Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η τρΕλλάς

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που αισθάνεσαι θλίψη για όσα συμβαίνουν γύρω σου. Τέτοιες στιγμές τα τελευταία χρόνια υπήρξαν πολλές ώστε πλέον οι περισσότεροι από μας να έχουν αποκτήσει ένα είδος οικειότητας με τη κακομοιριά και τη μιζέρια. Και κάποιοι άλλοι να τις έχουν αποδεχθεί θεωρώντας ότι προέχει η επιβίωση σε μια καθημερινότητα που διαρκώς εκπίπτει των βασικών αρχών της αξιοπρέπειας. Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο να έχουμε καταστεί υποχείρια ενός βαθιά αρρωστημένου συστήματος που έχει διαβρώσει συνειδήσεις και το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει λάβει χαρακτηριστικά κυρίαρχης ιδεολογίας. Γι αυτό ολοένα και περισσότεροι είναι αυτοί που δεν ντρέπονται με αυτά που συμβαίνουν.

Δεν θα σπεύσω αβασάνιστα να κατηγορήσω τη κυβέρνηση για τις αθλιότητες και να επιρρίψω ευθύνες σε όσους κρύβονται πίσω από αυτές. Διότι μπορεί ο διχαστικός λόγος ενός υπουργού να οπλίζει το χέρι ενός ηλίθιου κουκουλοφόρου να κατεβάσει τη τζαμαρία στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ή το μένος ορισμένων υπουργών κατά της ελευθεροτυπίας και των δημοσιογράφων να ωθεί το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ σε κατάπτυστες αποφάσεις, αλλά επιμένω ότι η αθλιότητα έχει βαθύτερα αίτια. Είναι θέμα παιδείας μιας κοινωνίας που φθονεί κάθε τι που ξεφεύγει από τη μετριότητα. Το είχε εκφράσει με το δικό του τρόπο ο Κομφούκιος λέγοντας πως σε μια χώρα που κυβερνάται καλά η φτώχεια είναι ντροπή, ενώ σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, είναι ντροπή ο πλούτος. Σε μια τέτοια λοιπόν χώρα ζούμε σήμερα.

Ζούμε σε μια χώρα που οι κουκουλοφόροι ανενόχλητοι εισβάλλουν στα γραφεία μιας εφημερίδας, τα σπάνε και μετά αποχωρούν. Πρόκειται για τους ίδιους που συχνά πυκνά εφορμούν σε υπουργεία, και σχετικά πρόσφατα στο Μετρό απειλώντας τους εργαζόμενους. Είναι οι ίδιοι που ανήρτησαν σε φιλική προς τις ιδέες τους ιστοσελίδα λίστα με ονόματα ελεγκτών του Μετρό με σκοπό φυσική τους εξόντωση. Προφανώς λιγοστεύουν καθημερινά όσοι θα όφειλαν να αντιδράσουν.

Ζούμε σε μια χώρα που ένα πνευματικό σωματείο, όπως στην προκειμένη περίπτωση η ΕΣΗΕΑ, επιτρέπει στο πειθαρχικό του όργανο να υπονομεύσει ευθέως την ίδια την ύπαρξη και τη λειτουργία της. Άραγε τι υπόσταση έχει μια ΕΣΗΕΑ που διώκει τα μέλη της γιατί χωρίς να καλύψουν τα πρόσωπά τους με κουκούλες άσκησαν κριτική στη κυβέρνηση και επωνύμως πήραν θέση σ’ ένα μείζον θέμα; Κι εδώ ελάχιστοι είναι αυτοί που θα έπρεπε να ντρέπονται.

Ζούμε σε μια χώρα που η κυβέρνηση παίρνει το νόμο στα χέρια της και ουσιαστικά καταργεί μια ανεξάρτητη αρχή, όπως είναι το ΕΣΡ, προκειμένου να ελέγξει το τηλεοπτικό τοπίο. Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που έχει καταφέρει να πείσει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι ευθύνονται τα ΜΜΕ και οι “αλήτες προδότες δημοσιογράφοι” για τη φτωχοποίηση της. Συνεπώς για την αύξηση των φόρων και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις υπεύθυνοι είναι οι δημοσιογράφοι. Κι εδώ η ντροπή περισσεύει.

Ζούμε σε μια χώρα που το κράτος εξαπατά τους πολίτες και τους υποχρεώνει κάθε φορά να υπακούν πληρώνοντας υπέρμετρους άμεσους και έμμεσους φόρους, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση θριαμβολογεί γιατί διαπραγματευόμενη σκληρά καταφέρνει από το κακό να φέρνει το χειρότερο. Φόροι παντού. Στη βενζίνη, στα τέλη, στη κινητή τηλεφωνία, στη συνδρομητική τηλεόραση, στον ΕΝΦΙΑ και αλλού. Κι όλα αυτά γιατί πρέπει να συντηρηθούν 826 άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί- όπως αποκάλυψε ο Σ. Θεοδωράκης- προκειμένου να μη ξεβολευτεί η εκλογική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ. Και όμως σε κανέναν δεν καίγεται καρφάκι. 

Ζούμε σε μια χώρα που οι υποκλοπή αποτελεί ποινικό αδίκημα όταν παραβιάζει το απόρρητο των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων που αφορούν τους “δικούς” μας, αλλά όταν πρόκειται για τη συνομιλία δύο στελεχών του ΔΝΤ τότε η κυβέρνηση τη χρησιμοποιεί ως πειστήριο προκειμένου να ισχυροποιήσει τη διαπραγματευτική της θέση. Το γεγονός ότι δυσφημείται η χώρα και κλονίζεται η εμπιστοσύνη των θεσμών έναντι των εκπροσώπων της δεν φαίνεται να προβληματίζει και να ανησυχεί κανέναν.

Ζούμε, τέλος, σε μια χώρα που ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει απολέσει τον αυτοσεβασμό της και δέχεται μοιρολατρικά  ότι δεν της αξίζει κάτι καλύτερο. Γιατί αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, η λεγόμενη “κρίσιμη μάζα” που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, έχοντας μπολιαστεί με το μικρόβιο του λαϊκισμού- αριστερού και δεξιού- όχι μόνο δεν έχει το σθένος να αναγνωρίσει τις εσφαλμένες επιλογές του, αλλά επιπλέον με τη στάση και τη συμπεριφορά του ενισχύει τον αυταρχισμό και την αλαζονεία της εξουσίας. Σήμερα αυτής της κυβέρνησης και αύριο μιας άλλης.

Η Ελλάδα με τέτοιες συνθήκες δεν έχει ούτε παρόν ούτε και μέλλον. Κι αυτό οφείλουν επειγόντως να το κατανοήσουν όσοι ασκούν εξουσία. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό μέχρι τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τις ηγεσίας των δημοκρατικών κομμάτων. Τα τελευταία γεγονότα προκαλούν ασφυξία που απειλεί να πνίξει τη δημοκρατία και εν τέλει τους ίδιους. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο κ. Παυλόπουλος, ως Πρόεδρος όλων των Ελλήνων, θα προσέφερε υπηρεσία στη χώρα αν αντί να κατακεραυνώνει τον “Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού”- θεωρώντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο ενδυναμώνει το κυβερνητικό αφήγημα- αναλάβει πρωτοβουλίες που θα αποκλιμακώσουν την ένταση και θα δημιουργούν προϋποθέσεις σύγκλισης των πολιτικών δυνάμεων. Διαφορετικά θα ξυπνήσουμε μια… Αυγή με την… Χρυσή Αυγή. Μόνο που τότε στον Λαβύρινθο δεν θα υπάρχει ο Μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού.    

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.