Το να παρκάρεις πάνω σε διαγράμμιση για ΑμεΑ είναι αυτοταπείνωση

Το έχουμε γράψει εκατοντάδες φορές. Η οδήγηση στην Ελλάδα είναι σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, extreme sport.

Ακόμη χειρότερο όμως, είναι το να είσαι πεζός και ειδικά, ΑμεΑ σε μια πρωτεύουσα καθόλου φιλική για τους ανθρώπους με αναπηρία.

Σε πολλές γειτονιές της Αθήνας δεν υπάρχουν καν πεζοδρόμια ή καταλαμβάνονται κυριολεκτικά από οδηγούς  που αποφασίζουν να παρκάρουν πάνω τους, αναγκάζοντας τον πεζό να κινηθεί στη μέση του δρόμου. Άλλες φορές, οδηγοί “κλείνουν” τις ράμπες των πεζοδρομίων για τα ΑμεΑ, ή παρκάρουν πάνω στις διαγραμμίσεις των πεζοδρομίων για τους τυφλούς, ή “καταπατούν” θέσεις οι οποίες προορίζονται για να αφήνουν τα αυτοκίνητά τους άνθρωποι με αναπηρία.

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω βίντεο που ανάρτησε στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ και συγγραφέας, Νίκος Αγγελίδης.  Ο τίτλος του χαρακτηριστικός. “Ελλάδα έτος 2019… Με τα μάτια ενός τυφλού”.

Όπως αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, η ομορφιά της χιονισμένης Αθήνας δεν ισχύει για όλους. Προφανώς, οι ίδιοι που άφησαν τα οχήματά τους όπου βρήκαν, χωρίς καμία ενσυναίσθηση, χωρίς καμία κοινωνική ευθύνη, χωρίς ίχνος σεβασμού και αλληλεγγύης, είχαν νωρίτερα βγάλει τις selfie τους και είχαν αναρτήσει τα “λευκά” καρέ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιορτάζοντας τον “χειμώνα που επιτέλους ήρθε”.

Πέραν όμως από την απαράδεκτη οδηγική συμπεριφορά, να σημειώσουμε εδώ πως υπάρχουν γειτονιές στις οποίες τα πεζοδρόμια δεν φέρουν ούτε ράμπες εισόδου για ΑμεΑ, ούτε διαγραμμίσεις. Και υπάρχουν κι άλλες γειτονιές όπου οι κακοτεχνίες ξεπερνούν κάθε φαντασία.

Ακόμη ένα χαρακτηριστικά καρέ παρακάτω. Εδώ ο άνθρωπος που δεν έχει την όρασή του, θα πρέπει να αποφύγει την τελευταία στιγμή τη σύγκρουση με το δέντρο, αν τα καταφέρει. Σκεφτείτε δε, να προσπαθεί κάποιος να κινηθεί στην πόλη με αναπηρικό αμαξίδιο. Πρακτικά, σχεδόν αδύνατο.

Ας ξαναπούμε πάλι τα “αυτονόητα” που κάθε τρεις και λίγο πρέπει να επαναφέρουμε. Πριν παρκάρουμε κάπου, ας βάζουμε τα πόδια μας στα παπούτσια ενός συμπολίτη μας που δεν μπορεί να κινηθεί όπως εμείς. Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν να είμαστε εμείς στη θέση ενός ανθρώπου με αμαξίδιο. Ας προσπαθήσουμε για λίγο έστω, για μερικά δευτερόλεπτα να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετικά. Ας προσπαθήσουμε να εμφυσήσουμε επίσης στα παιδιά μας την κουλτούρα της αλληλεγγύης, την παιδεία της ατομικής ευθύνης πριν καν τη διδαχθούν στα σχολεία.

Για όποιον δεν μπορεί να το κάνει, και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πάμπολλοι “γάιδαροι” (ο χαρακτηρισμός προσβάλλει εν προκειμένω τα συμπαθέστατα τετράποδα), υπάρχουν και οι νόμοι. Οι οποίοι πρέπει να εφαρμόζονται στην πλήρη αυστηρότητά τους, απλά και μόνο γιατί κάποιοι “γάιδαροι” δεν θα γίνουν ποτέ άνθρωποι.

Σημειωτέον πως το ζήτημα της προσβασιμότητας θα έκανε τη διαφορά και στις πρωτοβουλίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, τώρα που έρχονται και οι αυτοδιοικητικές εκλογές… Ένα παράδειγμα, δίνει ο δήμος Τρικκαίων με τις τελευταίες του παρεμβάσεις για τη βελτίωση της κίνησης των πολιτών.

Ιδού και η πόλη που κέρδισε το βραβείο προσβασιμότητας στην Ε.Ε. για το περασμένο έτος. Η Ολλανδική Μπρέντα:

Αντί επιλόγου:

Ένα καλό βήμα γίνεται από το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης με τη δημιουργία ενός συστήματος “έξυπνης” ελεγχόμενης στάθμευσης, το οποίο θα υποστηρίζεται από εφαρμογές που θα ενημερώνουν τους οδηγούς σε πραγματικό χρόνο για τις κενές θέσεις και θα τους κατευθύνουν σε αυτές, ενώ παράλληλα θα είναι συνδεδεμένο με τους φορείς αστυνόμευσης ώστε να “προφυλάσσουν” τις θέσεις των ΑμεΑ από το παράνομο παρκάρισμα. Το νέο σύστημα αναμένεται να εφαρμοστεί πιλοτικά για τουλάχιστον 20.000 θέσεις στάθμευσης σε δήμους σε ολόκληρη τη χώρα, οι οποίοι θα πρέπει να ολοκληρώσουν τις απαραίτητες συγκοινωνιακές μελέτες ώστε να προκύψει ο διαθέσιμος αριθμός στάθμευσης.

Η ανίχνευση των θέσεων στάθμευσης θα γίνεται από εξειδικευμένους αισθητήρες οι οποίοι θα τοποθετηθούν στο οδόστρωμα. Ο κάθε δήμος θα εποπτεύει τις διαθέσιμες θέσεις στάθμευσης, ενώ θα αποφασίζει για το σύστημα αν θα λειτουργεί με πληρωμή ή με μέγιστο χρονικό όριο στάθμευσης.

Φυσικά, μένει να δούμε αν και αυτή η απόφαση θα εφαρμοστεί και πόσο μπορεί να δουλέψει σε μια χώρα που οι διαχρονικές παθογένειες ζουν και βασιλεύουν.