Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ‘καθοδηγητής’ του πρωθυπουργού

Θα περίμενα από τον πρωθυπουργό -μετά μάλιστα από όσα συνέβησαν στα δύο χρόνια που έχει την ευθύνη για τη διακυβέρνηση της χώρας- ότι θα είχε τα αντανακλαστικά ώστε να προλάβει πρωτοβουλίες που εκτός του ότι τον αδικούν, ευλόγως γεννούν ερωτηματικά τόσο για τη σκοπιμότητα τους όσο και για το χρόνο που εκδηλώνονται.

Αντιλαμβάνομαι τα στερεότυπα που συνήθως συνοδεύουν νοοτροπίες και αντιλήψεις στελεχών ενός πολιτικού χώρου που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο πολιτικό περιθώριο. Και το αντιλαμβάνομαι προκειμένου να εξηγήσω την εκδικητική διάθεση με την οποία στρέφονται εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων. Αδυνατώ όμως να αντιληφθώ ποιο θα είναι το πολιτικό όφελος για τον Αλέξη Τσίπρα.

Επί παραδείγματι οι επιθέσεις που δέχεται ο Γιάννης Στουρνάρας μπορεί να λειτουργούν “λυτρωτικά” για κάποιους υπουργούς της κυβέρνησης, οι οποίοι ενδεχομένως θεωρούν ότι οι εξεταστικές τους απαλλάσσουν των ευθυνών τους και αμβλύνουν την απαρέσκεια της κοινής γνώμης για την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά δεν βοηθούν ουσιαστικά και σε βάθος χρόνου το προφίλ του Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτό γιατί πολύ απλά όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν το έπραξαν ούτε για τις ιδέες του κ. Τσακαλώτου, ούτε για τις θεωρίες του κ. Μπαλαούρα, πολλώ δε για τις πρακτικές του κ. Πολάκη. Το έπραξαν πιστεύοντας ότι άξιζε να δοθεί μια ευκαιρία σ’ έναν νέο πολιτικό να τραβήξει μια γραμμή από το παρελθόν ώστε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ευρύτερες συγκλίσεις στο μέλλον.

Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός δεν ερμήνευσε σωστά το μήνυμα των ψηφοφόρων. Αντί της λήθης επέλεξε το ρόλο του “εκκαθαριστή” των “εκκρεμών λογαριασμών” της ιστορίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο και παραβλέποντας αφενός τις συνθήκες κάτω από τις οποίες το 3% έγινε 35%(και τώρα δημοσκοπικά 15%) και αφετέρου την επιθυμία της πλειονότητας των πολιτών για συναίνεση και εθνική συνεννόηση, δείχνει ότι θέλει να πάρει τη ρεβάνς από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Η στάση του πρωθυπουργού είναι απογοητευτική γιατί ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, εκείνος προτίμησε να παραμείνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα με κίνδυνο στο εγγύς μέλλον να εκπροσωπεί ένα ποσοστό ψήφων που δεν θα εκφράζει παρά μόνο μια μερίδα της Αριστεράς.

Πολύ σύντομα θα φανεί ότι ο πρωθυπουργός άφησε να περάσει ανεκμετάλλευτη η ιστορική ευκαιρία που του δόθηκε να γίνει ηγέτης. Αντί να αφήσει το παρελθόν και τους πρωταγωνιστές του στη κρίση του ιστορικού του μέλλοντος, έγινε ο ίδιος πρωταγωνιστής μιας σειράς πρωτοβουλιών που υπονομεύουν την συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων σε μια περίοδο που απαιτείται συναίνεση και πολιτική συνεννόηση. Σε μια κρίσιμη περίοδο για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, σε όλα τα επίπεδα, ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται σε ρόλο τιμητή της ιστορίας ρισκάροντας να καταστεί κήρυκας ενός νέου εθνικού διχασμού.

Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν άνθρωποι στην κυβέρνηση ικανοί να αναστρέψουν αυτή την πορεία. Κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν κάποιοι, δεν είμαι βέβαιος ότι ο πρωθυπουργός θα ήταν διατεθειμένος να τους ακούσει. Δεν έχει ούτε το χρόνο που χρειάζεται για να πατήσει φρένο και να στρίψει το τιμόνι, ούτε και το κουράγιο να απεγκλωβιστεί από το σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει περιέλθει σε στρατηγικό αδιέξοδο, αδυνατώντας να βρει το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και στον πρόεδρο της κυβέρνησης. Και όσο παρατείνεται αυτή η ανισορροπία τόσο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα… πιέζει τον πρωθυπουργό να κυνηγάει πολιτικούς αντιπάλους αντί να κυνηγάει επενδύσεις.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.

(Φωτογραφία: SOOC)