Κυβέρνηση με σπασμένα τα φρένα

Αντιλαμβανόμαστε, έως ένα βαθμό, την αγωνιώδη προσπάθεια των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να βρουν επιχειρήματα προκειμένου να στηρίξουν τη κυβέρνηση. Άλλωστε οι περισσότεροι δύσκολα θα πετύχουν στην ελεύθερη αγορά αμοιβές παρόμοιες με αυτές που λαμβάνουν ως αποζημίωση για το έργο που παράγουν στη βουλή. Κι εδώ που τα λέμε κανένας εργοδότης δεν θα πλήρωνε μισθό και αυξημένες εισφορές για προσλάβει χειροκροτητές. Θεωρείστε ως δεδομένο ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουν να εκπλήσσουν με τη συνέπειά τους και κυρίως να υπερασπίζονται με σθένος τα δικαιώματα του λαού. 

Υπάρχει, όμως, και κάτι εξίσου σημαντικό με την συνέπεια, που καθιστά αρραγή την ενότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το απωθημένο του αριστερού- αυτό που λέμε “το είχε μαράζι”- να μπει στο σύστημα και να το αλλάξει. Μη ξεχνάτε ότι δεκαετίες πρωτύτερα η Αριστερά δεν έτυχε και της καλύτερης μεταχείρισης από την αυταρχική Δεξιά. Προφανώς δεν αναφερόμαστε στις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης- την οποία παρ’ όλα αυτά οικτίρουν οι αριστεροί- αλλά στην προδικτατορική Δεξιά που μετά τον εμφύλιο αντιμετώπισε με αντιδημοκρατικές μεθόδους και πρακτικές την Αριστερά.

Εν αντιθέσει με εκείνους τους αριστερούς που ταλαιπωρήθηκαν για τις ιδέες τους, οι επίγονοι πέρασαν καλά εκμεταλλευόμενοι-με την καλή έννοια- τις διώξεις και τις φυλακίσεις. Η μεταδικτατορική Αριστερά προσπάθησε και το πέτυχε να ταυτισθεί με τον ελληνικό λαό, εμφανιζόμενη ως πολιτικός χώρος της αλλαγής, της ανανέωσης και της προόδου. Εν συνεχεία η ανανεωτική Αριστερά προσέλκυσε όλους όσοι συνέδεαν τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας μέσα από την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Και έτσι φθάσαμε στη μετά- “ανανεωτική” Αριστερά, στο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι κάτι από λίγο και λίγο απ’ όλα. Η κρίση πρόσθεσε το άλλοθι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με βάσει το κυβερνητικό πρόγραμμα που εφαρμόζει, με τη στάση και τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν οι υπουργοί του, με την ποιότητα του πολιτικού λόγου που διατυπώνουν οι βουλευτές του, κυρίως όμως με τις μεθόδους και τις πρακτικές που μετέρχεται προκειμένου να ελέγξει τα ΜΜΕ, τη Δικαιοσύνη και τη Δημόσια Διοίκηση, παραπέμπει σε κάτι άλλο, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν το λες Αριστερά. Το λες προδικτατορικό ΚΚΕ, το λες μεταδικτατορικό ΠΑΣΟΚ, αλλά πάντως Αριστερά δεν το λες. Εκτός κι αν Αριστερά σημαίνει παραβίαση της ιδιωτικής ζωής ενός δικαστή στην πρώτη σελίδα, νυκτερινή τροπολογία που κλείνει τηλεοπτικούς σταθμούς και φυλακίζει ιδιοκτήτες, ρίψη χημικών στα “περήφανα γηρατειά”, εξεταστικές επιτροπές κατασκευής ενόχων και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ότι δεν θα μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η άσκηση κυβερνητικής πολιτικής από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά στοιχεία αυταρχισμού. Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση ενεργεί με γνώμονα τη δικαίωση της πολιτικής την οποία εφαρμόζει έστω κι αν αυτό πολλές φορές συνεπάγεται τη καταστρατήγηση θεμελιωδών δικαιωμάτων. Εν ολίγοις η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, διακατέχεται από έναν “ηθικό ροβιεσπερισμό” που βασίζεται στο δίκαιο και στο μίσος για τον αντίπαλο που υποτίθεται ότι την εμποδίζει να πατάξει τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Είναι πλέον προφανές ότι η κυβέρνηση, που ήταν πάντα το κόμμα και στο πρόσφατο συνέδριο επισημοποιήθηκε και δια στόματος του πρωθυπουργού, διολισθαίνει στον ολοκληρωτισμό. Μπορεί να ακούγεται βαρύ αλλά οι είκοσι μήνες διακυβέρνησης δεν αφήνουν αμφιβολίες περί του αντιθέτου. Και το θέμα που εγείρεται δεν είναι αν θα φύγουν και ποιοι θα τους διαδεχθούν. Το θέμα είναι τι θα αφήσουν πίσω της.

Τα πράγματα έτσι όπως εξελίσσονται οδηγούν σε καταστάσεις που θέτουν σε κίνδυνο τη Δημοκρατία και την ασφάλεια της χώρας. Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου και αυτό περιπλέκει την κατάσταση. Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, πριν φθάσουμε στο χείλος του γκρεμού ότι θα υπάρξει σύνεση και συνεννόηση ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.

*Ο Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος.