Ζητείται πιανίστας να… παίζει τρομπέτα

Η ιδέα είναι απλή και ως εκ τούτου δύσκολα υλοποιήσιμη. Παρ’ όλα αυτά κατατίθεται προς δημόσια διαβούλευση γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να γίνει στο μέλλον.

Και μάλιστα σε μια χώρα που αν έλεγες πριν από μερικά χρόνια ότι θα κυβερνιέται από το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ- τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο- θα είχες εξασφαλίσει δωμάτιο με θέα στο Δαφνί. Γενεσιουργός αιτία της ιδέας αποτελεί η εικόνα του κοινοβουλίου η οποία προσομοιάζει με σαλούν στο Φαρ Ουέστ. Σ’ αυτό το πλαίσιο θα ήταν λειτουργικά χρήσιμο η βουλή να αποκτήσει πιανίστα προκειμένου οι διαπληκτισμοί(προς το παρόν λεκτικοί) και οι αντιπαραθέσεις με υπονοούμενα, επιπέδου μπαρ, να έχουν μουσική υπόκρουση.

Είμαι βέβαιος ότι ο πρόεδρος του κοινοβουλίου-στην περίπτωση που υιοθετήσει την πρόταση- δεν θα δυσκολευθεί να προσλάβει πιανίστα να συνοδεύει τους συχνούς καυγάδες. Και δεν θα δυσκολευθεί γιατί είθισται στην Ελλάδα να ζητάς πιανίστα και να σου προκύπτει τρομπετίστας. Όπως ζητάς βουλευτή και σου προκύπτει βολευτής, ή όπως ζητάς υπουργό και σου προκύπτει σκαφτιάς, και μάλιστα βαρύς και ασήκωτος. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί το κοινοβούλιο να ζητήσει πιανίστα που θα… παίζει τρομπέτα. Μήπως οι περισσότεροι εκ των τριακοσίων γνωρίζουν τι κάνουν(για να μη πω τι παίζουν) και που βρίσκονται; Μέχρι να ψηφίζουν “αντισυνταγματικά” και “εγκληματικά” μέτρα και πολύ τους είναι. Συνεπώς ένας πιανίστας που θα… παίζει τρομπέτα- κατά το “θα σου πω εγώ Ζαμπέτα πως την παίζουν την τρομπέτα”- εκτιμώ ότι ταιριάζει με την παρούσα εικόνα του κοινοβουλίου.

Στην περίπτωση που η πρόσληψη του πιανίστα θεωρηθεί μονομερής ενέργεια- η οποία μπορεί να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό- εναλλακτικά δύναται να χρησιμοποιηθεί πιάνο άνευ πιανίστα. Υπό την ίδια έννοια που οι κυβερνητικοί βουλευτές είναι ωσεί παρόντες όταν ψηφίζονται νομοσχέδια και λαμβάνονται μέτρα, όπως ο “αντισυνταγματικός” και “εγκληματικός” ΦΠΑ, έτσι και το κουρδιστό πιάνο μπορεί άνετα να υποκαταστήσει τον πιανίστα. Τέλος πάντων μπορεί όλα αυτά να ακούγονται αστεία, αλλά περισσότερο αστεία έως κωμικοτραγική είναι η κατάσταση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που εκ των υστέρων, εμφανίζονται ο ένας μετά των άλλων(αλήθεια τι απέγινε ο Μιχελογιαννάκης), να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Υποψιάζομαι ότι αρκετοί φίλοι που διαβάζουν τις απόψεις μου θα πουν ότι αυτό δεν είναι… επίπεδο δημοσιογραφίας. Μήπως, όμως, αυτό είναι επίπεδο κυβέρνησης; Και στο κάτω- κάτω πόσο σοβαρά μπορεί κανείς να ασχοληθεί με υπουργούς και βουλευτές που μας θεωρούν ηλίθιους ώστε να παίρνουμε στα σοβαρά τη κυρία Βαγενά όταν λέει: “Αντέξαμε τα 400 χρόνια τους Τούρκους, δεν μας τρομάζουν τα 99 του υπερταμείου”!!!

Με συγχωρείτε αλλά η κατάσταση είναι τόσο γελοία ώστε όποιος την αντιμετωπίσει σοβαρά κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος γελοίος. Αφήστε που όποιος τους πάρει σοβαρά μπορεί και να πιστέψουν ότι κάνουν κάτι σπουδαίο. Εν κατακλείδι θέλω να πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει πλέον καταλάβει ότι περιστοιχίζεται από γραφικούς, άσχετους και αστείους τύπους. Ελπίζω να κάνει κάτι και σύντομα γιατί ο χρόνος τελειώνει. Προς το παρόν είναι υπέροχος στο είδος του, αλλά το είδος του είναι απαίσιο.

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος