Δεν είναι ο φιλελευθερισμός ανόητοι…

Ο φιλελευθερισμός είναι σαν τον Χριστιανισμό. Όλοι δηλώνουν πιστοί αλλά ο καθένας και η καθεμιά ξεχωριστά για διαφορετικούς λόγους. Ενίοτε δε πολλοί εξ αυτών πιστεύουν χωρίς να ξέρουν σε τι πιστεύουν. Εκτός, όμως, των «πιστών» του φιλελευθερισμού, ως έννοια ο φιλελευθερισμός επιδέχεται πολλών ερμηνειών ώστε ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας να τον χρησιμοποιεί όπως τον συμφέρει. Γι αυτό κι αν έχετε παρατηρήσει γίνεται η διάκριση ανάμεσα στον «πολιτικό» και στον «οικονομικό» φιλελευθερισμό. Ωστόσο τέτοια διάκριση δεν υφίσταται, αφού η ελευθερία δεν είναι «μονά- ζυγά» ώστε να επιτρέπεται κάποιες μέρες και να απαγορεύεται κάποιες άλλες.

Να το πάρουμε απ’ την αρχή. Μια παροιμία αναφέρει ότι κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Στην ελληνική «εκδοχή» του φιλελευθερισμού έχουν υπάρξει τόσες «γλάστρες» ώστε από κάποια στιγμή και μετά η έννοια απέκτησε κακή φήμη. Ο ελληνικός φιλελευθερισμός σχεδόν κατέστη απολογούμενος για όλα τα στραβά κι ανάποδα της χώρας, πολλές φορές όχι αναίτια αφού κάποιες εμβληματικές προσωπικότητες του χώρου φρόντιζαν με τις θέσεις τους να προσδίδουν τιμωρητικό χαρακτήρα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν η χώρα. Κι αυτό βεβαίως δημιούργησε μια αρνητικά φορτισμένη ατμόσφαιρα για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία ενίοτε την οδηγούσε σε αποφάσεις που αλλοίωναν τον λαϊκό χαρακτήρα της.

Αυτό που κάποιοι νομίζουν ότι είναι φιλελευθερισμός- είτε βρίσκονται εντός των τειχών της Νέας Δημοκρατίας είτε τον πολεμούν εκτός των τειχών- δεν έχει σχέση με τον φιλελευθερισμό. Και για τους μεν και για τους δε, θα ήταν χρήσιμο αντί να υπερασπίζονται τις φαντασιώσεις τους οι κατά συνθήκη «φιλελεύθεροι» και να μάχονται λυσσαλέα τις ιδέες του φιλελευθερισμού οι κατ’ ανάγκη «δημοκράτες», να βάλουν ένα στοίχημα αντίστοιχο με εκείνο του Πασκάλ. «Θα έπρεπε», είχε πει, «να φοβάμαι πολύ περισσότερο μήπως κάνω λάθος και μετά να ανακαλύψω ότι ο Χριστιανισμός (φιλελευθερισμός) είναι αλήθεια, παρά να κάνω λάθος πιστεύοντας πως είναι αλήθεια». Όπως και να ‘χει δεν είναι φιλελευθερισμός αυτό που νομίζουν ότι είναι, τόσο εκείνοι που εμφανίζονται ως «φιλελεύθεροι» όσο και οι άλλοι που τον παρουσιάζουν ως «μπαμπούλα».

Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ο φιλελευθερισμός υπεύθυνος για τα λάθη και τις παραλείψεις των κυβερνήσεων, ακόμα και για πρακτικές που κάθε άλλο παρά συνάδουν με τον χαρακτήρα του. Όπως και δεν είναι απολογούμενος γιατί οι αντίπαλοί του τον συκοφαντούν προκειμένου να έχουν λόγο ύπαρξης. Για τα χάλια της χώρας, για όλα αυτά που την έχουν καταστήσει συνώνυμο με την παρακμή, δεν ευθύνεται ο φιλελευθερισμός ανόητοι. Δεν ευθύνεται γιατί κάποιοι τον δυσφημούν εμφανιζόμενοι ως εκφραστές του, ούτε γιατί κάποιοι άλλοι τον συκοφαντούν σπεκουλάροντας επί των ακραίων απόψεων κάποιων ολίγων «ζηλωτών». Ούτε βέβαια οι φόροι και η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, η ανεργία και η εργασία με μισθό-φιλοδώρημα, τα επιδόματα έναντι της καλά αμοιβόμενης εργασίας, είναι αποτέλεσμα φιλελεύθερης πολιτικής. Δεν είναι ο φιλελευθερισμός ανόητοι, αφού εκτός των άλλων στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ώστε να γνωρίσουμε τον κοινωνικό χαρακτήρα του.