Το τέλος της Νέας Δημοκρατίας και το μέλλον της

Την κυβέρνηση περιμέναμε να πέσει τώρα που έμεινε με 153, τελικά έπεσε το on line σύστημα στη Νέα Δημοκρατία και μαζί της κινδυνεύει να καταρρεύσει το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης άντεξε ακόμη και τις δύο διασπάσεις, που προκάλεσε το μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Συρρικνώθηκε σε σημαντικό βαθμό, αλλά δε διαλύθηκε. Κι όμως τώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της διάλυσης με αφορμή μία εκλογική διαδικασία που το ίδιο επέλεξε και η οποία ανέδειξε το βαθύτατο διχασμό επί ιδεολογικού και κυρίως επί προσωπικού επιπέδου.

Ήταν μία διαδικασία ωστόσο προβληματική εξ αρχής, καθώς και το 2009 -όταν την ψηφοφορία είχε αναλάβει άλλη εταιρεία- το σύστημα είχε πέσει για τρεις ολόκληρες ώρες. Αντί όμως στη ΝΔ να εξετάσουν πως θα αντιμετωπίσουν την τεχνική διάσταση του ζητήματος, επαναπαύθηκαν στο γεγονός πως τότε είχε υπάρξει πολιτική συμφωνία και η ηττημένη Ντόρα Μπακογιάννη δεν αμφισβήτησε το αποτέλεσμα, παρά τις σχετικές εισηγήσεις που είχε δεχθεί.

Αντίθετα χωρίς κανένα διάλογο -καθώς άλλωστε επί Σαμαρά συζήτηση δε γινόταν ποτέ και για κανένα ζήτημα- το 2013 το συνέδριο έσπευσε να εντάξει πανηγυρικά τη διαδικασία της ανοιχτής εκλογής στο καταστατικό, χωρίς να εξετάσει τα προβλήματα και τους κινδύνους. Είχε παρουσιαστεί άλλωστε ως άνοιγμα στην κοινωνία, αν και στην πραγματικότητα είχε υποστηριχθεί με θέρμη από το βαθύ καραμανλικό κράτος της ΝΔ που δεν άντεχε στην ιδέα της κόρης του Μητσοτάκη στην προεδρία.

Ο Σαμαράς άφησε λοιπόν “προίκα” στη ΝΔ πέραν όλων των άλλων προβλημάτων και τη συγκεκριμένη διαδικασία. Δεν έπρεπε όταν πια ξεκίνησε η διαδοχή να γίνει μία ουσιαστική συζήτηση για το πως θα γίνει η εκλογή προέδρου χωρίς προβλήματα; Αντί αυτού είχαμε έναν υποψήφιο που αμφισβητούσε από πολιτική άποψη τη διαδικασία και τρεις που ζητούσαν επιμόνως την τήρηση του καταστατικού. Κανέναν που να δει τα πράγματα πρακτικά.

Δεν κατάφεραν ούτε τα προσχήματα να τηρήσουν στη ΝΔ. Τουλάχιστον στο ΠΑΣΟΚ, όπου σε προηγούμενες αντίστοιχες τέτοιες διαδικασίες είχαν προβλήματα, είχαν κάνει εκ των προτέρων μία πολιτική συμφωνία για τη διαχείριση καταστάσεων και δεν έριχναν εκ των υστέρων το ανάθεμα ο ένας στον άλλο.

Η εικόνα των υποψηφίων που αλληλοκατηγορούνται και αφήνουν αιχμές ο ένας κατά του άλλου για υπονόμευση της διαδικασίας, σκοτεινά κέντρα, παρασκήνια και συστήματα, που δεν ήθελαν να ακουστεί η φωνή του λαού (που ο κάθε υποψήφιος δικαιούται τώρα να ισχυρίζεται ότι θα μιλούσε υπέρ του), προκαλεί ενδεχομένως μεγαλύτερη φθορά και από αυτό καθεαυτό το φιάσκο. Δείχνει ότι η διάσπαση ήταν ήδη ψυχική και απλώς περιμένει ένα γεγονός για να την πυροδοτήσει.

Τζιτζικωσταίοι και Μεϊμαράκηδες. Μητσοτάκηδες και Γεωργιάδηδες, αλλά κυρίως στο βάθος σαμαρικοί κατά καραμανλικών και κατά μητσοτακικών, συγκρούονται μπροστά σε ένα αδιέξοδο: η ζημία στην αξιοπιστία της ΝΔ είναι ήδη μεγάλη και είτε αποφασίσει να ξαναδοκιμάσει και άμεσα να εκλέξει πρόεδρο με ανοιχτή διαδικασία είτε καθυστερήσει και συζητήσει το θέμα στα όργανα ή και σε ένα συνέδριο, δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να θεραπευθεί. Το γεγονός ότι ήδη έχουν αρχίσει οι εισηγήσεις για τη δημιουργία ενός νέου δεξιού κόμματος είναι ενδεικτικό.

Το φιάσκο ήταν απλώς το σύμπτωμα και όχι η αιτία του γαλάζιου εξευτελισμού. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα και οι δύο (ή τρεις) πλευρές μπορεί να υποδεχθούν μία διάσπαση με ανακούφιση.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247