Όταν το περιθώριο γίνεται κυβέρνηση

Εδώ και χρόνια υποψιαζόμασταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά σ’ αυτό τον τόπο. Έπρεπε όμως να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία προκειμένου να μάθουμε αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν. Πως η πλειονότητα των στελεχών του, που εν τω μεταξύ προήχθησαν σε βουλευτές δια της ψήφου του υπερήφανου ελληνικού λαού, έχουν βαλθεί να μας καταστήσουν κοινωνούς των περιθωριακών τους αντιλήψεων.

Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στο ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμμερίζονται απόψεις όπως αυτές του Μάκη Μπαλαούρα. Δεν θέλω να πιστέψω ότι όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ κρύβουν μέσα τους έναν Πολάκη. Και ελπίζω ότι δεν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα πληροφορηθούμε ότι η κυβέρνηση, μετά το Ασφαλιστικό, το Αγροτικό και τους φόρους που βάζει για το καλό μας, θα εκπονήσει κι ένα πρόγραμμα αναμόρφωσης χαρακτήρων ώστε να γίνουμε… καλύτεροι άνθρωποι.

Εντάξει, πέραν της πλάκας και των φαιδρών καταστάσεων που τείνουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα αντίστοιχης γελοιότητας με εκείνη που κινηματογραφικά περιγράφει ο Γούντι Άλεν στην ταινία “Μπανάνες”, δεν αξίζει να ασχολείται κανείς σοβαρά με γραφικές περιπτώσεις βουλευτών και υπουργών, μηδέ εξαιρουμένων και ορισμένων που κάθονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Ωστόσο ασχολούμαστε γιατί αυτοί οι άνθρωποι, από τη θέση στην οποία βρίσκονται, υποτίθεται ότι εκπροσωπούν μια χώρα με ιστορία και πολιτισμό. Μια χώρα που ακόμα και στα χειρότερά της δεν έπαυσε να στέκεται με αξιοπρέπεια ανάλογη της προσφοράς της στη δημοκρατία και στον δυτικό πολιτισμό.

Η κυβέρνηση ασφαλώς και δεν είναι, δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι, η αιτία αυτής της παρακμιακής πορείας. Πέρα από άδικο θα ήταν αναξιοπρεπές να φορτώσουμε στην Αριστερά όλα τα δεινά του τόπου. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η Αριστερά, ήταν που έβγαλε στην επιφάνεια πρόσωπα και καταστάσεις που επί σειρά ετών βρίσκονταν στο περιθώριο και περίμεναν με την πρώτη ευκαιρία να κερδίσουν το στοίχημα με τα προσωπικά τους απωθημένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που εκμεταλλευόμενο-σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ- τις επιπτώσεις της κρίσης ανέδειξε το περιθώριο προσδίδοντάς του ιδεολογικά χαρακτηριστικά πίσω από την ταμπέλα του “ριζοσπαστισμού. Και αυτή η κυβέρνηση είναι που συνεχίζει να προτάσσει την ηθική των πεποιθήσεων έναντι της ευθύνης.

Είναι προφανές πως ότι συνέβη στο παρελθόν με τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ και τον φιλελευθερισμό της Νέας Δημοκρατίας, θα συμβεί και με την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Η απαξίωση είναι θέμα χρόνου, μια και η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με ολίγη από λαϊκή Δεξιά, έχει κατορθώσει να βάλει εισαγωγικά και αποσιωπητικά στις ιδέες της.       

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.