Δύο πόρτες έχει η ζωή, δύο και η κυβέρνηση

Οι απόψεις του Πάνου Καμμένου, απόψεις που προκαλούν γέλωτες στην κοινή γνώμη και εκνευρισμό στην κυβέρνηση, έχουν δύο όψεις. Την αστεία και τη σοβαρή. Η αστεία συνίσταται σε μια κυβέρνηση που τα έχει όλα, ή σχεδόν όλα εις διπλούν. Δύο κέντρα λήψης αποφάσεων( το ένα στο Μαξίμου και το άλλο στο Πεντάγωνο), δύο υπουργούς που ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική, ακόμη και δύο προϋπολογισμούς.

Η σοβαρή πλευρά του θέματος είναι ότι αν συνεχίσει με τους ίδιους ρυθμούς ο Πάνος Καμμένος να… στηρίζει την κυβέρνηση, δηλαδή να παραμένει συνεπής στη συμφωνία που έχει συνάψει με τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι τον Μάρτιο, δεν αποκλείεται να επαναληφθεί ως φάρσα η περίπτωση του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα. Εκείνος αγνόησε τον οιωνοσκόπο που τον προειδοποίησε για τις «Ειδούς του Μαρτίου» και βρέθηκε με 23 μαχαιριές στην πλάτη. Στο χώμα ο αυτοκράτορας στην αντιπολίτευση ο πρωθυπουργός; Το πιθανότερο έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα.

Είναι προφανές ότι τόσο η αστεία όσο και η σοβαρή πλευρά της κυβέρνησης, έχουν τόσες ομοιότητες ώστε είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς ποια από τις δύο υπερισχύει. Σε κάθε περίπτωση αυτά που συμβαίνουν με πρωταγωνιστή έναν κορυφαίο υπουργό ξεπερνούν το σύνθημα του Μάη του ‘68. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι για να φθάσει η φαντασία να γίνει εξουσία, χρειάστηκε τη βοήθεια της πλέον «ψεκασμένης» Δεξιάς. Και το χειρότερο, η πρώτη φορά Αριστερά θα καταλήξει «πρώτη και τελευταία» με τη βοήθεια του κυβερνητικού της εταίρου.

Θα μου πείτε σ’ έπιασε ο πόνος; Κάθε άλλο. Ο πρωθυπουργός επέλεξε τον κυβερνητικό του εταίρο γνωρίζοντας με ποιον έχει να κάνει. Συνεπώς, ως μεγάλο παιδί που είναι, δεν έχει κανένα δίκιο να εκνευρίζεται και ο εκνευρισμός του να μεταφέρεται υπό μορφή αρθρογραφίας στον φιλοκυβερνητικό Τύπο. Ο πρωθυπουργός πληρώνει εν ολίγοις το τίμημα της επιλογής του να συνεργασθεί με τους ΑΝΕΛ. Και όπως φαίνεται πλέον καθαρά, δεν το έκανε για να σώσει τη χώρα, αλλά για να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Και με ποιον θα μπορούσε να φέρει σε πέρας το σχέδιο του, εκτός από τον άνθρωπο που γνώριζε από «μέσα» τον πολιτικό του αντίπαλο;

Να, όμως, που δεν πήγαν όλα τόσο καλά όσο τα σχεδίασαν. Ακόμη και το κόλπο του «καλού» και του «κακού», φαίνεται ότι δεν πιάνει. Αφήστε που κι αυτό το τέχνασμα δείχνει ότι ξέφυγε από το αρχικό σενάριο, αφού ο Πάνος Καμμένος αντιλαμβάνεται ότι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα και ως εκ τούτου γίνεται περισσότερο επιθετικός. Οι δηλώσεις από τις ΗΠΑ περί plan B και η επίθεση κατά του Προέδρου της Βουλής, μετά μάλιστα από την προσπάθεια του πρωθυπουργού να υποβαθμίσει το θέμα, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να συνεχισθεί το «σικέ» παιχνίδι.

Και τώρα είναι η ώρα του Καζαντζίδη. Γιατί η ζωή και η κυβέρνηση έχουν δύο πόρτες. Και στην προκειμένη περίπτωση κάποιος θα την ανοίξει για να βγει πρώτος. Κι αυτός δεν θα είναι άλλος από τον Πάνο Καμμένο. Διπλοπενιές…