Το δίλημμα του πρωθυπουργού

Ανεξάρτητα για το τι πιστεύει κανείς για τον Αλέξη Τσίπρα και ανεξάρτητα από την εμφανή ανεπάρκεια που επέδειξε η κυβέρνηση του στη διαχείριση κρίσιμων θεμάτων, ακόμη αφήνοντας για τους γελοιογράφους κάποιες περιπτώσεις γραφικών φιγούρων που αν δεν ήταν αυτός δεν θα περνούσαν ούτε από το απέναντι πεζοδρόμιο του υπουργείου τους, κάτι φαίνεται ότι αλλάζει στη δημόσια εικόνα του.

Παρακολουθώντας κανείς τον πρωθυπουργό μετά το σοκ εκείνης της 17ωρης διαπραγμάτευσης βλέπει έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, ή αν θέλετε έναν νέο πολιτικό που είδε μέσα σε λίγα λεπτά να καταρρέουν μπροστά του όσα πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει με… ένα νόμο κι ένα άρθρο.

Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχασε πολύτιμο χρόνο μέχρι να αποφασίσει ποια από τις δύο ιδιότητες θα επιλέξει. Εκείνη του πρωθυπουργού ή την άλλη του προέδρου ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Φαίνεται ότι αμφιταλαντεύεται γιατί όπως και να χει είναι δύσκολο να αφήσεις πίσω σου παρέες και ιδέες που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα σου. Ωστόσο αν και δεν έχει αποφασίσει, όλα δείχνουν ότι η ζωή στην Ηρώδου του Αττικού έχει περισσότερο ενδιαφέρον από την Κουμουνδούρου. Γι αυτό και βλέπουμε τον Αλέξη Τσίπρα να αναθεωρεί σιγά- σιγά πολλές από τις απόψεις και τις θέσεις που είχε ως επικεφαλής των “ατάκτων” του ΣΥΡΙΖΑ.

Τον βλέπουμε πιο ώριμο και πιο κοντά σ’ αυτό που θα επιθυμούσε ο μέσος πολίτης από τον πρωθυπουργό. Είναι όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι και όλες εκείνες οι παρέες απ’ τα παλιά που φαίνεται ότι δυσκολεύεται να αποχωριστεί. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να του αναγνωρισθεί ότι έχει καταλάβει που τον οδηγεί ο σφικτός εναγκαλισμός με το παρελθόν του. Γιατί με τα καλά και τα κακά του ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι για “πέταμα”. Απλώς ο ίδιος ή αυτοί που τον περιβάλλουν υποτιμούν τα καλά του στοιχεία. Τέλος πάντων είναι εμφανές ότι ως νέος άνθρωπος βλέπει ότι αν αλλάξει ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, τα πράγματα που βλέπει θα αλλάξουν.

Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Μπορώ όμως να πω ότι τα πράγματα αλλάζουν. Με την άδεια σας θα χρησιμοποιήσω τη φράση του Πορτογάλου συγγραφέα Κουεϊρόθ προκειμένου να φανεί πόσο αναγκαίο για τον ίδιο και τη χώρα είναι να αλλάξει, έστω κι αν είναι θέμα χρόνου να βρεθεί στην αντιπολίτευση. “Οι πολιτικοί και οι πάνες έχουν κάτι κοινό: Πρέπει να αλλάζονται και οι δύο συχνά, και για τον ίδιο λόγο”. Φαντάζομαι ότι γι αυτόν το λόγο ο Αλέξης Τσίπρας θα αναζητήσει ένα νέο αφήγημα ώστε να σταθεί όρθιος σ’ ένα υπό διαμόρφωση πολιτικοοικονομικό περιβάλλον, που δεν είχε ποτέ φαντασθεί ότι ο ίδιος θα μπορούσε να είναι ένας από τους πρωταγωνιστές του.

Κι ενώ τα βλέπει όλα αυτά, όλοι οι άλλοι βλέπουν ένα σύνολο παλαιοκομμουνιστικών αντιλήψεων και λαϊκίστικων συμπεριφορών να μην τον αφήνουν να πάρει ανάσα. Και το χειρότερο βλέπουμε και τον ίδιο αρκετές φορές να προστρέχει σ’ αυτές για να πάρει ανάσα. Είναι προφανές ότι μέχρι να πάρει την απόφαση, ποιον Τσίπρα θα αφήσει και ποιον Τσίπρα θα κρατήσει, η χώρα θα σέρνεται…

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος