Τι είναι αυτό που ‘στοιχειώνει’ τη Νέα Δημοκρατία;

Τι είναι αυτό που ‘στοιχειώνει’ τη Νέα Δημοκρατία;

Ένας κίνδυνος για τη Νέα Δημοκρατία που έρχεται από το παρελθόν. Η ήττα του 1981, που δεν ξεπεράστηκε και το μεγάλο στοίχημα το μέλλον

Μερικούς μήνες μετά την άνοδο στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου-το 1982- στις προθήκες των βιβλιοπωλείων έκανε την εμφάνισή του ένα βιβλίο με τίτλο: “1978-1981, ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”. Συγγραφέας ο Νίκος Δήμου, στον πρόλογο του βιβλίου, έγραφε: “Ε, λοιπόν, καληνύχτα, Νέα Δημοκρατία! Αν- και- όταν ξυπνήσεις θα δοκιμάσεις μια έκπληξη. Ο κόσμος έχει αλλάξει. (Από καιρό). Θα πρέπει κι εσύ ν’ αλλάξεις ριζικά αν θέλεις να παίξεις κάποιο ρόλο. Η εποχή της παλιάς, παραδοσιακής(φεουδαρχικής θα έλεγα) Δεξιάς έκλεισε οριστικά στις 18 Οκτωβρίου του 1981. Αυτό που θα τη διαδεχθεί, θα πρέπει να είναι ένα νέο προοδευτικό αστικό κόμμα που να εκπροσωπεί τους σημερινούς αστούς(εκτός ίσως από το 5% των ακροδεξιών)”.

Δεν ξέρω πόσοι εκ των στελεχών της νεώτερης γενιάς έχουν διαβάσει το βιβλίο. Πιθανολογώ πως κάποιοι, ακόμα κι όσοι δεν γνωρίζουν το περιεχόμενο του, θα συμφωνήσουν με την διαπίστωση ότι μετά από 34 χρόνια από την κυκλοφορία του, η Νέα Δημοκρατία παραμένει εγκλωβισμένη στο παρελθόν της.

Δεν κατάφερε να ανανεωθεί, δεν κατάφερε να εκσυγχρονιστεί, δεν κατάφερε να ωριμάσει. Η προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αλλάξει τη συντηρητική παράταξη έμεινε ημιτελής. Όσοι προσπάθησαν να συνεχίσουν το γενναίο άνοιγμα του ιδρυτή της στον κεντρώο χώρο-με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη- σκόνταψαν στους κομματικούς μηχανισμούς που εν τω μεταξύ είχαν καταστεί πανίσχυροι.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά, με αφορμή την εκλογή προέδρου. Αυτή τη φορά, όπως και στην προηγούμενη, ψηλά στην ατζέντα βρίσκεται η αλλαγή. Στην πολιτική γραμμή, στη λειτουργία, στα πρόσωπα. Πάντα οι ίδιες προσδοκίες και πάντα κάτι γινόταν και οι αλλαγές μετατίθεντο για τον επόμενο. Μόνο που αυτή τη φορά η Νέα Δημοκρατία δεν έχει χρόνο στη διάθεσή της.

Οι αλλαγές που συντελέστηκαν στο πολιτικό σκηνικό (και συνεχίζονται), στην οικονομία, στη κοινωνία, αλλά και στη κομματική της βάση, βρήκαν το κόμμα στην ίδια-τηρουμένων των συνθηκών- κατάσταση με εκείνη που περιγράφεται στο βιβλίο.

Ο κόσμος έχει αλλάξει, αλλά η Νέα Δημοκρατία δεν έχει-ακόμα- προσαρμοσθεί στην αλλαγή. Κατά βάθος δεν ξεπέρασε ποτέ την ήττα του ’81, γι αυτό και κάθε φορά που χάνει αντί να προχωρά σε ριζική ανανέωση προκειμένου να βγει μπροστά απ’ τη φθορά, επιστρέφει στις “ρίζες” μιας εποχής που πλέον δεν έχει νόημα και σημασία για κανέναν. Παρά μόνο σε ηλικίες που ζουν με τις αναμνήσεις.

Εν προκειμένω στη κάλπη- ανεξάρτητα από τον νικητή- πρέπει να πλειοψηφήσει η πολυσυλλεκτική κεντροδεξιά, που θα εκφράσει τον προοδευτικό αστικό χώρο. Έτσι θα ολοκληρωθεί η προσπάθεια που ξεκίνησε ο ιδρυτής της, και θα μπει τέλος- με σεβασμό στο παρελθόν- στο μύθο που στοιχειώνει τη Νέα Δημοκρατία. Τα κόμματα προχωράνε όταν τιμούν το έργο και την προσφορά των “ονομάτων” και όχι όταν θεοποιούν τα “ονόματα”.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα