Το γκραφίτι του Πολυτεχνείου πέτυχε τον στόχο του

Το γκραφίτι του Πολυτεχνείου πέτυχε τον στόχο του
Graffiti outside the Polytechnic school in Athens - Achilleas Zavallis / SOOC

Ένα γκραφίτι έγινε αφορμή για σχόλια, αφορισμούς και αναλύσεις. Το παρακάτω κείμενο δεν είναι ανάλυση, ούτε στηλίτευση. Είναι μια εντύπωση. Από κάτι που εντυπώθηκε στο μυαλό και θα καταφέρει να μείνει εκεί για μεγαλύτερο διάστημα από ακόμη μια πολιτική δέσμευση

Κατεβάζεις το κεφάλι κάτω, πού και πού ανοίγεις το βήμα, σε κάποιες γωνίες σταματάς στο φανάρι, περιμένεις το κόκκινο να σβήσει, το πράσινο να ανάψει και είναι τα μόνα χρώματα που σου αποσπούν την προσοχή από την αγωνιώδη προσπάθεια σου να φτάσεις κάπου. Δεν έχει σημασία το που, μόνο το κάπου.

Να μπεις σε έναν εσωτερικό χώρο, να μιλήσεις με κάποιον, να ακούσεις μια μουσική που δεν θα μοιάζει με τον θόρυβο της πόλης, να κρυφτείς από τον θόρυβο της πόλης, να ανοίξεις μια οθόνη και να μπεις σε έναν άλλο κόσμο με χρώματα. Εικονικό κόσμο.

Περπατάς πάλι στον δρόμο, η σκέψη σου μπερδεύεται ανάμεσα στις εξατμίσεις τα κορναρίσματα και τους ήχους από το mp3 player που προστατεύει τα αυτιά σου. Δεν κοιτάζεις τριγύρω, τι να δεις άλλωστε.

Κοιτάζεις την οθόνη του κινητού σου τώρα, στέλνεις ένα μήνυμα, διαβάζεις 5,6 email. Διαβάζεις και ένα αστείο στο Twitter. Μπαίνεις στο Μετρό, αναγκαστικά σταματάς το περπάτημα. Επικεντρώνεσαι στα μάτια της απέναντι κοπέλας. Σου αρέσει το χρώμα τους. Κοιτάζεις τριγύρω και πιάνεις ένα επιθετικό βλέμμα από απέναντι. Γελάς αμήχανα γυρνώντας το κεφάλι αλλού, κοιτάζοντας και καλά έξω από τα τζάμια, μα τι να δεις, μια εναλλασσόμενη μαυρίλα μέχρι να φτάσεις στον επόμενο σταθμό. Κόκκινη ή μπλε γραμμή.

Βγαίνεις πάλι έξω, η Ομόνοια έχει χρώμα. Το δέρμα των ανθρώπων έχει διαφορετικό χρώμα, υπάρχει μια ποικιλία εδώ. Περπατάς και πάλι, πιάνεις την Πατησίων, κυκλοφορείς ανάμεσα στο γκρι και τις 500.000 αποχρώσεις του.

Φτάνεις στα Εξάρχεια και διαβάζεις ένα σύνθημα στον τοίχο με ένα αλφάδι από κάτω. Το σύνθημα καυτηριάζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα γελάς όχι αμήχανα, σχεδόν με την καρδιά σου.

Βιτρίνες καταστημάτων, ρούχα, ταμπέλες, 70’s, 80’s, 90’s αισθητική, η Αθήνα ζει και προχωράει με το παρελθόν της αγκαλιά, ένα νεοκλασικό σου θυμίζει πως κάποτε υπήρχε χώρος ανοιχτός σε αυτή την πόλη και λιγότερες πολυκατοικίες, παρατηρείς κάτι δέντρα που μοιάζουν καμμένα, δεν είναι καμμένα, είναι παραμελημένα, αφημένα στη φθορά τους, ένας τύπος με γυαλιά ηλίου και ένα καφέ σκυλί πλάι σου να σε μυρίζει, έχει χρώμα το σκυλί, ο τύπος όχι.

Συνεχίζεις το περπάτημα σου, φτάνεις στη γωνία της Στουρνάρη με την Πατησίων. Εδώ έκανα μαθήματα κάποτε, λες, πάνε δώδεκα χρόνια από τότε, σκέφτεσαι, ενώ κοιτάζεις πάλι την οθόνη του mp3 player σου, τώρα γιατί θες να βρεις ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Θα στήσω τη Χριστίνα, την άφησες να περιμένει ήδη ένα τέταρτο στην πλατεία, μονολογείς, σηκώνεις το βλέμμα και αντικρίζεις ένα τεράστιο γκραφίτι.

Σταματάς το τραγούδι, στέκεσαι.

Σταματάς να κινείσαι. Δίπλα σου ο τύπος με τον σκύλο βγάζει μια φωτογραφία. Πιο δίπλα η πρασινομάτα και εκείνη στέκεται και παρατηρεί. Κάποιοι σχολιάζουν, άλλοι γκρινιάζουν αλλά όλοι όσοι περνούν από το σημείο έχουν κάτι να πουν για το γκραφίτι.

Θυμάσαι που διάβαζες μια συνέντευξη του Banksy. “Το γκραφίτι είναι ένα είδος τέχνης όπου η τέλεση είναι, το λιγότερο, ισάξιας σημασίας με το αποτέλεσμα, εάν όχι περισσότερης”, έλεγε και κάπου αλλού είχε δηλώσει πως ένας μέσος επισκέπτης μουσείου κάθεται μπροστά από έναν πίνακα το πολύ 8 δευτερόλεπτα για να τον παρατηρήσει.

Παρατηρείς το γκραφίτι για περισσότερα από 8 δευτερόλεπτα. Προσπαθείς να καταλάβεις πότε πραγματοποιήθηκε, πώς τα κατάφεραν και το έφτιαξαν χωρίς να πέσουν στην αντίληψη κανενός. Δεν σε νοιάζει ποιοι, βγάζεις φωτογραφία το αποτέλεσμα. Στην αρχή σε προβληματίζει, σου προκαλεί δέος και σε μουδιάζει. Κι ύστερα καταλήγεις στο συμπέρασμα πως είναι απολύτως εναρμονισμένο μέσα στο πλαίσιο που τοποθετήθηκε. Μέσα στο χάος της πόλης.

“Καταστρέφουν το Πολυτεχνείο, δεν ντρέπονται, που είναι το κράτος”, σου λέει μια κυρία με κάτι σακούλες από σούπερ μάρκετ στα χέρα. “Ξέρεις πώς ήταν πριν; Σου άρεσε με τις αφίσες και τα εκατομμύρια συνθήματα πάνω του;”, θες να της πεις. Δεν της λες τίποτα και προχωράς λίγο παραπέρα.

Είναι απολύτως εναρμονισμένο μέσα στο πλαίσιο που τοποθετήθηκε. Μέσα στο χάος της πόλης. Αυτό το χάος θέλει να σχολιάσει και να σχολιάσεις και τίποτα παραπάνω. Τα κατάφερε. Και σε κάνει να σκεφτείς κάτι διαφορετικό από τις καθημερινές σου επαναλήψεις. Τα κατάφερε και πάλι. Τα υπόλοιπα, αποτελούν ζητήματα προσωπικού γούστου και αισθητικής και ευθύνη της Πολιτείας.

Αλλά το γκραφίτι εκτός νόμου μεγάλωσε και εκτός νόμου απέκτησε τις διαστάσεις που έχει καταφέρει να αποκτήσει και από την παρανομία μπήκε στις γκαλερί και έγινε μορφή τέχνης. Και τί είναι ένα έργο τέχνης αν όχι κάτι που θα σε προβληματίσει; Στόχος επετεύχθη ξαναλες σαν να θες να επιβεβαιώσεις τον εαυτό σου.

Η Αθήνα αποτελεί ένα τεράστιο case study για τα γκραφίτι και τα street art έργα που έχουν υλοποιηθεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Διαφορετικές σχολές και τεχνοτροπίες και τάσεις που ζωντανεύουν την πρωτεύουσα. Και τώρα αυτό. Θα ζήσει για λίγο, σταδιακά θα αναγκάσει τον Δήμο να έρθει και να το “καθαρίσει”, μπορεί και να τους κάνει να ανακαινίσουν τα κτίρια του Πολυτεχνείου που ρημάζουν. Θα ζήσει για λίγο γιατί η ζωή ενός “κομματιού” είναι a priori μικρή.

Πέρασαν πέντε λεπτά και πρέπει να φύγεις. Σε παίρνει τηλέφωνο η Χριστίνα εξοργισμένη. Αφήνεις πίσω το Πολυτεχνείο. Το αφήνεις πίσω σου να ζει ακόμα, να εμπνέει και να κάνει τους πάντες να μιλούν γι’ αυτό.

(Φωτογραφία: sooc.gr)

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα