Περισσότερο ‘αύριο’ και λιγότερο ‘χθες’

Περισσότερο ‘αύριο’ και λιγότερο ‘χθες’
ΑΘΗΝΑ-Συνεδριάζει η νέα Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ,υπό τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.(EUROKINISSI-ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ) Eurokinissi

H πρόοδος είναι συνώνυμο του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος. Η ταύτιση των πολιτικών δυνάμεων και των ηγεσιών τους με το παρελθόν χρησιμοποιείται ως "οδηγός επιτυχίας"

Για κάθε νοήμονα άνθρωπο σε όποια κομματική “φυλή” κι αν ανήκει και απ’ όποια γωνιά της γης ασκεί το δικαίωμα στη ματαιοδοξία του, πολλώ μάλλον στην Ελλάδα όπου ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι διαμένουν ακριβώς στο κέντρο των παγκόσμιων εξελίξεων, η πρόοδος είναι συνώνυμο του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος.

Η ταύτιση των πολιτικών δυνάμεων και των ηγεσιών τους με το παρελθόν, ενώ την ίδια στιγμή εμφανίζονται ως κομιστές νέων ιδεών, αν και αποτελεί αντίφαση εν τούτοις χρησιμοποιείται ως “οδηγός επιτυχίας” προκειμένου τα κόμματα να επιτύχουν την αποδοχή της κοινής γνώμης.

Εν ολίγοις το αυτονόητο, δηλαδή το γεγονός ότι η πρόοδος αποτελεί διαδικασία διαρκούς βελτίωσης της κοινωνίας που αφήνει πίσω της το παρελθόν προκειμένου να συναντήσει το μέλλον, ηττάται διαρκώς στην Ελλάδα από το ευνόητο. Γιατί για ευνόητους λόγους οι κυβερνήσεις αντί να στρέψουν την πλάτη στο παρελθόν, το οποίο μάλιστα κατακεραυνώνουν παραβλέποντας τη δική τους συμβολή στη διαμόρφωση των εξελίξεων, επιλέγουν τη σκοπιμότητα αντί του σκοπού. Και το κάνουν έτσι ώστε μέσα από συχνές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα συγκινησιακά φορτισμένα, να επιτύχουν την ακινησία σε όλα τα επίπεδα.

Πολλοί σήμερα διερωτώνται γιατί η χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων ετών, η πλέον σκληρή στη λήψη εξοντωτικών μέτρων για τη κοινωνία, αντιμετωπίζεται με επιείκεια από ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Ακόμα περισσότεροι είναι όσοι απορούν για τους λόγους που η αντιπολίτευση στο σύνολό της αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το οφθαλμοφανές έλλειμμα του κυβερνώντος συνασπισμού σε ό,τι αφορά ένα σαφές και συγκεκριμένο σχέδιο για να φύγει η χώρα μπροστά. Αλλά ακόμα και αυτοί που αναρωτιούνται και απορούν- μηδέ εξαιρουμένου και του γράφοντος- παραμένουν εγκλωβισμένοι σε νοητικά σχήματα και ιδέες που πέραν των στερεοτύπων δεν αφορούν παρά μόνο το μικρόκοσμο των κομμάτων.

Σε μια χώρα που ο δείκτης εμπιστοσύνης στους θεσμούς βαίνει διαρκώς μειούμενος, ενίοτε δε εξαιτίας των κραυγαλέων αντιφάσεων που διαχρονικά συνοδεύουν το πολιτικό σύστημα, αποτελεί τουλάχιστον αφέλεια η έγερση τέτοιου είδους ερωτημάτων και αποριών. Γιατί πράγματι η απάθεια και η ανοχή που επιδεικνύει ο κόσμος έναντι της κυβέρνησης ευλόγως δημιουργεί απορίες και ερωτηματικά, αλλά χρειάζεται να δούμε τι προηγήθηκε και συνεκτιμώντας διεθνώς την άνοδο του λαϊκισμού να ερμηνευθούν οι λόγοι της απογοήτευσης.

Προφανώς στη συνείδηση του κόσμου έχει επέλθει η ρήξη με το “παλιό” και το “χθες”. Αυτό οι δυνάμεις του λαϊκισμού, εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, το έστρεψαν κατά των πολιτικών τους αντιπάλων στους οποίους επέρριψαν συνολικά την ευθύνη για τη κρίση. Επενδύοντας όμως σ’ αυτές τις έννοιες ήταν σχεδόν βέβαιο ότι από τη στιγμή που τις χρησιμοποιούσαν μόνο και μόνο για να πλήξουν τους αντιπάλους τους, χωρίς μάλιστα να έχουν λύσεις για το “τώρα” και σχέδιο για το “αύριο” θα κατέληγαν- μόλις σε δύο χρόνια παρά δύο μήνες- να είναι και οι ίδιες “παλιό” και “χθες”.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος έχει αποφασίσει για πολλά πράγματα που τα θεωρεί σημαντικά και για ακόμα περισσότερα που τα θεωρεί ασήμαντα. Η συμμετοχή του στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αποτελεί ένα μήνυμα που οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων έλαβαν, αλλά επιμένουν να το ερμηνεύουν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Κι αυτό γιατί για τους δικούς τους(ευνόητους) λόγους δειλιάζουν να γυρίσουν την πλάτη στο χθες. Δεν τολμούν να παραδεχθούν ότι απευθύνονται σ’ ένα κοινό που δεν υπάρχει με όρους που δεν έχουν αντίκρισμα στη νέα γενιά. Έννοιες όπως “Αριστερά”, “Δεξιά”, “Κέντρο” κλπ μπορεί να έχουν χωροταξική χρησιμότητα, αναμφισβήτητα και πολιτική φόρτιση, αλλά δεν παύουν να είναι το “χθες” που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στο “αύριο”.

Στην προκειμένη περίπτωση η χώρα για να φύγει μπροστά, αλλά και να μη διολισθήσει στις σειρήνες του ακραίου λαϊκισμού, δεν χρειάζεται αφηγητές του παρελθόντος. Πρωτίστως δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση που για να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία επιχειρεί να πάρει ρεβάνς από την ιστορία, την οποία μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις μεταχειρίζεται απρεπώς έναντι των γεγονότων. Αντιθέτως η χώρα και ο κόσμος, κυρίως οι νέοι που αναζητούν τρόπους διαφυγής από τη μιζέρια, χρειάζονται περισσότερο “αύριο” και λιγότερο “χθες”. Και πάντως απ’ όλους, κόμματα και πολιτικούς, απαιτεί συνεννόηση προκειμένου να βρεθούν λύσεις “τώρα”, με αποτελεσματικότητα και προσήλωση στη δημοκρατία και σεβασμό στην ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα.

Αν αυτό το τόσο απλό αλλά τόσο ουσιώδες δεν καταστεί επειγόντως εθνικός στόχος άμεσα υλοποιήσιμος, εφόσον η αντιπολίτευση δεν διδαχθεί από τα λάθη της και κυρίως δεν κατανοήσει για ποιούς λόγους η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ απογοήτευσε, τότε οι ακραίες φωνές που ανοιχτά υβρίζουν τη δημοκρατία και αμφισβητούν τη θέση της χώρας στην Ευρώπη, θα βρουν πολλά ευήκοα ώτα έτοιμα να ακούσουν και να ενστερνισθούν(ακόμη και δια της αποχής) με περισσότερη ένταση το κυβερνητικό παράδειγμα. Γιατί αν σήμερα η κυβέρνηση λειτουργεί με περισσότερο “χθες” και λιγότερο “αύριο”, οι εχθροί της δημοκρατίας και της προόδου δεν θα δυσκολευθούν-λόγω και της κόπωσης του κόσμου- να κάνουν ένα βήμα παραπάνω από τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Μια Ελλάδα με περισσότερο “χθες” και καθόλου “αύριο”.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα