Σε τροχιά εθνικού διχασμού

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση-χωρίς αυτό να απαλλάσσει ευθυνών και τις προηγούμενες- συνδέει και συνδυάζει πρόσωπα και καταστάσεις, με φόντο σκοτεινές υποθέσεις και συνωμοσίες.

Ξεκινώντας συνειδητά ή ασυνείδητα προσφέρουν φαντασιώσεις με το αζημίωτο, σε μια κοινωνία που έχει εκπαιδευθεί να θεωρεί τις πεποιθήσεις του αληθινές, και πάνω σ’ αυτές να κατασκευάζει θεωρίες συνωμοσίας. Στη βάση αυτών των θεωριών πορεύεται η χώρα επί δεκαετίες και σ’ αυτή τη βάση λειτουργεί το πολιτικό σύστημα. Το αποτέλεσμα αυτής της πολυετούς αδυναμίας προβληματισμού και δημιουργικής σκέψης, οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση.

Και επί αυτού του πλαισίου που το ίδιο το πολιτικό σύστημα δημιούργησε- με τη συμμετοχή και της αριστεράς που σήμερα εμφανίζεται ως “εθελόντρια της αγάπης”- απομυθοποιούνται καθημερινά οι θεσμοί προς όφελος των ακραίων και των λαϊκιστών. Γιατί πως να εξηγηθεί διαφορετικά η αποστροφή του κόσμου για την πολιτική, τους πολιτικούς, τα κόμματα και τους δημοσιογράφους; Μήπως δεν είναι αποτέλεσμα αυτών των θεωριών συνωμοσίας το γεγονός ότι από κάλπη σε κάλπη λιγοστεύουν οι ψηφοφόροι; Ή μήπως είναι τυχαίο ότι ένας αξιοσημείωτος αριθμός ψηφοφόρων, που συνεχώς αυξάνεται, επιλέγει να ψηφίζει κόμματα που έχουν ιδεολογία τους την απελπισία, τη μισαλλοδοξία και τον κυνισμό;

Είναι προφανές ότι η σημερινή “σιωπή” των πολιτών στα μείζονα ζητήματα που καθορίζουν τη ζωή τους και το μέλλον της νέας γενιάς, δεν συνεπάγεται αυτό που πιστεύει(;) ο πρωθυπουργός όσον αφορά τη στάση τους έναντι των μέτρων που πήρε η κυβέρνησης του. Ούτε βέβαια σημαίνει “παραίτηση” όπως πιστεύει η αντιπολίτευση, προβάλλοντας μάλιστα το επιχείρημα ότι αν αυτά τα μέτρα τα έπαιρνε η Νέα Δημοκρατία οι διαδηλωτές θα ξήλωναν τα πεζοδρόμια. Σ’ ένα μεγάλο βαθμό ισχύει, αλλά δεν εξηγεί επαρκώς τη “σιωπή”. Διότι σ’ αυτή τη “σιωπή” συνέτεινε με τη στάση τους όλα τα πολιτικά κόμματα. Αυτά “εκπαίδευσαν” τους Έλληνες να ζουν σε παράλληλη πραγματικότητα και δια της “σιωπής” να προστατεύονται από την πραγματικότητα.

Δεν θα κουράσω με απόψεις μεγάλων διανοητών(Καστοριάδης) και ψυχιάτρων- ψυχαναλυτών (Όουενς) που περιγράφουν και εξηγούν γιατί η υπεραπλούστευση οδηγεί σε ακρότητες. Είναι προφανές, και το βιώνουμε, ότι η Ελλάδα οδηγείται σ’ ένα νέο εθνικό διχασμό μέσα από τη συνωμοσιολογική ερμηνεία του “καλού” και του “κακού”. Όπου στη θέση τους ενός ή του άλλου τοποθετούνται, κατά το δοκούν, οι έννοιες της δεξιάς και της αριστεράς. Και όσο οι ιδέες και οι απόψεις παίρνουν μορφή διελκυστίνδας και οι θεσμοί τεντώνονται προς τη μια ή την άλλη πλευρά, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος για τη δημοκρατία και την υπόσταση του κράτους να σπάσει το σχοινί.

Ειλικρινά δεν ξέρω πως θα επιστρέψει- το αυτονόητο σε μια δημοκρατία- η αμοιβαιότητα ανάμεσα στη κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, όταν δεν εμπιστεύεται και δεν εκτιμά η μια την άλλη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση-κι εδώ η ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα είναι μεγάλη- κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να γκρεμίσει τις όποιες κατά καιρούς γέφυρες χτίστηκαν για λόγους εθνικού συμφέροντος. Όπως και είναι γεγονός ότι οι “σκληροί” της Νέας Δημοκρατίας δεν αφήνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να υπερβεί την αντιπολιτευτική  πεπατημένη κατά τα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Το θέμα, όμως, δεν είναι να κλείνουνε τα μάτια για να μην ακούνε, αλλά να ανοίξουν τα μάτια τους και να δούμε μπροστά.

ΣΣ: Το τρομοκρατικό χτύπημα στον Λουκά Παπαδήμο- που σημειωτέον είχε στοχοποιηθεί από μερίδα του πολιτικού κόσμου- συνδέεται με τις θεωρίες συνωμοσίας.

(Φωτογραφία: sooc.gr)

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος και πολιτικός σχολιαστής στο Κανάλι 1