Από το Stanley στο Μέγαρο

Από την λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, η ζωή τα έφερε έτσι ώστε τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ να περάσουν την πόρτα του Μεγάρου. Εκεί όπου σύμφωνα με τη δική τους ιδεοληπτική αντίληψη για τον κόσμο και τα πράγματα, οι “πλουτοκράτες” πήγαιναν φορώντας τα καλά τους για να ακούσουν κλασική μουσική. Άλλωστε το πιο εύκολο, για να γίνει αντιληπτή η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να ανατρέξει κανείς στο πρόσφατο παρελθόν προκειμένου να διαπιστώσει τι έλεγαν για το Μέγαρο Μουσικής.

Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Βλέπετε το Μέγαρο είναι πλέον “ημικρατικό”, οπότε μπορεί εκτός από συναυλίες και μουσικές παραστάσεις να φιλοξενεί και άλλου είδους… Όργανα. Όπως επί παραδείγματι την Κεντρική Επιτροπή. Η «κυβερνώσα και διεκδικητική» Αριστερά, όπως την χαρακτήρισε στην ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας, έχει δικαίωμα στη καλοπέραση. Κατανοητή η… δυστυχία του να είσαι αριστερός και οι ανάγκες της δουλειάς να σε υποχρεώνουν να ζεις ως αστός, αλλά αυτά είναι τα βάσανα της εξουσίας. Το κατάλαβαν μετά από τους πρώτους έξι μήνες και αυτό που αυτοί κατάλαβαν, το πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι σήμερα.

Όλα είναι θέμα συνήθειας, αλλά όπως φαίνεται η «κυβερνώσα και διεκδικητική» Αριστερά, μπορεί να άργησε αλλά δείχνει ότι προσαρμόζεται. Είπαμε αυτό είναι το λιγότερο. Εκείνο που ακόμα δεν μπορεί να συνηθίσει είναι να χαμηλώσει τους τόνους και να προσπαθήσει να κυβερνήσει. Έχει βέβαια τη χάρη του οι υπουργοί να ψηφίζουν μέχρι δακρύων τους φόρους και τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, αλλά είναι άχαρο κάθε φορά που ο πρωθυπουργός μιλάει να τον ακούμε να λέει για το πόσο κακό έκανε στη χώρα η Νέα Δημοκρατία και ο «νέο» φιλελευθερισμός.

Μεταξύ μας κάποιος πρέπει να του πει ότι δεν είναι αυτό που νομίζει. Γιατί μπορεί να τον ενοχλεί και να αισθάνεται κάπως άβολα με τον κοσμοπολίτικο αέρα που αποπνέουν οι αγορές, αλλά αυτό που περιγράφει στις ομιλίες του δεν λέγεται «νέο» φιλελευθερισμός. Αυτά τα δεινά που μας είπε ότι οφείλονται στη “συντηρητική” Νέα Δημοκρατία δεν έχουν σχέση με το μνημόνιο που ο ίδιος ψήφισε, με τους φόρους που συνοδεύουν τα μέτρα που πήρε και φυσικά με τις περικοπές στις συντάξεις που το κόμμα του υπερψήφισε με πόνο ψυχής. Αυτά σύντροφοι δεν περιλαμβάνονται στο μενού της Νέας Δημοκρατίας και πολλώ δε δεν αποτελούν θέσεις της φιλελεύθερης παράταξης.

Αυτά σύντροφοι του Μεγάρου Μουσικής κάλλιστα θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς μέτρα σοσιαλιστικής ανασυγκρότησης. Και το ωραίο είναι ότι σ’ αυτά τα σοσιαλιστικής αντίληψης μέτρα συναινεί η “φιλελεύθερη” Ευρώπη. Μετά από όλα αυτά είναι πολύ φυσιολογικό το Μέγαρο Μουσικής να αποτελεί πλέον το σύμβολο της επανάστασης. Εν χορδαίς και οργάνοις, όπως η Κεντρική Επιτροπή.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος