Ο κίνδυνος να μείνει το 2015 και τον καινούριο χρόνο

Μετά από έξι συναπτές εκπνοές ετών, από τότε που διαγνώσθηκε επισήμως η χρεοκοπία της χώρας, οι Έλληνες δεν… εξέπνευσαν. Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες κι ενώ αρχίζει να μετράει αντίστροφα η έλευση του καινούριου χρόνου, ως εκ θαύματος, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Βεβαίως δεν τραβά προς τη δόξα, αλλά τέλος πάντων κρατιέται ζωντανή με τεχνητές αναπνοές μέσω των προγραμμάτων-άλλως μνημονίων- διάσωσης. Τα οποία, οφείλουμε να ομολογήσουμε με κίνδυνο να θεωρηθούμε “μνημονιακοί”- αν δεν υπήρχαν η χώρα θα είχε εκπνεύσει προ πολλού.

Προφανώς οι φαντασιώσεις πολλών συμπατριωτών μας δεν τους επιτρέπουν να αντικρίσουν την πραγματικότητα ως έχει. Ζουν- όπως και η σημερινή κυβέρνηση- σε μια παράλληλη πραγματικότητα που την ορίζουν τα παράλληλα προγράμματα. Σ’ έναν παράλληλο κόσμο που έχει αναγάγει τη κομπορρημοσύνη σε “εθνικό συμφέρον” και την εξαπάτηση σε “περηφάνια”. Ανάλογες καταστάσεις έχει ζήσει πολλές κατά το παρελθόν η χώρα. Πιο χαρακτηριστική εκείνη στα μέσα της δεκαετίας του 1910 που οι ιδεοληψίες μιας μερίδας του πολιτικού κόσμου οδήγησαν τη χώρα στη καταστροφή.

Ασφαλώς η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, μια και οι συνθήκες όπως και οι πρωταγωνιστές των ιστορικών περιόδων δεν ταυτίζονται. Ωστόσο είναι χρήσιμο από κάθε άποψη να διδασκόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος και κυρίως να προβληματιζόμαστε για το που οδήγησαν τη χώρα μερικά από αυτά. Διότι μπορεί οι παραλληλισμοί με το παρελθόν τις περισσότερες φορές να είναι αδόκιμοι, όμως πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί έναντι εκείνων που εξαπατούν προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και μικροκομματικά οφέλη.

Τη χρονιά που φεύγει η χώρα βίωσε καταστάσεις που συνάδουν με τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας αυτού του τόπου. Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, συμπράττοντας μ’ ένα μικρό κόμμα της Δεξιάς και προκειμένου να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τον αντιμνημονιακή ρητορική που εξέπεμπε ως αντιπολίτευση, αρνήθηκε τη συνέχιση του προγράμματος της προηγούμενης. Η “εθνική περηφάνια” εξελίχθηκε σε μια… αδιαπραγμάτευτη διαπραγμάτευση που κατέληξε σ’ ένα διχαστικό δημοψήφισμα και αυτό με τη σειρά του σ’ ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης.

Εν τω μεταξύ και οι πλέον αδαείς έχουν καταλάβει ότι η “λεβέντικη” στάση της κυβέρνησης οδήγησε τη χώρα στα capital controls, αφού προηγουμένως εν μέσω πανηγυρισμών είχε καταφέρει να πείσει το εκλογικό σώμα να της δοθεί νέα εντολή να κυβερνήσει. Και μέσα σ’ όλα ξανάρχισαν τα κόλπα με την αποχώρηση του ΔΝΤ, το οποίο θυμίζουμε η ίδια κυβέρνηση επαινούσε γιατί στην ετήσια έκθεσή του άφηνε αιχμές για λάθη στη συνταγογράφηση.

Κι όλα αυτά στο ξεκίνημα μιας δύσκολης χρονιάς-της πρώτης από τις τρεις του προγράμματος- που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να ωθήσει τη κυβέρνηση να δράσει άμεσα και αποφασιστικά αντί να κωλυσιεργεί επί των δικών της δεσμεύσεων έναντι των δανειστών. Με αυτά τα δεδομένα δεν αποκλείεται η περιπέτεια του 2015 να εξελιχθεί σε θρίλερ το 2016. 

Ας ευχηθούμε ότι αυτοί που κυβερνούν έχουν επίγνωση των κινδύνων που θα διέτρεχε η χώρα εφόσον επαναλαμβανόταν ως φάρσα της ιστορίας το σύνδρομο της μικρής πλην εντίμου πατρίδος.

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος