Τι κάνει νιάου- νιάου στα κεραμίδια; Το ποντίκι που βρυχάται

Η γάτα των Ιμαλαΐων- μοναδική μάρτυρας στη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον εκδότη- βρέθηκε να παρακολουθεί ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Κάποια στιγμή ίσως μάθουμε ποιος ήταν “γάτα” και ποιος “ποντίκι”). Μέχρι τότε αξίζει να ταξιδέψουμε στο χρόνο από τα Ιμαλάϊα και τη γάτα για να βρεθούμε σ’ ένα μικρό ευρωπαϊκό κράτος κι ένα “ποντίκι που βρυχάται”. Σε μια σατιρική ταινία που γυρίστηκε το ’56 και προβλήθηκε τρία χρόνια αργότερα, την οποία οι συμπτώσεις την καθιστούν ενδιαφέρουσα λόγω των ομοιοτήτων τόσο στο σενάριο όσο και στα πρόσωπα.  

Όπως θα διαπιστώσετε στη συνέχεια- επί της οθόνης- δεν αναφέρομαι στο υποκριτικό ταλέντο- που ούτως ή άλλως διαθέτει ο κ. Τσίπρας- αλλά στην πολιτικό μικρομεγαλισμό(αφέλεια) της δούκισσας(τίτλος αντίστοιχος του δικού μας Προέδρου), του πρωθυπουργού(κάτι σαν τον δικό μας πρωθυπουργό) και του αρχιστρατήγου(κάτι σαν τον δικό μας υπουργό Άμυνας). Τρεις διαφορετικοί ρόλοι που υποδύεται στη ταινία ο Πίτερ Σέλερς και έχουν πολλές ομοιότητες με τον Αλέξη Τσίπρα, που ως πρωθυπουργός έχει καταφέρει με το ταλέντο του να εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα. Κάτι σαν τον Φου Μαντσού(πάλι με τον Πίτερ Σέλερς).

Στο “Ποντίκι που βρυχάται” δεν υπάρχει γάτα Ιμαλαΐων. Κάποιες γάτες που εμφανίζονται στα πλάνα δεν είναι από… διαμέρισμα και μάλιστα διαμέρισμα πλησίον της πρεσβείας των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου δεν παρουσιάζουν κανένα δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Έχει όμως ενδιαφέρον ότι ένα μικρό ευρωπαϊκό κράτος, για την ακρίβεια το Δουκάτο Φένγουικ που η οικονομία του βασίζεται στην εξαγωγή κρασιού, χρεοκοπεί καθώς οι ΗΠΑ σταματούν τις εισαγωγές. Τότε η δούκισσα με τον πρωθυπουργό αποφασίζουν να κηρύξουν τον πόλεμο στις ΗΠΑ. Το δικό μας “Δουκάτο” δεν έχει κηρύξει τον πόλεμο στις ΗΠΑ, αλλά “βρυχάται” μπας και το ΔΝΤ φοβηθεί και επιτρέψει στην ελληνική version να έχει αίσιο τέλος.

Για όσους δεν έτυχε να δουν τη ταινία, αλλά παρακολουθούν το “Ποντίκι που βρυχάται” μέσω του remake της “Γάτας των Ιμαλαΐων που νιαουρίζει”, δεκαπέντε τοξότες με επικεφαλής τον αρχιστράτηγο των ενόπλων δυνάμεων του Φένγουικ, επιβιβάζονται σ’ ένα καΐκι και εκστρατεύουν κατά των ΗΠΑ με την ελπίδα… να παραδοθούν. Φθάνοντας στη Ν. Υόρκη κατά διαβολική σύμπτωση ο αμερικάνικος στρατός βρίσκεται σε άσκηση για την αντιμετώπιση πυρηνικής απειλής. Η συνέχεια είναι απροσδόκητη, καθώς το εκστρατευτικό σώμα καταλαμβάνει εκκενωμένη στρατιωτική εγκατάσταση-μια και όλοι οι πολίτες είναι στα καταφύγια- αποκτώντας πρόσβαση στο υπερόπλο των ΗΠΑ. Το σχέδιο αλλάζει κι έτσι αντί να παραδοθούν, βρίσκουν τον επιστήμονα που έχει εφεύρει το υπερόπλο και τον απαγάγουν μαζί με το όπλο.

Η ταινία έχει αίσιο τέλος. Ο αρχιστράτηγος επιστρέφει νικητής στο Φένγουικ και η δούκισσα Γκλοριάνα τον υποδέχεται με τιμές ήρωα. Το χρεοκοπημένο  μικρό ευρωπαϊκό κράτος- Δουκάτο, επιστρέφει στη κανονικότητα(αυτό είναι από την ελληνική version), στην οικονομική ανάπτυξη και ταυτόχρονα ανακτά το σεβασμό της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός, κι αν τις μύχιες σκέψεις του τις μοιράζεται με τη “δούκισσα” και τον “αρχιστράτηγο”. Υπενθυμίζω ότι η προηγούμενη εκστρατεία, με επικεφαλής τον “αρχιστράτηγο” Βαρουφάκη κατέληξε σε φιάσκο. Όπως επίσης πως στην ελληνική version δεν υπάρχει ποντίκι παρά μόνο γάτα, κι αυτή των Ιμαλαΐων. Βρυχώνται όμως οι γάτες ή γουργουρίζουν και ενίοτε κάνουν νιάου- νιάου στα κεραμίδια;  

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος