Γιατί όλοι θέλουν να κλείσει η αξιολόγηση

Στη σκιά της επιβολής του προληπτικού πακέτου και με την κυβέρνηση εγκλωβισμένη μεταξύ των απαιτήσεων των δανειστών και των λαϊκών αντιδράσεων που προκαλεί η νέα γενιά μέτρων, η εκλογική σεναριολογία αναθερμαίνεται.

Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη υπόθεση εργασίας, ο Αλέξης Τσίπρας φέρεται να μελετά την απόδραση από τον ασφυκτικά κλοιό των προβλημάτων για να διατηρήσει το τμήμα του πολιτικού κεφαλαίου που του απέμεινε, μεθοδεύοντας τον μνημονιακό εγκλωβισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος, υποτίθεται θα βρεθεί ξαφνικά με την “καυτή πατάτα” στα χέρια.

Στην πραγματικότητα, η πολιτική λογική, αλλά και τα μηνύματα που εκπέμπουν οι κινήσεις της ίδιας της κυβέρνησης, πείθουν για το ακριβώς αντίθετο: η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κινείται στην κατεύθυνση του –  πάση θυσία – κλεισίματος της αξιολόγησης, γνωρίζοντας ότι, στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, το ενδεχόμενο ρήξης με τους δανειστές δεν συνεπάγεται απλώς πολιτική ήττα για την κυβέρνηση, αλλά επιστροφή της χώρας σε περιβάλλον απρόβλεπτων και επικίνδυνων εξελίξεων.

Το εκλογικό σενάριο, ωστόσο, στο βαθμό που δεν το επιβάλλουν οι εξελίξεις – θα το πριμοδοτούσε, για παράδειγμα, η πιθανότητα να “περάσει” το ΔΝΤ και στους άλλους θεσμούς την απαίτησή του για άμεση  “ονομαστικοποίηση” και νομοθέτηση των μελλοντικών μέτρων  – δεν αποτελεί απευκταία εκδοχή μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για τους αντιπάλους της.

Παρά τη στροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος διήνυσε με εντυπωσιακή ταχύτητα την απόσταση από τη θέση “δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός” στο “εκλογές εδώ και τώρα”, η πιθανότητα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες θα έπρεπε κανονικά να ξορκίζεται από τη ΝΔ για μια σειρά λόγους.

Ο κυριότερος είναι ότι μία εκλογική αναμέτρηση στη δεδομένη οικονομική και πολιτική συγκυρία, θα ανακόψει την πορεία ανασυγκρότησης του κόμματος και θα εξαναγκάσει τη Συγγρού να μετακινηθεί από τη βολική τροχιά των “Ζαππείων”, στην οποία έχει επανεγκατασταθεί, στο ρόλο του μνημονιακού εγγυητή, που θα πιέζεται να εξορθολογίσει τη στάση του από την ευρωπαική κεντροδεξιά.

Με ποιες συμμαχία θα το κάνει, άραγε; Και πόσο ανέφελο θα είναι το τοπίο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ   μετακινηθεί από τη διακυβέρνηση στην αντιπολιτευτική ρητορική; Εκτός κι αν κανείς πιστεύει στα σοβαρά ότι η ΝΔ θα πάει σε κάλπες με κεντρικό σύνθημα την αποδοκιμασία της “αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης” και την αποδοκιμασία των “φοροεπιδρομών”…

Δυσκολότερα ακόμα θα είναι τα πράγματα για το Ποτάμι και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Σε περιβάλλον έκρηξης του διπολισμού, ειδικά το Ποτάμι θα βρεθεί αντιμέτωπο με ισχυρές φυγόκεντρες τάσεις που θα απειλήσουν την αυτοτελή κοινοβουλευτική του παρουσία. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ, έχοντας καθυστερήσει το εγχείρημα συγκρότησης ενός τρίτου πόλου που θα έμπαινε σφήνα ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, θα πιεστεί και εξ αριστερών και εκ δεξιών, καθώς το διακύβευμα της εκλογικής μάχης δεν θα είναι άλλο από το ποια κυβερνητική συμπαράταξη και με ποιο κόμμα κορμό θα διαχειριστεί το μετεκλογικό τοπίο.

Στο κλίμα που δημιουργείται, ο μόνος χώρος που βάσιμα θα προσδοκούσε να δει την εκλογική επιρροή του να αυξάνεται είναι το ΚΚΕ και ο αριστερός αντιμνημονιακός πόλος. Κι εδώ, ωστόσο, ο διαγκωνισμός περισσότερων μνηστήρων του ενός και η δημιουργία του κόμματος Κωνσταντοπούλου περιπλέκουν τα πράγματα και παγιώνουν το σκηνικό κατακερματισμού, που μπλοκάρει τις προοπτικές ανάπτυξης της ευρωσκεπτικιστικής Αριστεράς.

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.