Ο Μητσοτάκης πέρα από το στερεότυπο Δεξιά- Αριστερά

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «τόλμησε» να αντιπαρατεθεί μ’ ένα στερεότυπο που είναι βαθιά ριζωμένο στο πολιτικοκοινωνικό DNA του νεοέλληνα. Αυτό που θέλει τον αριστερό- ακόμα και όταν πρόκειται για τον Πολάκη- «δημοκράτη» και «προοδευτικό», και όλους τους υπόλοιπους τσουβαλιασμένους μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς. Έρχεται από παλιά αυτή η αρρωστημένη αντίληψη, που θέλει την αριστερά να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην ευαισθησία περί των κοινωνικών ζητημάτων, και την πιστοποίηση όσον αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα του ατόμου.

Σε πολλές περιπτώσεις όχι άδικα, μια και η Δεξιά φρόντισε να αυτοσυκοφαντηθεί λόγω των πρακτικών που χρησιμοποίησε προκειμένου να αντιμετωπίσει τον μεγάλο ιδεολογικό της αντίπαλο. Ωστόσο θα περίμενε κανείς ότι ο κύκλος των εμμονικών ιδεολογικών συγκρούσεων θα έκλεινε με το τέλος της δικατορίας. Θα περίμενε κανείς ότι τα 7 χρόνια περιορισμού των συνταγματικών ελευθεριών θα ανανέωναν τα εγκεφαλικά κύτταρα όλων εκείνων που συντηρούν(προφανώς για λόγους αυτοσυντήρησης) τη θεωρία των «δύο κόσμων». Δηλαδή, το διχασμό και το μίσος.

Μεγάλη κουβέντα που δεν είναι της παρούσης, τουλάχιστον μέχρι να ανακαλυφθεί το εμβόλιο κατά της βλακείας. Μέχρι τότε, όμως, η Ελλάδα θα βλέπει τα χρόνια να περνούν, τις κυβερνήσεις να αλλάζουν, αλλά τη χώρα να γυρίζει πίσω και να ψάχνει ποιος… σκότωσε περισσότερους στον εμφύλιο. Και όσο περνούν τα χρόνια και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων επηρεάζονται από την πολυπλοκότητα των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων, εδώ αντί να ασχολούμαστε με το πως θα αξιοποιηθεί ο τομέας της έρευνας και των νέων τεχνολογιών, πως θα συνδεθούν οι νέοι με την καινοτομία, πως θα αποενοχοποιηθεί η επιχειρηματικότητα, πως τα επιδόματα θα αντικατασταθούν με υψηλές αμοιβές και πολλά άλλα «πως», ασχολούμαστε με ιστορίες βγαλμένες απ’ τη φορμόλη.

Αναφέρθηκα στην «τόλμη» του Μητσοτάκη, θέλοντας έτσι να επισημάνω ότι ο πολιτικός του λόγος δεν στρέφεται κατά της Αριστεράς- όπως θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύουν οι ψηφοφόροι του «εκκρεμούς»- αλλά κατά όλων όσοι επιμένουν να φέρουν την Ελλάδα στα μέτρα τους. Κατά όλων εκείνων που με τις πράξεις τους υποδαυλίζουν τον διχασμό και των μοιράζουν σ’ έναν κόσμο που αρέσκεται να βλέπει αντί να παρατηρεί. Και μεταξύ αυτών είναι και ορισμένοι δικοί του, οι οποίοι του το δείχνουν φλερτάροντας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό και μόνο καθιστά τον Μητσοτάκη «τολμηρό». Γιατί δεν διαστάζει να πει ότι «δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν», όταν αναφέρεται στον επιχειρηματικό κόσμο, αντί να κραυγάζει εναντίον του και μετά να τα «βρίσκει» μαζί του, όπως συνήθως κάνει η κυβέρνηση της «Αριστεράς».

Και είναι «τολμηρός» και γι έναν ακόμη λόγο, που όλοι θεωρούν ως αυτονόητο(που όμως δεν είναι) μια και στοχεύει τον Αλέξη Τσίπρα ως πολιτικό του αντίπαλο. Γιατί όταν ο Μητσοτάκης επισημαίνει τις ομοιότητες του πρωθυπουργού με τον λαϊκιστή Όρμπαν, δεν το κάνει δίκην εξηρτημένων αντανακλαστικών όπως ο Τσίπρας, αλλά γιατί πιστεύει ότι το δηλητήριο δεν εμπεριέχεται τόσο στις έννοιες όσο στις πράξεις. Και οι πράξεις της κυβέρνησης, με πλείστα όσα παραδείγματα, αποδεικνύουν ότι οι δημοκρατίες δεν καταρρέουν με τα λόγια. Οι δημοκρατίες κινδυνεύουν με πτώση όταν οι θεσμοί που τις στηρίζουν υπονομεύονται. Και επ’ αυτού η κυβέρνηση έχει επιδείξει αξιόλογη προσπάθεια, αφού είναι πασιφανές ότι αντί να ασχολείται με τη διακυβέρνηση της χώρας, ασχολείται με τη συστηματική υπονόμευση των αντιπάλων της.