Με μια… οικουμενική κυβέρνηση ξεχνιέμαι

Με μια… οικουμενική κυβέρνηση ξεχνιέμαι
Discussion regarding the priorities actions, at the plenary hall of the Greek parliament, on Nov. 19, 2015 / , 19 2015. Alexandros Michailidis / SOOC

Η κυβέρνηση οφείλει, αντί να απαντά "λεβέντικα", να πει την αλήθεια στους Έλληνες χωρίς να το παίζει "ηρωικά και πένθιμα". Ή μπορεί να κυβερνήσει ή δεν μπορεί

Δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα της συζήτησης που εδώ και καιρό έχει ανοίξει περί σχηματισμού “οικουμενικής” κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί οι πάντες γνωρίζουν- πρωτίστως του κ. Λεβέντη που διαρκώς την προτείνει- ότι με τα σημερινά δεδομένα ακόμα και ως ενδεχόμενο η οικουμενική κυβέρνηση είναι ανέφικτη. Εκτός κι αν όσοι την επικαλούνται ως λύση εννοούν κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή συνεργασίας. Γιατί οικουμενική- έστω και θεωρητικά-  στην οποία θα συμμετέχουν όλα τα πολιτικά κόμματα, ούτε για αστείο.

Όσο όμως δεν αντιλαμβάνομαι αυτή τη συζήτηση, μια και είναι άνευ ουσίας, τόσο υποψιάζομαι ότι η συντήρηση ενός τόσο ανούσιου ζητήματος εξυπηρετεί κάποια στρατηγική. Προφανώς όχι του κ. Λεβέντη, που αν θέλετε σκέφτεται μεγαλόφωνα, αλλά της κυβέρνησης που με προεξάρχοντα τον πρωθυπουργό απορρίπτει δημοσίως αυτό που συζητά χαμηλόφωνα στο παρασκήνιο. Πολύ απλά ο κ. Τσίπρας ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι πέραν του γνωστού “λέμε και κανένα αστείο για να περνάει η ώρα”, με κάτι τέτοια αστεία προκαλεί αμηχανία στην αντιπολίτευση και ταυτόχρονα συσπειρώνει την κοινοβουλευτική του ομάδα  ώστε να περάσει τα δύσκολα νομοσχέδια.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους πρέπει να συμφωνήσουμε ότι στις εκλογές του Σεπτεμβρίου οι εκλογείς επανεξέλεξαν τον κ. Τσίπρα, προκειμένου να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει τόσο έναντι των δανειστών όσο και έναντι του λαού. Αν ήθελαν κάτι άλλο δεν θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ,  αλλά το “άλλο”. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ κυβερνούν με νωπή λαϊκή εντολή και με 153 βουλευτές δεν χρειάζονται τους “άλλους”. Όπως και οι “άλλοι” δεν χρειάζεται να πέφτουν στην παγίδα συζητώντας ένα ενδεχόμενο που δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό του κ. Λεβέντη και αξιοποιείται για ευνόητους λόγους από τον ταλαντούχο κ. Τσίπρα. Εννοείται ότι “οικουμενική” δεν σημαίνει να βρεθούν “πρόθυμοι” από την αντιπολίτευση προκειμένου να αντικαταστήσουν κάποιους “απρόθυμους” από την συμπολίτευση.

Ωστόσο η συναίνεση και η πολιτική στο πλαίσιο της λειτουργίας του πολιτεύματος είναι εκ των ων ουκ άνευ. Άλλο όμως συναίνεση και συνεννόηση και άλλο οικουμενικός αχταρμάς για να… ξεχνιόμαστε και δη όταν η κυβέρνηση βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση οφείλει, αντί να απαντά “λεβέντικα”, να πει την αλήθεια στους Έλληνες χωρίς να το παίζει “ηρωικά και πένθιμα”. Ή μπορεί να κυβερνήσει ή δεν μπορεί. Αν μπορεί ας κυβερνήσει βάζοντας τέλος στην “οικουμενειάδα”. Αν δεν μπορεί ας παραιτηθεί ώστε να ανοίξει το δρόμο σε κυβέρνηση συνεργασίας ή εθνικής ενότητας εφόσον συντρέχουν εθνικοί λόγοι. Διαφορετικά υπάρχουν και οι εκλογές. Και μην ακούσω ότι η χώρα δεν αντέχει μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση γιατί υπάρχουν και χειρότερα.  

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος     

Φωτό: sooc

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα