Οι “αναρχικοί” και ο “σουρεαλιστής” υπουργός

Ο Αντρέ Μπρετόν δεν μεγάλωσε στα Εξάρχεια, δεν πρόλαβε το ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου(μια και έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο ένα χρόνο πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου), αλλά είχε την προνοητικότητα να περιγράψει τη σουρεαλιστική εικόνα που συνοδεύει κάθε χρόνο την επέτειο του Πολυτεχνείου. “Η απλούστερη σουρεαλιστική πράξη, κατά τον Μπρετόν, συνίσταται να τρέχεις στον δρόμο με ένα πιστόλι στο χέρι και να πυροβολείς στα τυφλά”. Βέβαια τα “παιδιά” με τις κουκούλες και τις μολότοφ στα χέρια, έχουν τόση σχέση με τον αναρχισμό όσο σχέση έχει ο αρμόδιος υπουργός με τα καθήκοντά του. Παρ’ όλα αυτά τόσο οι μεν όσο και ο δε, κατάφεραν και φέτος να παντρέψουν το μπανάλ με το κιτς. Μεταξύ μας μόνο ένας Μιρό, ή ένας ντε Κίρικο, θα μπορούσαν να απεικονίσουν το τοπίο που άφησαν πίσω τους οι “αναρχικοί” των παραισθήσεων και ο “σουρεαλιστής” υπουργός των ψευδαισθήσεων.

Δεν είναι η πρώτη φορά- κατά τα φαινόμενα ούτε η τελευταία- που η ημέρα της επετείου δίνει την ευκαιρία στους λεγόμενους “αντιεξουσιαστές” να έρθουν στο “τσακίρ κέφι” και να τα σπάσουν. Και προφανώς δεν είναι η τελευταία φορά που αρμόδιος υπουργός συμβάλλει με τον τρόπο του στη διοργάνωση του “πάρτι”. Εκείνο, όμως, που προκαλεί εντύπωση είναι η απάθεια των κατοίκων της περιοχής. Βλέπετε το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία είναι να συνηθίσει… τη συνήθεια. Θα πείτε τι άλλο μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι παρά να κλειστούν στα σπίτια τους προκειμένου να προφυλάξουν τη σωματική τους ακεραιότητα. Όσο για τους καταστηματάρχες της περιοχής, η σιωπή κρίνεται επιβεβλημένη λόγω αντιποίνων. Άλλωστε το μόνο σπίτι που φυλάσσεται στην περιοχή, είναι αυτό του υπουργού Επικρατείας.

Κάθε χρόνο μια απ’ τα ίδια στο κτίριο του Πολυτεχνείου και στους γύρω δρόμους. Κάθε χρόνο τα επεισόδια ξεσπούν μετά από την πορεία, ενώ η Αστυνομία και οι πρυτανικές αρχές του ΕΜΠ πετάει η μία το μπαλάκι στην άλλη, ενώ την ίδια στιγμή καταστρέφεται περιουσίες που πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Πέραν βεβαίως των ιδιωτικών περιουσιών που πληρώνουν απ’ τη τσέπη τους οι ιδιοκτήτες. Πρόκειται για απαράδεκτη κατάσταση την οποία φροντίζουν οι κυβερνήσεις να διαιωνίζουν σε βάρος των κατοίκων της περιοχής, των επιχειρηματιών της περιοχής, αλλά και όλων των φορολογουμένων που πληρώνουν τις ζημιές και στη κυριολεξία… τα μάρμαρα. Υπάρχει όμως και η κωμικοτραγική διάσταση που αφορά τη “συνεννόηση” της συντεταγμένης πολιτείας με τους παραβάτες του νόμου. Γιατί πως εξηγείται το γεγονός ότι οι καθηγητές συνομιλούν με τους καταληψίες προκειμένου-όπως οι ίδιοι αναφέρουν- να διαγνώσουν τις προθέσεις τους;

Το αστείο είναι ότι προβληματίζονται κι από πάνω, γιατί σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, οι καταληψίες προχθές δεν ήταν γνωστοί(;) και ως εκ τούτου δεν υπήρχε “ούτε ένα άτυπο όργανο εκπροσώπησης τους με το οποίο μπορούσαν οι καθηγητές του ΕΜΠ να συνομιλήσουν μαζί τους…”! Μπορεί να ακούγεται σουρεαλιστικά, κάτι πέρα από κάθε ηθικό και αισθητικό παράγοντα, αλλά αποτελεί επί της ουσίας ομολογία ανικανότητας και ευθυνοφοβίας. Όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες και τις περιουσίες τους, όταν η ηγεσία του Ιδρύματος κρατάει “επαφή” με κακοποιά στοιχεία ώστε η κατάληψη να έχει “προδιαγραφές ποιότητας”, εξηγεί γιατί κάθε χρόνο καίγεται το Πολυτεχνείο και καταστρέφονται οι περιουσίες των κατοίκων και των καταστηματαρχών της περιοχής.

Άντε και του χρόνου…

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.