Ήταν κομμουνίστρια η Λάρα Κροφτ;

Ήταν η Λάρα Κροϕτ κομμουνίστρια, τελικά; Κι αν ήταν, πώς κατάϕερε να παραπλανήσει όλα τα συστήματα ασϕαλείας της sowbiz; Πώς μπόρεσε, άραγε, αυτή η δαιμόνια, sexy ηρωίδα της ομώνυμης ταινίας να αποκοιμίσει το Χόλυγουντ και να βάλει από την πίσω πόρτα στη σκηνή τη Ρόζα Λούξεμπουργκ;

Τα ερωτήματα ήταν, είναι και θα παραμείνουν αναπάντητα. Επανέρχονται στην επιϕάνεια, ωστόσο, καθώς η επίσκεψη στην Ελλάδα της Αντζελίνας Τζολί συνοδεύτηκε από τη γνωστή έκρηξη καχυποψίας που κατακλύζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάθε ϕορά που κάποιος (κάποια) επώνυμος (επώνυμη) τολμά να κάνει το αυτονόητο: να θέσει δηλαδή την επωνυμία του στην υπηρεσία ενός κοινού σκοπού, ώστε το μήνυμα που εκπέμπεται να γίνει πιο ηχηρό, πιο αποτελεσματικό,  περισσότερο διεισδυτικό.

«Ναι, αλλά κανείς δεν κινητοποιείται χωρίς όϕελος», επιμένουν όσοι δυστροπούν κατ’ επάγγελμα και καταγγέλλουν τις επενδύσεις των επωνύμων στο «χρηματιστήριο της ευαισθησίας». Ε… και λοιπόν; Πού είναι το έγκλημα; Αν είναι μία και μόνο ζωή να σωθεί στον πλανήτη και μπορεί αυτή να σωθεί επειδή ο λόγος των προβεβλημένων ϕτάνει πιο μακριά από το λόγο του Μουζάλα, τότε ευπρόσδεκτη η βοήθεια, ακόμα κι αν ο επώνυμος – συμπαραστάτης δεν είναι της αρεσκείας του διαδικτύου.

Στην περίπτωση του προσϕυγικού, άλλωστε, κάθε απόπειρα ευαισθητοποίησης της παγκόσμιας κοινής γνώμης έχει πολλαπλά αποτελέσματα: υποστηρίζει αντικειμενικά τις διεκδικήσεις των προσϕύγων για μια καλύτερη ζωή, διεθνοποιεί ένα ούτως ή άλλως παγκόσμιο πρόβλημα, δημιουργεί ακροατήρια υπέρ της Ελλάδας. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι, όταν οι πρόσϕυγες δανείζονται τη ϕωνή και την εικόνα της Τζολί, της Σάραντον ή της Ρεντγκρέιβ, η κραυγή τους ϕτάνει πιο μακριά, ο πόνος των παιδιών τους θρυμματίζει τις βιτρίνες της αδιαϕορίας.

Κι όμως. Το μέτωπο κατά των «λαμπερών εκπροσώπων της βιομηχανίας του θεάματος» καλά κρατεί… Ίσως, κιόλας, γιατί πίσω από τη γκρίνια του facebook ή και τη χολή του twitter, κρύβεται μια αντίληψη που βλέπει το προσϕυγικό όχι μόνο ως πεδίο έκϕρασης ανθρωπισμού, αλλά και ως στίβο επιβεβαίωσης πολιτικών θέσεων. Πρόκειται για γνωστή άποψη, επιβεβαιωμένη και στο παρελθόν με άλλες ευκαιρίες, που συγχέει την έκϕραση αλληλεγγύης με την πολιτική, αν όχι και με την «επαναστατική γυμναστική» 

Το προσϕυγικό, ωστόσο, δεν είναι το μέσο για να στείλει η όποια πολιτική αντίληψη το μήνυμα. Οι σκηνές της απελπισίας των χιλιάδων προσϕύγων που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο και στοιβάζονται στα σύνορα, είναι το ίδιο το μήνυμα. Κι αν αυτό το μήνυμα – που, όπως και πρέπει – μπορεί να ϕθάσει παντού, ας είναι και οι αστέρες του Χόλυγουντ που θα το μεταδώσουν.

Στην (προσϕιλή άλλωστε σε πολλούς «καθαρούς επαναστάτες») αντίληψη του μαοϊσμού, το μείζον δεν είναι το χρώμα της γάτας, αν είναι μαύρη ή άσπρη, δηλαδή, αλλά αν μπορεί να πιάνει ποντίκια. Αν τα καταϕέρνει, ας τη λένε και Λάρα Κροϕτ…

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.