Εθνική αναγκαιότητα η παράταξη του Κέντρου

Θα ξεκινήσω έτσι όπως αισθάνεται κάποιος που βλέπει ένα όμορφο όνειρο και ξυπνώντας βρίσκεται στο κενό της επιστροφής στην πραγματικότητα. Όπως πολλοί που… κοιμήθηκαν κεντρώοι και ξύπνησαν δεξιοί. Έτσι γίνεται στα όνειρα θα αντιτάξει ένας πραγματιστής. Όταν κάνεις όνειρα οφείλεις να γνωρίζεις ότι κάποτε θα ξυπνήσεις και θα επανέλθεις στη σκληρή πραγματικότητα. Εν προκειμένω στη «σκληρή» γραμμή.

Διαπίστωση πρώτη: Ονειρεύεσαι ότι ο πολιτικός κόσμος αντιμετωπίζει τα εθνικά θέματα με μετριοπάθεια και συναίνεση. Ξυπνώντας όμως αντικρίζεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι… στην αντιπολίτευση. «Όχι»… erga omnes.

Διαπίστωση δεύτερη: Ακόμα και στα καλύτερα όνειρά σου, όταν δεις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να φωνάζουν «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», υποστέλλεις το λάβαρο της συναίνεσης, ανεβαίνεις στο άλογο και ξυπνάς… Μεγαλέξανδρος.

Διαπίστωση τρίτη: Όνειρο ήταν και πάει. Και το χειρότερο με όσα προβλέπεται να συμβούν στο προσεχές διάστημα, είναι προτιμότερο να μένει κανείς ξύπνιος. Τουλάχιστον να ζήσει τον εφιάλτη με ανοιχτά μάτια.

Ας αφήσουμε όμως τα όνειρα και να ασχοληθούμε με την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και του Πάνου Καμμένου- καλείται να ξεμπερδέψει ένα κουβάρι 25 χρόνων. Καλώς ή κακώς αυτή θα αποφασίσει αφού πρώτα διαβουλευθεί με τα πολιτικά κόμματα και λάβει υπ’ όψιν της τα συναισθήματα του ελληνικού λαού.

Ωστόσο με το «καλημέρα» η κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με την αντίφαση που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο στη σύνθεσή της. Το κόμμα των ΑΝΕΛ. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, μερικά στελέχη του «εθνικοαπελευθερωτικού» ΠΑΣΟΚ, κι ένα κόμμα της λαϊκής Δεξιάς. Άντε τώρα να βρεις κοινή συνισταμένη στο όνομα. Αυτό που δεν κατάφεραν τόσες και τόσες κυβερνήσεις. Πέραν, όμως, της αντίφασης έκανε το λάθος να μη… «μοιράσει» την ευθύνη στους αρχηγούς των κομμάτων. Τους άφησε ανενημέρωτους και τους έκανε «δώρο» την κριτική εκ του μακρόθεν. Άλλο που δεν θέλανε, μετά μάλιστα την ογκώδη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα μ’ έναν Καμμένο να… κολλάει ένσημα πατριωτισμού.

Από την πλευρά της η αντιπολίτευση αξιοποίησε την ενδοκυβερνητική διάσταση απόψεων, κατάφερε αρχικά να κρυφθεί πίσω από αυτήν, προκειμένου να μη πάρει θέση, αλλά μετά από το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, η κεντρώα άποψη που εξέφραζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε μειοψηφική. Είναι προφανές ότι η Νέα Δημοκρατία μετακινείται σε συντηρητικότερες θέσεις προκειμένου να προλάβει τη δημιουργία ενός κόμματος στα δεξιά της. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι η ελληνική Κεντροδεξιά- με ορισμένες αναλαμπές όπως με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Κώστα Καραμανλή- είχε δεξιό DNA. Και αυτό βγήκε στην επιφάνεια με αφορμή το λεγόμενο «Σκοπιανό».

Ο καλύτερος τρόπος να λες σοβαρά πράγματα είναι να αστειεύεσαι. Στην προκειμένη περίπτωση όλοι αστειεύονται με σοβαρά πράγματα. Δεν έχουν καν την αίσθηση του χιούμορ. Από την κυβέρνηση που καταγγέλλει την αξιωματική αντιπολίτευση ότι είναι «ακροδεξιά», ενώ την ίδια στιγμή συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛ που επί της ονομασίας της ΠΓΔΜ (και όχι μόνο) έχει περισσότερο ακραίες θέσεις, μέχρι τη Νέα Δημοκρατία που φοβούμενη το πολιτικό κόστος και εκτιμώντας ότι δημιουργείται μια μεγάλη δεξαμενή άντλησης ψήφων, έχει ανεβάσει τον πήχη υψηλότερα από το Βουκουρέστι.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όποια λύση προταθεί, με βάση την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, θα υπάρξει αντίδραση. Δυστυχώς με ευθύνη όλων, όχι μόνο στην παρούσα χρονική περίοδο, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια. Η μη χρήση του όρου «Μακεδονία» είναι τουλάχιστον αστεία. Όταν μάλιστα αποτελεί πρόταση σοβαρών πολιτικών, τότε καθίσταται και επικίνδυνη. Το άλλο που ακούγεται ότι όσο καθυστερούμε ως χώρα να βρούμε λύση τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες στο μέλλον να βρεθεί καλύτερη, αποτελεί μάλλον επιθυμία όσων δεν τόλμησαν στο παρελθόν να τη βρουν.

Κατόπιν όλων αυτών, και με δεδομένο ότι το όνομα διχάζει τη κοινωνία, γίνεται αναπόφευκτο το πολιτικό αδιέξοδο. Και φαίνεται πλέον καθαρά γιατί οδηγείται προς τα εκεί η χώρα. Γιατί θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, ακόμα και με τα μνημόνια, εφόσον δεν είχε λεηλατηθεί ο κεντρώος χώρος. Διότι η απουσία του δημιούργησε ένα μεγάλο κενό το οποίο σήμερα, σε ώρες μεγάλων αποφάσεων και επιλογών για τη χώρα, δεν μπορεί να καλυφθεί από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς. Και αυτό εμφανώς δεν βοηθάει ούτε το πολιτικό σύστημα ούτε την Ελλάδα. Πριν λοιπόν οδηγηθούμε σ’ ένα νέο εθνικό διχασμό, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να βρεθεί το μέτρο ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις εθνικής συνεννόησης. Και το μέτρο, τη συναίνεση και τη συνεννόηση, μόνο μια μεγάλη παράταξη του Κέντρου μπορεί να την επιβάλλει.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.