Παρέμβαση Καραμανλή απ’ το μέλλον…

Για την ευπρέπεια και την αξιοπρέπεια είχε γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις, καταγγέλλοντας απερίφραστα τον “υπόκοσμο” και τα “κοινωνικά αποβράσματα” που επεδίωκαν μέσα απ’ τις “φυλλάδες τους να καθορίσουν το επίπεδο νοημοσύνης του ελληνικού λαού και τον βαθμό αξιοπρέπειας των επωνύμων και μη πολιτών αυτής της χώρας”.

Προφανώς όταν έγραφε και σχολίαζε ο Μάνος, δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι θα έφθανε η Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση. Αν και κατά κάποιο τρόπο είχε προδιαγράψει την κατάληξη όταν από το μικρόφωνο του Τρίτου Προγράμματος είχε προβλέψει τι θα συμβεί όταν αρχίσει το πρόσωπο του Τέρατος να μη μας τρομάζει. “Πάει να πει”, σχολίαζε, “πως αρχίζουμε να του μοιάζουμε”.

Ξεκίνησα με τις απόψεις του Μάνου Χατζιδάκι, τον οποίον θεωρώ πέρα από σπουδαίο μουσικό κι έναν απ’ τους σημαντικότερους διανοητές της σύγχρονης φιλελεύθερης σκέψης, προκειμένου να τονισθεί ότι χρειάζεται τόλμη και θάρρος από ένα νέο πολιτικό να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, σε μια κοινή γνώμη που παρακολουθεί με απάθεια τα όσα αηδιαστικά εκτυλίσσονται γύρω μας.

Αναφέρομαι στον Κώστα Καραμανλή, βουλευτή Σερρών της Νέας Δημοκρατίας, που υπερασπιζόμενος τον αξιακό κώδικα της αστικής παράταξης “απονομιμοποίησε” τις προσπάθειες “εισοδισμού” των αντιλήψεων και της νοοτροπίας του Πάνου Καμμένου στην κεντροδεξιά. Η παρέμβαση Καραμανλή ήρθε την κατάλληλη στιγμή να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, όχι μόνο ως προς την αποκατάσταση της αλήθειας για την πολιτική και ιδεολογική συνάφεια των λαϊκιστών της Δεξιάς με τον “Καραμανλισμό”, αλλά κυρίως ως προς την ανάδειξη της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας της Νέας Δημοκρατίας.

Ο Κώστας Καραμανλής είπε πολύ απλά ότι, στην κοσμοαντίληψη του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας- στο όνομα του οποίου ομνύουν οι συνεργαζόμενοι με τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικοί αλλά και ορισμένοι άλλοι που κρύβονται πίσω από το παραβάν της “εθνικής συνεννόησης”- δεν χωρούν φανατισμοί και διχαστικές λογικές. “Και με τον Τσίπρα και με τον Καραμανλή δεν γίνεται”, είπε, ώστε εμμέσως πλην σαφώς να ανακόψει τη φόρα ορισμένων… καραμανλικότερων του Καραμανλή. Άλλωστε τι σχέση μπορεί να έχουν μαζί του- βάζοντας σε περιπέτειες και στο διεθνές περιθώριο την Ελλάδα- όσοι ενεργούν αντίθετα με την άποψή του πως, “Είναι ελληνικό φαινόμενο να φορτώνουμε πάντα στους ξένους τις δικές μας ευθύνες, τα δικά μας σφάλματα”;

Επί τη ευκαιρία ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, νέος βουλευτής Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα το 1935, είχε αρνηθεί την πρόταση του Ιωάννη Μεταξά να γίνει υπουργός λέγοντας: “Όλες οι δικτατορίες εμπεριέχουν τους σπόρους του θανάτου τους. Είναι από την αρχή καταδικασμένες, όπως θα είναι και η δική σας”.

Είναι χαρακτηριστικό του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο φρόντισε να αναδείξει ο ανιψιός του, ότι δεν ενέδωσε στα θέλγητρα της εξουσίας και στον λαϊκίστικο ανορθολογισμό. Εν αντιθέσει με κάποιους όψιμους διεκδικητές της πολιτικής κληρονομιάς του Κωνσταντίνου Καραμανλή που ενέδωσαν και ενδίδουν στον λαϊκισμό. Γιατί υπάρχουν και εντός της Νέας Δημοκρατίας στελέχη που εμφανίζονται ως συνεχιστές των αρχών και των αξιών της κεντροδεξιάς, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την μετριοπάθεια και τη σύνεση που αποτελούν τα βασικά συστατικά στοιχεία που μαζί με τον ευρωπαϊσμό συνθέτουν το οικοδόμημα της κεντροδεξιάς.

Ο Κώστας Καραμανλής έκανε αυτό που οφείλει να κάνει, ανεξαρτήτως του ποιος ηγείται του κόμματος, όποιος σέβεται και τιμά τις πολιτικές παρακαταθήκες του ιδρυτή της παράταξης. Απάντησε σε όσους τον επικαλούνται αποκαλύπτοντας ότι με τον τρόπο που πολιτεύονται επιδιώκουν να σβήσουν το πολιτικό του αποτύπωμα. Γι’ αυτό και επέλεξε προσεκτικά τις λέξεις, ώστε να γίνουν ευδιάκριτες οι αποστάσεις μαζί τους.

Ταυτόχρονα, όμως, παρουσίασε το ιδεολογικό πλαίσιο εντός του οποίου πρέπει να αποκτήσει κοινωνικό πρόσημο το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της κεντροδεξιάς, θυμίζοντας χωρίς να το αναφέρει ότι ο θείος του όρθωσε το ανάστημα του στον γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ, όταν παρουσιάστηκαν προσκόμματα στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Και το έκανε από την οπτική γωνία του Έλληνα ευρωπαϊστή που βλέπει την Ευρώπη να γερμανοποιείται  και “που αντί να λειτουργεί με συναίνεση και συνοχή λειτουργεί με καθαρά δημοσιονομικά κριτήρια”.

*Ο Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος