Μήπως χρειαζόμαστε και αλλαγή μυαλών;

Δεν μπορώ ειλικρινά να καταλάβω, εκτιμώ μαζί μου και η πλειονότητα των πολιτών, ποιο είναι το διακύβευμα της κυβέρνησης ώστε να φέρει στη βουλή τη ρύθμιση για την αλλαγή (διόρθωση) φύλου. Πάντως διακύβευμα για την κοινωνία δεν είναι αν κάποιος αισθάνεται φυλακισμένος στο σώμα του.

Προφανώς πρέπει να υπάρχει μέριμνα γι αυτά τα άτομα, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν κρίνεται το μέλλον της χώρας από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Άλλωστε οι νόμοι που ορίζουν την αλλαγή φύλου, ισχύουν εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, και είναι από τους πλέον προοδευτικούς στην Ευρώπη. Εκ πρώτης, λοιπόν, δεν χρειαζόταν τόση φασαρία. Όπως δεν χρειαζόταν ένα βιολογικό ζήτημα, μείζον σε κάθε περίπτωση, να οριοθετείται μεταξύ προόδου και συντήρησης. Θέματα ιδιαίτερου χειρισμού, που απαιτούν λεπτούς χειρισμούς, όταν χρησιμοποιούνται για πολιτικές σκοπιμότητες δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους. Ο μικρότερος είναι η απαξίωση των πολιτικών, μια και οι απόψεις που διατυπώνουν, είτε υπέρ είτε κατά των επί μέρους λεπτομερειών της ρύθμισης, τους εκθέτει λόγω της άγνοιας που έχουν επί του θέματος. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο διχασμός της κοινωνίας, μετά μάλιστα και τη δυναμική παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου.

Με μια ψύχραιμη ματιά, λαμβανομένης υπ’ όψιν της ψυχολογικής διάστασης που όλοι παραβλέπουν εστιάζοντας στο δίπολο Αριστερά- Δεξιά, τόσο τα άρθρα όσο και η τακτική που ακολουθήθηκε, αποτελούν μνημείο προχειρότητας. Ως συνήθως χάθηκε το μέτρο, και από την πλευρά εκείνων που υπεραμύνονται της ρύθμισης και την εμφανίζουν ως ιστορικό γεγονός, αλλά και από την άλλη πλευρά που μετά πάθους εναντιώνεται με όρους που παραπέμπουν στο μεσαίωνα. Και οι μεν και οι δε, με τη στάση τους, έχουν ακυρώσει τις όποιες καλές προθέσεις είχαν για να αντιμετωπισθεί το ζήτημα με τη δέουσα ευαισθησία. Είναι απογοητευτικό ένα βαθιά ανθρώπινο θέμα, ένα θέμα που αφορά κυρίως παιδιά και οικογένειες που καλούνται να προστατεύσουν την ιδιωτικότητα τους, να ρίχνονται βορά στο βωμό του λαϊκισμού. Η κυβέρνηση έχει σοβαρή ευθύνη για τον χειρισμό. Όφειλε να ξεκινήσει ένα διάλογο με την Εκκλησία και όλους τους κοινωνικούς φορείς, και να τον εξαντλήσει λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις επιπτώσεις τόσο στα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται όσο και έναντι του κοινωνικού συνόλου. Και η αντιπολίτευση, όμως, έπρεπε να αποϊδεολογικοποιήσει τη συζήτηση αντί, όπως κάνουν ορισμένα στελέχη της, να αντιδρά σπασμωδικά. Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση το θέμα ξεπερνά την προχειρότητα της κυβέρνησης και την αμηχανία της αντιπολίτευσης. Κατά ένα τρόπο ξεπερνά και τις ηθικιστικές υπερβολές ορισμένων εκκλησιαστικών κύκλων. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει λόγο στην προκειμένη περίπτωση. Εν ολίγοις δεν χρειάζονται ούτε αφορισμοί και ακρότητες, αλλά ούτε και ζητωκραυγές, γιατί ο νόμος θα επιτρέπει σ’ ένα 15χρονο παιδί να αλλάξει το φύλο του. Η επιλογή του κάθε ανθρώπου να ορίζει το σώμα του πρέπει να είναι ελεύθερη, όπως είναι άλλωστε και χωρίς το νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Ωστόσο  ο προσδιορισμός του εαυτού τους δεν πρέπει να θέτει σε κίνδυνο θεσμούς πάνω στους οποίους οικοδομείται και στηρίζεται η κοινωνία.

Σε κάθε περίπτωση το θέμα δεν είναι ιδεολογικό, και σε καμία περίπτωση η αποδοχή ή μη της πραγματικότητας, δεν πρέπει να οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα και κατηγοριοποιήσεις του τύπου, όσοι συμφωνούν με την έμφυλη ταυτότητα είναι προοδευτικοί, ενώ όσοι διαφωνούν είναι συντηρητικοί, ή ακόμα και αντιδραστικοί. Είναι πολύ απλό το γιατί, αφού και οι επιστήμονες που ασχολούνται με το αντικείμενο, βασίζουν τις θεωρίες τους σε υποθέσεις. Εν τέλει, όταν οι ερευνητές ερίζουν γύρω από την ηλικία διαμόρφωσης του φύλου, πως είναι δυνατόν ένας υπουργός να αποφασίζει αν θα προσδιορίζεται από τον ενδιαφερόμενο στην ηλικία των 15 και όχι των 17 ή των 19;  Και οι άλλες δικαιοπρακτικές πράξεις που απορρέουν από το όριο ενηλικίωσης που πάνε;   

(Φωτογραφία: Sooc)

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος