Αυτό το Κέντρο ποιος θα το πάρει;

Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να συμπορευθεί με τη Φώφη Γεννηματά, καθώς και η κινητικότητα που παρατηρείται στο χώρο της κεντροαριστεράς, με μια πρώτη ανάγνωση δημιουργεί νέα δεδομένα στον κεντρώο χώρο. Απ’ τη μια ωθεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κινηθεί πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά ώστε να προλάβει τις εξελίξεις, ενώ απ’ την άλλη καθιστά τη στάση του Ευάγγελου Βενιζέλου καταλύτη στις διεργασίες που συντελούνται στο χώρο. Δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν ότι η συμμετοχή του ΚΙΔΗΣΟ στο “ομοσπονδιακό” σχηματισμό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αφορά στην επόμενη ημέρα των εκλογών. Στη βάση αυτή προεξοφλούν ότι το ΠΑΣΟΚ- Δημοκρατική Συμπαράταξη βλέπει θετικά τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό και παραπέμπουν στη δήλωση Παπανδρέου ότι δεν πρόκειται να συνεργασθεί με τη Νέα Δημοκρατία.

Επειδή όμως υπάρχουν και άλλοι πλην Βενιζέλου που διαφωνούν στην προοπτική συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, το στέλεχος του ΚΙΔΗΣΟ Φίλιππος Σαχινίδης έσπευσε να καθησυχάσει τους “ανησυχούντες” τονίζοντας ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεργασίας. Παρ’ όλα αυτά δύσκολα πείθει μια και ακόμα δεν έχουν εξηγηθεί επαρκώς τα αίτια που οδήγησαν στη διάσπαση πριν από τις εκλογές του 2015. Αυτό μάλιστα είναι και το μόνιμο επιχείρημα του Ευάγγελου Βενιζέλου, το οποίο συνοδεύει το προαπαιτούμενου της συγνώμης την οποία όφειλε να ζητήσει ο Γιώργος Παπανδρέου. Προφανώς το θέμα δεν είναι προσωπικό αλλά βαθύτατα πολιτικό.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως και ο πλέον αδαής περί των τεκταινομένων στο χώρο της κεντροαριστεράς, έχει σαφή εικόνα ότι εντός της Συμπαράταξης διαμορφώνονται δύο κυρίαρχα ρεύματα. Το ένα επιθυμεί μετεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο με τη Νέα Δημοκρατία. Είναι γεγονός ότι η επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου ενδυναμώνει το πρώτο ρεύμα, αφού ο επικεφαλής του ΚΙΔΗΣΟ είναι κατηγορηματικός ότι η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία ήταν “επώδυνη” όχι μόνο για το ΠΑΣΟΚ αλλά και για τη χώρα. Προς διαφορετική κατεύθυνση κινείται ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που αν και δεν τοποθετείται δημοσίως στο ενδεχόμενο συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, εν τούτοις δεν σπεύδει να την αποκλείσει εκ των προτέρων για εθνικούς λόγους.

Ένας άλλος παράγοντας, εξ ίσου καθοριστικός, είναι η στάση που θα κρατήσει το κίνημα που έχουν συστήσει η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Ραγκούσης και ο Γιώργος Φλωρίδης. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ενταχθούν στην ομπρέλα της Συμπαράταξης, μια και θεωρούν ότι η αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ με όρους νοσταλγίας, δεν αποτελεί απάντηση ούτε στα προβλήματα της χώρας αλλά ούτε προσδίδει δυναμική στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Σ’ αυτό το πλαίσιο, κι ενώ το ΠΑΣΟΚ- Δημοκρατική Συμπαράταξη θα μετεωρίζεται μεταξύ των δύο ρευμάτων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται εκ των πραγμάτων να σταθμίσει τις εξελίξεις, έχοντας εκπεφρασμένη άποψη για το ρόλο του κέντρου στη διαμόρφωση των συνθηκών που θα καταστήσουν το κόμμα του πόλο έλξης ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων.

Κατόπιν όλων αυτών είναι εμφανείς οι λόγοι για τους οποίους οι διεργασίες στη κεντροαριστερά επηρεάζουν τη μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας προς το κέντρο. Υπό την αίρεση της αρνητικής αντίδρασης των ψηφοφόρων να στη συμπόρευση των “παλαιμάχων” του ΠΑΣΟΚ με τα “επωνυμοποιημένα” στελέχη της Δημοκρατικής Συμπαράστασης. Σ’ αυτή την περίπτωση θα ενισχυθεί η αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά και τότε δεν πρέπει να προεξοφλείται ότι θα αποβεί επιτυχές το εγχείρημα της διεύρυνσης προς το χώρο του κέντρου. Κι αυτό γιατί πέραν της αποφασιστικής προσήλωσης στο στόχο από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα εξαρτηθεί από τη στάση που θα κρατήσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος καθώς και η Άννα Διαμαντοπούλου, αλλά και από τις αποστάσεις που θα κρατήσει η Φώφη Γεννηματά από τα σενάρια μετεκλογικής σύμπλευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα-αν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει έτσι- της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς, δεν είναι ούτε ιδεολογικό ούτε και οργανωτικό. Κι αυτά τα δύο προς το παρόν φαίνονται ότι κατευθύνουν τις διεργασίες στο χώρο της κεντροαριστεράς πρωτίστως, αλλά σ’ ένα βαθμό τη στρατηγική της κεντροδεξιάς ως προς τη διεύρυνση. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και συνίσταται στο πως θα ηττηθούν, εκλογικά και κοινωνικά, οι πρακτικές και ο τρόπος άσκησης της εξουσίας από την κυβέρνηση. Και αυτό, παρά τη δυσαρέσκεια του κόσμου έναντι της κυβερνητικής πολιτικής, δεν θα καταστεί δυνατό εφόσον ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν προσδώσει δημοκρατικό πρόσημο στη δική του πρόταση εξουσίας. Κυρίως δεν τολμήσει να διαμορφώσει με ρεαλιστικούς όρους, τη σύγκλιση με την εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά στο μεταρρυθμιστικό κέντρο.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος