κύριο ερώτημα λοιπόν, το μόνο ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι: Πως ξεκινώντας από μηδενική βάση θα πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αντάλλαγμα ως χώρα για να συμφωνήσουμε σε κάτι που στην πραγματικότητα δεν καίει εμάς.

ΥΓ: Ορισμένοι κόπτονται για άλλη μία φορά για το δικαίωμα “γεωγραφικού προσδιορισμού” της γείτονος. Μόνο που το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι το όνομα συνοδεύεται από αγάλματα του Μεγαλέξανδρου, χάρτες και μεγαλόστομες διακηρύξεις. Κι επιπλέον, τελικά το μεγάλο αγκάθι δε θα είναι το όνομα αλλά η ιθαγένεια που θα αναγράφεται στις ταυτότητες των σλαβικής (βουλγάρικης) ή αλβανικής καταγωγής πολιτών αυτού του κρατιδίου, που αναζήτησε απεγνωσμένα μία ενιαία ταυτότητα στο όρο “Μακεδονία”.

*H Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτρια πολιτικού του News24/7

Πηγή φωτογραφίας: Sooc.gr