Η γηπεδική κατάντια ξεκινά από την κούνια

Τούμπα όλα. Τούμπα όλα τα αυτονόητα. Διασυρμός , σα να βλέπεις σε επανάληψη την ίδια αποκρουστική ταινία. Επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που δεν έχει πια κανένα νόημα.

Παράγοντες ομάδων που λειτουργούν ως παράγοντες αποσταθεροποίησης και εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων. Νόμοι που εφαρμόζονται κατά το δοκούν. Οπαδοί που διψούν για αίμα. Οπαδοί που καυχιούνται για το ποιός έχει τον πιο “άντρα” πρόεδρο. Και κάποιοι φίλαθλοι που έχουν απηυδήσει. Οι περισσότεροι ίσως έχουν απηυδήσει, γι’ αυτό και εγκαταλείπουν τα γήπεδα.

Το κακό με το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι διπλό. Από τη μια ακολουθεί σε μεγαλύτερο βαθμό τη μοίρα των πολιτικών πραγμάτων: Απαξίωση. Παράγοντες μηδαμινού κύρους, οργανωμένες ομάδες τραμπούκων, ανομία και μίσος.

Και το δεύτερο κακό, συνδέεται με τη γενικότερη παθογένεια  του ελληνικού αθλητισμού, από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες ως τα τα επαγγελματικά πρωταθλήματα: Έλλειψη παιδείας.

Τι εννοώ; Πολύ απλά, ότι ο Έλληνας, ο νεοέλληνας, δεν έχει μάθει να χάνει. Δεν έχει μάθει από τα παιδικά του χρόνια να χάνει.

Η κατάντια  ξεκινάει από τις κερκίδες των γονιών. Από τα παιδικά πρωταθλήματα, από τα μικρά παιδιά που – αν χάσουν –  θα τους κάνουν να νιώθουν ταπεινωμένοι στο ίδιο τους το σπίτι και κάπως έτσι, προτιμούν να είναι οι αιώνιοι “αδικημένοι”.

Παιδιά που  αν έρθουν δεύτεροι νιώθουν χαμένοι. Παιδιά που δεν έχουν μάθει πως η προσπάθεια μετράει περισσότερο από το αποτέλεσμα. Πως ένα πυροτέχνημα δεν είναι η επιτομή της επιτυχίας. Πως τα πραγματικά καλά αποκτούνται με κόπο και διαρκή εξέλιξη, αλλά και με ευγενή ανταγωνισμό, με υγιή συναγωνισμό.

Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, λένε οι αμερικανοί. Στην Ελλάδα όμως, κανείς δεν αντέχει να είναι ηττημένος. Πώς να το κάνουμε; Έχουμε μάθει να επιβιώνουμε χωρίς αντίδραση εδώ και εννέα χρόνια σε συνθήκες εργασιακής ζούγκλας, αλλά ξεσηκώνουμε το σύμπαν για ένα οφσάιντ.

Αυτή η κουλτούρα έχει περάσει παντού. Στους αγώνες αθλητικών επιδείξεων με παιδιά δημοτικού, στις πανελλαδικές εξετάσεις, στους χώρους εργασίας. Πολίτες με σύνδρομο άγχους και στρες από τα πέντε τους χρόνια. Θύματα μίας κοινωνίας που τους οδηγεί να υποτάσσονται στην κερκίδα που ορκίζεται στο μίσος.

Κάπου αλλού, σε ένα παράλληλο σύμπαν, οι οπαδοί της γερμανικής Ζανκτ Πάουλι στήνουν πάρτι υποβιβασμού όταν πέσει κατηγορία η ομάδα τους. Κάνουν φιέστες για τα δικαιώματα των γκέι και της ΛΟΑΤ κοινότητας, κάνουν δράσεις κοινωνικής απήχησης για τα άτομα που βάλλονται από την κρίση.

Στην Ελλάδα τα αντίστοιχα βήματα είναι ελάχιστα και μετρημένα (ανάλογες πρωτοβουλίες παίρνουν οι Radical Fans United – μια ανοιχτή πρωτοβουλία οπαδών από διάφορες ομάδες από όλη την Ελλάδα). Και ναι, δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι δεν έχουν καν ακούσει γι’ αυτούς.

Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να υμνούμε τις  εξαιρέσεις, μόνον και μόνον για  να “βγάζουμε λάδι” τον κανόνα της παθογένειας.

Ας μη γελιόμαστε: Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία συνολικά, δεν θα πάμε πουθενά.

Γιατί η εξυγίανση στον αθλητισμό ξεκινά από το σπίτι. Για την ακρίβεια, ξεκινά από την κούνια.

ΥΓ. Όσο για τα έκτροπα της Τούμπας αλλά και τα έκτροπα που λογικά θα ξαναδούμε στο άμεσο μέλλον; Η λύση είναι μία. Άμεση εφαρμογή των νόμων,  με ποινές ίδιες για όλους και με απόλυτη εφαρμογή των προβλεπόμενων διατάξεων, χωρίς διαφορετικές “ερμηνείες” ανάλογα με την κάθε περίπτωση, περίσταση ή συγκυρία. Αλλιώς, σε λίγους μήνες πάλι τα ίδια θα γράφουμε.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι αρχισυντάκτης του News 24/7