Οι εθνικές ήττες δεν έχουν ιδεολογία

Κάποτε, εύχομαι το συντομότερο δυνατόν, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η κριτική για να είναι εποικοδομητική σ’ αυτόν που τη δέχεται και «κερδοφόρα» γι αυτόν που την ασκεί, πρέπει να υπόκειται σε κανόνες.

Αντιλαμβάνομαι ότι όσοι περιμένουν να έρθει η σειρά τους για να κυβερνήσουν, ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν και η Νέα Δημοκρατία στο παρόν, διακατέχονται  από… Λεόντειο νοοτροπία.

Θεωρούν ότι η κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλεί τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα η αντίδραση τους να έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα. Βέβαια ο Τολστόι ως ένας εκ των «υπολοίπων» μπορούσε να λέει και να γράφει ό,τι ήθελε. Διότι είναι άλλο να είσαι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, άλλο συγγραφέας και άλλο σχολιαστής. Στην προκειμένη περίπτωση το ελληνικό μοντέλο συνάδει με τον ποιητικό οίστρο του Ezra Pound. Έναν κακό κριτικό μπορεί κανείς να τον καταλάβει από το γεγονός ότι αρχίζει και μιλά για τον ποιητή και όχι για το ποίημα.

Στην προκειμένη περίπτωση η κριτική που γίνεται στο θέμα της ονομασίας της FYROM επικεντρώνεται στον πρωθυπουργό- όπως συμβαίνει και σε όλα τα θέματα με τον εκάστοτε πρωθυπουργό- με επιθέσεις προσωπικού χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία και εν πολλοίς η όποια δυνατότητα συνεννόησης. Το μοντέλο της δομικής αντιπολίτευσης το λανσάρισε για πρώτη φορά ο Ανδρέας Παπανδρέου και στη συνέχεια το αντέγραψαν όλοι σε διαφορετικές εκδοχές. Και ο σημερινός πρωθυπουργός, που μερικές φορές επικρίνεται αδίκως όπως στην προκειμένη περίπτωση για την ονομασία, δεν παρέκκλινε του γενικού κανόνα. Ο τρόπος που αντιπολιτεύθηκε δεν του παρέχει το άλλοθι να παραπονιέται και να εκφράζει δυσαρέσκεια για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η αντιπολίτευση προκειμένου να τον πλήξει πολιτικά.

Όμως ό,τι ισχύει για τον Αλέξη Τσίπρα, ισχύει και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αφού ο τρόπος που αντιπολιτεύεται προδιαγράφει σε μεγάλο βαθμό και τα όσα θα… υποστεί όταν έρθει η ώρα να κυβερνήσει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να είναι συναινετικός μέχρι σημείου παρεξήγησης. Θα ήταν θαυμάσιο να είχαμε κουλτούρα συνεννόησης αντίστοιχη με χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αλλά δεν έχουμε. Ας αρκεστούμε συνεπώς σ’ αυτό που έχουμε, βοηθώντας με τη στάση μας τις πολιτικές ηγεσίες να βρουν ένα σημείο συνεννόησης. Και στην παρούσα συγκυρία η συνεννόηση είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Δεν έχω τη ψευδαίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία θα βρουν σημείο σύγκλισης. Άλλωστε και να ήθελαν οι ηγεσίες τους- που δεν θέλουν- υπάρχουν και από τις δύο πλευρές πολλοί πρόθυμοι να υπονομεύσουν οτιδήποτε θα οδηγούσε σε μια έστω υποτυπώδη εθνική συνεννόηση. Ωστόσο όταν πρόκειται για εθνικά θέματα, γιατί όπως και να έχει η ονομασία έχει καταστεί εθνικό θέμα, οι πολιτικές ηγεσίες υποχρεούνται να τοποθετούν το εθνικό συμφέρον πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Γιατί στις εθνικές ήττες η ταπείνωση δεν έχει ιδεολογία.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος