Μελαγχολία

Δεν είναι στις προθέσεις μου να κομίσω γλαύκα στην Αθήνα, αλλά πως να το κάνουμε όταν επιστρέφεις από ευρωπαϊκή χώρα που θεωρητικά (και μόνο) είναι συγκρίσιμη με τη δική σου, νιώθεις μια μελαγχολία.

Όταν στην Ισπανία είναι πρωτοσέλιδο η συνεύρεση τριών πρώην πρωθυπουργών( Γκονζάλεθ- Αθνάρ- Θαπατέρο) και ο βασιλιάς Φίλιππος κατακεραυνώνει τη δικτατορία και κάθε είδους ολοκληρωτισμό, τότε αισθάνεσαι ότι η χώρα σου αρχίζει να ξεμακραίνει από αυτό που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν διασφαλισμένο: Η Δημοκρατία. Θα πείτε η Ελλάδα είναι Δημοκρατία, έχει κοινοβούλιο, έχει πρόεδρο, έχει ελευθεροτυπία. Καμία αντίρρηση τα έχει όλα αυτά, αλλά σημασία έχει η λειτουργία τους.

Έχει σημασία ο σεβασμός και η διάκριση των εξουσιών, έχει σημασία το ήθος και το ύφος των πολιτικών, τέλος έχει σημασία η στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας έναντι όλων αυτών που συμβαίνουν στη χώρα.

Κάποιοι θα πουν ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ξεπεράσει το σύνδρομο του εμφυλίου με υπαιτιότητα της δεξιάς παράταξης. Αν και σηκώνει πολύ κουβέντα σε ποια σφαίρα επιρροής θα ήταν η χώρα στην περίπτωση που οι πολιτικές δυνάμεις του κέντρου και της δεξιάς δεν αντιστέκονταν, εν τούτοις και παρά το γεγονός ότι έγιναν ακρότητες(δεν βάζουμε ζύγι) η κακή φήμη που ακολουθεί τη δεξιά είναι υπερβολική. Αρκεί να αναλογισθεί κανείς την ένταση του εμφυλίου στην Ισπανία με τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και να βγάλει συμπεράσματα. Μόνο που εκεί όλα αυτά τα έχουν αφήσει στην ιστορία. Και το κυριότερο όλα αυτά έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη αλλά δεν καθορίζουν τις σχέσεις των πολιτικών δυνάμεων.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, με ευθύνη των ακραίων που εκ των πραγμάτων καθορίζουν τις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων, παραμένει ζητούμενο ο πολιτικός πολιτισμός. Αυτοί είναι που θέτουν τους όρους και τους κανόνες και οι ηγεσίες ακολουθούν προκειμένου να μη διαταραχθεί η συνοχή των κομμάτων. Αυτό όμως ενώ εξασφαλίζει μια επίπλαστη συνοχή, επί της ουσίας όμως λειτουργεί σε βάρος του κοινοβουλευτισμού και υπέρ όλων όσοι επιχειρούν να τον βλάψουν. Αυτή η “αλληλεγγύη” που επιδεικνύουν τα στελέχη της κυβέρνησης προκειμένου να υπερασπιστούν κραυγαλέες περιπτώσεις υπουργών, που είτε παρεκτρέπονται είτε πάλι με τις πράξεις τους παραβιάζουν το Σύνταγμα και τους νόμους, συνιστά μείζον ζήτημα για την πολιτική ομαλότητα.

Και επί αυτού αναμέναμε ότι κάτι θα έλεγε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που αν μη τι άλλο ως καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου όφειλε να συστήσει προς όλες τις κατευθύνσεις σύνεση και σοβαρότητα. Κυρίως όταν διαπιστώνει αυτό που βλέπουμε όλοι, ότι γίνεται μια προσπάθεια απαξίωσης της Δικαιοσύνης σε βαθμό που δεν έχει προηγούμενο. Ο Προκόπης Παυλόπουλος οφείλει να σταθεί όρθιος και να δώσει το παράδειγμα. Να παρέμβει και να σταματήσει τη χυδαιότητα που πλέον έχει αρχίσει να γίνεται “αποδεκτή” από ένα μέρος των πολιτών. Μακάρι αυτό να μπορούσε να γίνει και από τον πρωθυπουργό, αλλά φαίνεται ότι σε μεγάλο βαθμό τον εκφράζει η συμπεριφορά των υπουργών του. 

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος

(Φωτό: Sooc)