Φόβοι και ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ

Φόβοι και ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ
Το λογότυπο του ΣΥΡΙΖΑ στο κτήριο που στεγάζει τα κεντρικά γραφεία του κόμματος στην Αθήνα. (EUROKINISSI/ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ) Eurokinissi

Η κυβέρνηση, ενώ σταθεροποιείται πολιτικά,  κινδυνεύει να αποσταθεροποιηθεί κοινωνικά. Μπορεί, άραγε, να αποτρέψει - και πώς - μια τέτοια εξέλιξη;

Η υπερψήφιση από τη Βουλή του δεύτερου πακέτου προαπαιτούμενων για το κλείσιμο της αξιολόγησης είναι προφανές ότι αποτελεί σημείο τομής για την κυβέρνηση και, κατ’ επέκταση, για τις πολιτικές εξελίξεις.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το σημερινό κυβερνητικό σχήμα, που αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ανθεκτικό σε συνθήκες υψηλής πίεσης, αγοράζει χρόνο, ελέγχει τις εξελίξεις και εξακολουθεί να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Ταυτόχρονα, η αναγκαστική υιοθέτηση ενός εξαιρετικά σκληρού πακέτου ασφαλιστικών, φορολογικών και δημοσιονομικών ρυθμίσεων, που αποτελούν προέκταση της συμφωνίας του περασμένου καλοκαιριού, απειλεί τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με κοινωνικά στρώματα που τον έφεραν στην εξουσία και δημιουργεί σκηνικό διάψευσης ελπίδων και ακύρωσης προσδοκιών.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση ενώ σταθεροποιείται πολιτικά – συντείνει σε αυτό η εξομάλυνση των σχέσεων της με τα ευρωπαϊκά κέντρα ισχύος – κινδυνεύει να αποσταθεροποιηθεί κοινωνικά. Μπορεί, άραγε, να αποτρέψει η ίδια μια τέτοια εξέλιξη ή θα δικαιωθούν όσοι στοιχηματίζουν ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν την τύχη των προκατόχων τους;

Με την αντιπολίτευση να αντιμετωπίζει τα δικά της υπαρξιακά ζητήματα – χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η ΝΔ διαχειρίστηκε το πολυνομοσχέδιο με ρητορική που παρέπεμπε στα αντιμνημονιακά Ζάππεια – η προεξόφληση των εξελίξεων της επόμενης περιόδου (ραγδαία κατάρρευση ΣΥΡΙΖΑ κ.α.) ανταποκρίνεται περισσότερο σε μύχιους πόθους παρά σε ψύχραιμη εκτίμηση της συνθέτης κατάστασης που διαμορφώνεται. 

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η ανάγκη της κυβέρνησης να αντιρροπήσει το πακέτο των προαπαιτούμενων με ένα  πλέγμα αλλαγών “διορθωτικού” χαρακτήρα, είναι προφανής.  Άλλες από αυτές εξαρτώνται αποκλειστικά από την ίδια κι άλλες όχι.

Από το αυριανό eurogroup, για παράδειγμα, το Μαξίμου αναμένει κινήσεις, που αν επαληθευτούν θα προσφέρουν, επικοινωνιακά και ουσιαστικά, σημαντικές ανάσες. Η ελληνική πλευρά προσδοκά ότι το κλείσιμο της αξιολόγησης θα συνοδευτεί από  εκταμίευση διπλής δόσης, το μισό της οποίας θα διατεθεί για κάλυψη των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου, πιθανώς μάλιστα και από μετάθεση της διαδικασίας αξιολόγησης του Σεπτεμβρίου σε απώτερο χρόνο.

Σημαντικότερο ακόμα θα αποδειχθεί, αν με αφετηρία το αυριανό eurogroup θα δρομολογηθεί  μια πορεία ουσιαστικής αναδιάρθρωσης του χρέους. Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα βοηθήσει μόνο την εξυπηρέτηση των ετησίων δανειακών αναγκών της χώρας, αλλά θα λειτουργήσει ως βάση συγκρότησης ενός νέου αφηγήματος για την επιστροφή της οικονομίας σε συνθήκες κανονικότητας.

Και πάλι, όμως,  το πακέτο αυτό δεν θα είναι αρκετό, αν δεν συνοδευτεί από κινήσεις, που θα μεταδίδουν το μήνυμα της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ και της μετάβασής του από το μαξιμαλισμό στο ρεαλισμό όχι ως προϊόν άτακτης υποχώρησης, αλλά ως συνειδητή πολιτική επιλογή, που συνοδεύεται από κοινωνικά αντίβαρα και παράλληλες δράσεις.

Κακά τα ψέματα, το πακέτο των προαπαιτούμενων που ψηφίστηκε και το Ταμείο αποκρατικοποιήσεων δεν είναι πολιτικές της Αριστεράς. Είναι ένας αναγκαστικός συμβιβασμός που κατέστησε αναγκαίο το δίλημμα «grexit ή μνημόνια», δίλημμα που είχαν φροντίσει να παγιώσουν οι προκάτοχοι του κ. Τσίπρα και συντήρησαν οι ψευδαισθήσεις της νέας διακυβέρνησης, το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – και όχι τόσο ο ανασχηματισμός, που λογικά έπεται – είναι το πεδίο όπου θα κριθεί τόσο η προοπτική αυτής της μετεξέλιξης όσο και η δυνατότητα της σημερινής κυβέρνησης να βάλει τις βάσεις για την έξοδο από τον κύκλο της κρίσης.

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα