Τα Εξάρχεια προς φθηνό παραδειγματισμό

“Εδώ είναι Εξάρχεια“. “Εδώ έχουμε χούντα”. “Καλά να πάθετε μ…να”. Και άλλα τέτοια γλαφυρά από στόματα εξουσίας.

Η βαρβατίλα και η καταστολή, πάντα πήγαιναν μαζί. Το ίδιο ισχύει και για τη δράση με την αντίδραση. Εν προκειμένω, το κράτος της δεξιάς κυβέρνησης βολεύεται και με τα δύο παραπάνω δίπολα.

Το πρώτο, ζεσταίνει το κοινό του. Δόγμα μηδενικής ανοχής είχαν τάξει, δόγμα μηδενικής ανοχής εφαρμόζουν και μάλιστα τις μέρες του Πολυτεχνείου, η ιστορία του οποίου τόσο πολύ απαξιώνεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια από δεξιούς και ακροδεξιους κύκλους. Καθόλου τυχαία αυτή η πρώτη επίδειξη δύναμης, αρχής γενομένης από την ΑΣΟΕΕ.

Από την άλλη, η αντίδραση δικαιολογεί στο μυαλό τους την ακραία επιβολή του νόμου, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποια “παράπλευρα λάθη”. Κάποιες στιγμές υπέρβασης των καθηκόντων που τις βαφτίζουμε, ας πούμε, υπερβολικό ζήλο.

Οι ζαρντινιέρες άλλων εποχών, οι συλλήψεις στην τύχη, η αστυνομοκρατία, οι εκφοβισμοί από ενστόλους, το άγριο ξύλο κατά τις προσαγωγές, όλα αυτά εκεί αποσκοπούν. Στο να εφαρμόσουν το δόγμα της ισχυρής επιβολής και να προκαλέσουν άμεσες και σπασμωδικές αντιδράσεις.

Να αιτιολογηθεί ο αυταρχισμός στον μέσο νοικοκυραίο ως νέα – παλιά κανονικότητα. Ως μέρος της δήθεν ασφάλειάς του. Ακόμα κι αν στη γειτονιά οι ναρκέμποροι ζουν και βασιλεύουν, ακόμη κι αν τα μεγάλα κεφάλια κάνουν μπίζνες στην πλάτη του νόμου, ακόμα κι αν η δικαιοσύνη δεν είναι ίση προς όλους. Ακόμα κι αν σκάνδαλα σαν τη Novartis προσπαθούν να τα στείλουν προς παραγραφή με κάθε τρόπο.

Ξέρετε όμως τι δεν υπολογίζουν σωστά κάθε φορά οι αστυνομοκρατούντες άρχοντες; Τα ίδια τους τα “‘παιδιά” δεν υπολογίζουν , πολλά εκ των οποίων είναι βαθύτατα γαλουχημένα με “αξίες” του διαχρονικού παρακράτους που διαπερνά τον ιστό της νεοελληνικής κοινωνίας.

Ο Γρήγοροπουλος ήταν το τραγικό αποτέλεσμα ενός τέτοιου αφηγήματος. Το ίδιο και ο Φύσσας. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι αυτές, ενός κράτους που φλερτάρει με την ασυδοσία της ακραίας επιβολής, ενός κράτους που δεν εμπνέει, που δε μεριμνά στην πραγματικότητα για τον πολίτη του. Πάρα μόνο υπόσχεται, και δημιουργεί /διαιωνίζει φαντασιακούς εχθρούς, διατηρώντας εντός των μηχανισμών του τα ακροδεξιά αποθέματά του.

Ένας τέτοιος φαντασιακός εχθρός, είναι τα Εξάρχεια. Αφημένα στην πλήρη απαξίωση τους, αφημένα μέχρι να εξαρθρωθούν εντελώς από το πολιτικό τους γίγνεσθαι, αφημένα στο ημίφως και το ναρκεμπόριο, συντηρούν τον μύθο της μπαχαλοκρατίας και του άβατου.

Φταίνε φυσικά για όλο αυτό και οι θεματοφύλακες της περιοχής και του τι πρέσβευε κάποτε. Πρωτίστως όμως, φταίνε διαχρονικά οι κυβερνήσεις που άλλες δεν τόλμησαν, άλλες βολεύτηκαν με το να μη διαλύσουν το παρακράτος που διασυνδέεται άμεσα και αλυσιδωτά με την αστυνομία.

Μετά τη μαζική πορεία της 17ης Νοέμβριου όμως, φαίνεται πως τα κινήματα δειλά δειλά παίρνουν μπρος. Ξαναβρίσκονται στους δρόμους με τις αντιθέσεις τους αλλά και τις συνθέσεις τους. Ζυμώνονται, επαναπροσδιορίζουν το νόημα τους. Δεν δέχονται τη βία και τον σκοταδισμό.

Με τη σταδιακή έξοδο από την κρίση, δείχνουν πως μπορούν να συσπειρωθούν ξανά απέναντι στα διακυβεύματα, είτε είναι οικονομικά – εργασιακά, είτε μιλάμε για επιδείξεις κρατικής υπεροχής. Βρίσκουν αν θέλετε, νέα κίνητρα για μια νέα οργάνωσή τους.

Μέσα από τη βία, είθισται πάντα να βγαίνει κάτι καλό ή αν μη τι άλλο να προκύπτει μια αλλαγή. Αν η ΝΔ συνεχίσει να ερωτοτροπεί τόσο θερμά με την απολυταρχία , με τα ανοιγμένα κεφάλια και τα ένστολα διολισθήματα για να τουμπάρει την ατζέντα κατά το δοκούν, η αλλαγή που θα αντιμετωπίσει θα είναι πολύ πιο άμεση απ ό,τι περιμένει.

Πόσω μάλλον αν μέσα στους επόμενους μήνες δεν της “βγουν” όσα έχει υποσχεθεί σε οικονομικό επίπεδο. Κι ας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (ήμι) κοιμώμενος μετά τη διπλή εκλογική του ήττα.

Η καταστολή χρειάζεται βρώμικα πόδια για να σταθεί, και οι βρωμιές, αργά ή γρήγορα, έρχονται στο φως και συμπαρασύρουν μαζί τους, τους θιασώτες τους.

Και στην τελική, είναι εντάξει για τον μικρο – και μεσοαστό να δέρνουν τα “άτακτα” παιδιά του αν έχει ελπίδα να δει στην τσέπη χρήμα, αλλά όχι και να δέρνουν τα παιδιά αν δεν μας δώσουν πίσω όσα μας έταξαν. Έτσι δεν είναι;