Σε αυτή τη χώρα υπάρχει κάποιος που πρέπει να απελαθεί. Ο φασισμός

Είμαι πεσμένος μπροστά σου, σε ένα πεζοδρόμιο ή σε μια άδεια παραλία. Με βλέπεις; Ψέλνω έναν αργόσυρτο ρυθμό και σου γνέφω με το κεφάλι μου γυρτό στο πλάι. Σου λέω, είμαι εδώ, είμαι εγώ και ας μη με βλέπεις πια όπως ήμουν κάποτε για σένα. Είναι άσχημο να βλέπεις κάποιον να πολεμά μπροστά σου για μια ζωή που ζεις στην επανάληψη.

Δεν έχεις τη δύναμη να τον δεις στα μάτια. Το καταλαβαίνω. Δεν ζητώ αυτό. Μην με κοιτάξεις καν. Άκου με απλά. Άκουσε την κραυγή μου, άκουσε τι την προκάλεσε και πάλεψε για αυτό. Άσε με εδώ, δεν θα αλλάξει κάτι, θα είμαι καλά. Πήρα την τροχιά μου, πήρα τον δρόμο μου μακριά. Μα μην αφήσεις το παιδί μονάχο. Υποσχέσου μου. Δεν θα το αφήσεις μονάχο.

Δύο χρόνια μετά, ο επικεφαλής του μίσους εκφωνεί προεκλογική ομιλία κοντά στον τόπο του εγκλήματος, ακριβώς μία εβδομάδα πριν τη μαύρη επέτειο του φονικού. Δύο χρόνια μετά, η συμμορία του μίσους επανεκλέγεται στη Βουλή. Στη Βουλή μιας χώρας στην οποία η ξενοφοβία και η δαιμονοποίηση του “άλλου”, πουλάνε πιο πολύ από την αλληλεγγύη. Στη Βουλή μιας χώρας που δεν έχει μάθει τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος της.

Πέρασαν λοιπόν δυο χρόνια. Το μυαλό μου είχε μουδιάσει εκείνη τη βραδιά. Ή μάλλον, το μυαλό μου έχει μουδιάσει από εκείνη τη βραδιά μέχρι σήμερα.

Οι δικαστικές “νίκες” της επόμενης μέρας και το show που έστησαν τα κανάλια δεν νίκησαν αυτό το μούδιασμα. Ήξερα πως ήταν ένα ευκαιριακό show απόδοσης δικαιοσύνης, φτιαγμένο προκάτ όσο πιο πρόχειρα γίνεται, αφήνοντας έξω από το πεδίο ελέγχου τα πλοκάμια που γλιστρούν στις πιο χαμηλές ηλικίες.

Δύο χρόνια μετά αποδείχθηκε πως κανένα κυβερνητικό παυσίπονο της εξουσίας δεν θα μπορούσε να απαλύνει την αγωνία για τα επόμενα χρόνια. Ο Ντουρούττι έλεγε πως καμία αστική εξουσία δεν χτυπάει στην πραγματικότητα τον φασισμό γιατί τον χρειάζεται. Όταν νοιώσει ότι απειλείται η εξουσία της θα τον καλέσει και πάλι για να διατηρήσει τα κεκτημένα της.

Και τον αφήνει να ζει υπογείως, καλυμμένο πίσω από κάποια αστική βιτρίνα “πατριωτισμού”.

Ο σκύλος δεν δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει. Ο σκύλος όμως είναι παρεξηγημένο πλάσμα σε αυτή την παροιμία. Αυτά που έκαναν οι φασίστες, κανένα σκυλί δεν θα τα έκανε. Μην προσβάλλετε λοιπόν τα σκυλιά. Οι προσκυνημένοι της απολυταρχίας, οι δογματικοί, οι μεσαιωνιστές, ζουν και βασιλεύουν γιατί τα σταγονίδια τους είναι μέρος του συστήματος μας. Οι απαίδευτοι δηλητηριάζονται από αυτά τα σταγονίδια γιατί η κοινωνία τους άφησε απαίδευτους. Και τους αφήνει διαιωνίζοντας ένα σύστημα παιδείας διάτρητο και ελλιπές. Η κάθε αλλαγή, η κάθε προσπάθεια βρίσκει πάνω στα όργανα του χθες, βρίσκει πάνω σε ένα υπόγειο δίκτυο διαπλοκής και πέφτει στο κενό. Αν έχει γίνει ποτέ, ουσιαστική προσπάθεια εκδημοκρατισμού των σχολείων και των ακαδημαϊκών χώρων μέχρι σήμερα.

Αν η Πολιτεία θέλει να βάλει στην άκρη τον φασισμό, πρέπει πρώτα να στεγνώσει τα σταγονίδια που έχουν μπολιάσει το βαθύ της κράτος και να ματώσει για την αναδιάρθρωση της παιδείας της. Οι δίκες – παρωδία συνεχίζονται, οι κάμερες βαρέθηκαν τα ίδια και κάποιοι εξακολουθούν να γράφουν για τη δημοκρατία, ακόμα κι αν πλέον δεν “πουλάει” η μάχη για την επιβίωση της. Γενναίοι και λίγοι. Ελάχιστοι.

Η κάμερα διαμορφώνει την ατζέντα, η εικόνα μιλάει, και όχι τόσο η γραφή. Η γραφή θα μείνει τεκμήριο για τις επόμενες γενιές, άσβηστο ντοκουμέντο. Θα είναι άσβηστο ντοκουμέντο για όσα έγιναν τη νύχτα, στις σκοτεινές γωνιές της μνήμης. Οι μεγάλες απάτες έγιναν στα θερινά τμήματα της Βουλής, οι μεγάλες σφαγές έγιναν όταν τα φώτα της δημοσιότητας είχαν αποτραβηχτεί από το πεδίο της μάχης. Όταν οι κάμερες της βραχυπρόθεσμης ιστορίας, έσβηναν.

Και έτσι προχωράει ο κόσμος ακροβατώντας στο κενό.

Ο φασισμός στην Ελλάδα ζει και έχει ντυθεί μανδύα αντιμνημονιακό. Προσπαθεί να καπηλευθεί το προσφυγικό δράμα με πηχυαίους τίτλους που μιλάνε για εισβολές σε ανθρωποφαγικές φυλλάδες που ελέγχονται από το χταπόδι της διαπλοκής. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Στους δρόμους, στα social media, στις συζητήσεις έξω στην πόλη, θα είμαστε εκεί οι ελεύθεροι στην ψυχή, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, να απομονώσουμε τους Ναζί. Με τον Λόγο, με την λογική, με την αποδοχή της διαφορετικότητας και την αλληλεγγύη.

Απομόνωση σημαίνει ενημέρωση, σημαίνει εκπαίδευση του παιδιού που έρχεται, σημαίνει δημιουργία ενός πρόσφορου εδάφους που κανείς σπόρος μίσους δεν θα πιάνει, δεν θα μπορεί να γίνει δέντρο. Απομόνωση σημαίνει να καταδικάζεις στις καθημερινές συζητήσεις τις ρητορικές διάκρισης περί φύλου, περί εθνών και χρώματος. Απομόνωση σημαίνει αποδογματισμός της θρησκείας και όσων χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει, εδάφια και “διδαχές”. Απομόνωση σημαίνει αναδιάρθρωση της αστυνομίας και απομπομπή των ακραίων στοιχείων από το εσωτερικό της.

Μόνο έτσι θα στεγνώσουν τα σταγονίδια, μόνο έτσι θα απομονωθεί το καρκίνωμα και δεν θα εξαπλωθεί σε όλο το σώμα.

Δύο χρόνια μετά, οι νεοναζί θέλουν να παραμείνουν τρίτο κόμμα. Δύο χρόνια μετά, η ακροδεξιά κλωτσάει οικογένειες και παιδιά στην Ουγγαρία και χτίζει τείχη μέσα στην Ευρώπη.

Κλείνω τα μάτια, προσπαθώ να μπω στη θέση του πρόσφυγα, κρατάω την ανάσα, σκέφτομαι πως για να έβαζα το παιδί μου μέσα σε μια πλαστική βάρκα, σημαίνει πως πίσω στην πατρίδα μου η στεριά πρέπει να ήταν πιο επικίνδυνη από την θάλασσα. Σκέφτομαι, αφουγκράζομαι την αγωνία, μα δεν μπορώ να μπω στη θέση σου αδερφέ μου από το Χαλέπι, και λυπάμαι για αυτό. Λυπάμαι περισσότερο για κάποιους από εκείνους που βρίσκεις εδώ. Λυπάμαι για το πρόσωπο του μίσους.

Οι μέρες περνούν, οι μήνες το ίδιο. Τότε ο Ρουπακιάς, τώρα κάποιος δουλέμπορος, μετά κάποιος που θα κάνει επίκληση στο εθνικό συμφέρον και θα καταλύσει τα κεκτημένα χρόνων στο όνομα της σωτηρίας μας.

Η δημοκρατία μας καταπατάται κάθε μέρα. Η ελευθερία μας το ίδιο, κάθε στιγμή που μένουμε παγεροί μπροστά από μια οθόνη. Με κάθε ποστάρισμα σε Facebook και Twitter κάποιος πρόσφυγας πνίγεται, κάποιος ιδεολόγος αυτοκτονεί απελπισμένος. Ή σωπαίνει. Άρα αυτοκτονεί.

Η αλληλεγγύη δεν εκφράζεται από τον καναπέ. Ο Παύλος σκοτώθηκε και σκοτώνεται ακόμα από τον ατομικισμό. Η συλλογικότητα δεν είναι ακόμη αρκετά συλλογική μέσα στα σύνορα μας για να αλλάξει τους συσχετισμούς.

Μας αξίζει αυτός ο πολυτεμαχισμός; Μας αξίζει αυτή η απαξίωση της συσπείρωσης; Σίγουρα δεν θα μου απαντήσουν τα θύματα. Θα μπορούσαν να μου απαντήσουν οι Έλληνες κατατρεγμένοι της Μικράς Ασίας που έζησαν σαν ξένοι στην ίδια τους τη χώρα. Θα μπορούσε να μου απαντήσει η ιστορία, αλλά δεν θα μου έλυνε από μόνη της τα προβλήματα μου.

Αν η Πολιτεία θέλει να βάλει στην άκρη τον φασισμό, πρέπει πρώτα να στεγνώσει τα σταγονίδια που έχουν μπολιάσει το βαθύ της κράτος. Επανάληψη. Η Πολιτεία. Αυτή που είσαι εσύ και είμαι εγώ. Όχι η Πολιτεία που ψηφίζεις. Η αλλαγή που θες να δεις πάνω σου, είναι εκείνη που δεν την πονάς αρκετά για να τη δεις.

Η αλήθεια είναι σκληρή. Ο εκδημοκρατισμός του φασίστα είναι χαμένος χρόνος. Μόνη λύση είναι η τιμωρία του. Με απαξίωση των επιχειρημάτων του, με περιθωριοποίηση και ομαδική δράση περιφρούρησης των ιδεών αλληλεγγύης. Με ανθρωπιά. Και με φυλάκιση των δολοφόνων και των ηθικών αυτουργών.

Στην Ελλάδα ο φασισμός θα συνεχίσει να ζει όσο δεν υπάρχει υπερκομματική, ομαδική δράση ευρείας αποδοχής, σε εκτενή κλίμακα. Η πρώτη νίκη θα είναι η άρση του “παρτακισμού”. Αδόκιμη λέξη, αλλά τόσο μα τόσο ελληνική.

Μόνο αν γίνει αυτό, θα μπορούμε να μνημονεύουμε τον Παύλο με καμάρι και υπερηφάνεια. Κατά τα λοιπά, οι δίκες και τα άρθρα που μαζεύουν φλας και “κλικς”, οι φωτογραφίες συμπαράστασης και τα τραγούδια από το παρελθόν, έχουν μικρή, μα πάρα πολύ μικρή σημασία.

Από το site δικηγορικής δράσης κατά της Χ.Α., jailgoldendawn.com:

“Τα θύματα της Χρυσής Αυγής, η οικογένεια του Παύλου Φύσσα (που καλείται επιτέλους να καταθέσει αυτές τις βδομάδες ενώπιον του Δικαστηρίου), οι Αιγύπτιοι ψαράδες, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ αλλά και εκατοντάδες άλλοι που χτυπήθηκαν από τα τάγματα εφόδου, δικαιούνται να πάρουν δικαιοσύνη για τις επιθέσεις που υπέστησαν και για τους ανθρώπους που έχασαν. Μόνο που η δικαιοσύνη αυτή δεν θα είναι στην περίπτωσή τους εύκολη: γιατί δράστες των συγκεκριμένων επιθέσεων δεν ήταν κάποια μεμονωμένα άτομα, αλλά μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση με ισχυρές πλάτες στους κρατικούς μηχανισμούς και στο σύστημα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Θα είναι ένας δύσβατος δρόμος η επίτευξη της δικαιοσύνης. Ας προσπαθήσουμε να τον διαβούμε με την αποφασιστικότητα και το θάρρος που επέδειξε ο Παύλος Φύσσας το βράδυ της 17ης προς 18η Σεπτέμβρη 2013, όρθιος απέναντι σε μια αγέλη νεοναζιστών δολοφόνων”.

Προσυπογράφω. Προσυπογράφω δύο φορές, τώρα που ένας ένας, οι εγκέφαλοι της προπαγάνδας μίσους και μισαλλοδοξίας, οι εγκέφαλοι του ρατσισμού, αφήνονται ελεύθεροι, ακολουθώντας εκεί έξω ο ένας τον άλλο.

Προσυπογράφω και θα το το κάνω, όσο θα αφήνει η κοινωνία μας, τη Χρυσή Αυγή, να μπαίνει στη Βουλή. Και στα σπίτια μας.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.