Κάλπες στο… ψυγείο!

Στη δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες υπάρχει μια αντίφαση: αν και η κυβέρνηση εμφανίζεται από τους επικριτές της να έχει χάσει τα κοινωνικά στηρίγματά της, το ενδεχόμενο διεξαγωγής εκλογών ξορκίζεται ως επιλογή μοιραία για τον τόπο, την κοινωνία και την οικονομία.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για λογική υπέρβαση: είτε οι εκλογές είναι αχρείαστες, όπως κατά κόρον λέγεται, επειδή οι κάλπες στήθηκαν πριν από πέντε μόλις μήνες και η κυβέρνηση έχει νωπή εντολή, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απωλέσει τη λαϊκή νομιμοποίηση, οπότε η προσφυγή στην κάλπη είναι μονόδρομος. Να ισχύουν και τα δύο ταυτοχρόνως – και να έχει χάσει δηλαδή τη λαϊκή εντολή και να… υποχρεούται να κυβερνά, όπως στελέχη κομμάτων και αναλυτές επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη – είναι απολύτως αδύνατον.

Η παραμονή οποιασδήποτε κυβέρνησης στην εξουσία είναι ευθέως συναρτημένη όχι μόνο με την κοινοβουλευτική της νομιμοποίηση, αλλά και με τη λαϊκή “δεδηλωμένη”. Στις περιπτώσεις δυσαρμονίας, όπου άλλα θέλει ο κόσμος και άλλα κάνουν τα κόμματα, αργά ή γρήγορα η κάλπη είναι διέξοδος. Η μόνη διέξοδος. Ούτε κατάρα ούτε συμφορά…

Για να γίνει, πάντως, πλήρως κατανοητή η αρνητική στάση που διαμορφώνεται έναντι της πιθανότητας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, παρά τη βεβαιότητα που εκφράζεται από διάφορες πλευρές περί οριστικής άρσης της εμπιστοσύνης των εντολέων του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σημερινή κυβέρνηση, απαιτείται η συνεκτίμηση και ορισμένων άλλων παραμέτρων. Και – πρώτα απ’ όλα – της προφανούς δυσανεξίας που προκαλεί στους πάντες η πιθανότητα των πρόωρων εκλογών.

Μόλις προ ημερών, με τις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό να κορυφώνονται και τις πιέσεις των δανειστών να εντείνονται, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε ότι δεν βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός και ότι αυτό που επείγει είναι η ανασυγκρότηση της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ήταν άλλωστε ο μόνος… Σειρά επιφανών παραγόντων της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν παύει, επίσης, να αποδεικνύει με καθημερινές δημόσιες παρεμβάσεις ότι η λογική του “ώριμου φρούτου” παραμένει μακράν η δημοφιλέστερη αντιπολιτευτική τακτική του χώρου και ότι εκλογές στην παρούσα φάση δεν θα συνέφεραν κανέναν.

Οι λόγοι της απροθυμίας είναι πολλοί, όχι ωστόσο και ενιαίοι: άλλος, όπως η Νέα Δημοκρατία, δεν θέλει να ακούει για πρόωρες εκλογές, γιατί νιώθει ανέτοιμος και όχι τόσο συμπαγής όσο απαιτείται. Άλλος, όπως το Ποτάμι, γιατί η φροντίδα του είναι να ανακόψει τις φυγόκεντρες τάσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του. Κι άλλος, όπως η Δημοκρατική Συμπαράταξη, γιατί δεν έχει προλάβει ακόμα να διαμορφώσει μια πολιτική γραμμή, ικανή να τον κρατήσει όρθιο απέναντι στους δύο πόλους.

Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι, που, προ της ανάγκης αποφυγής των εκλογών, βάζουν στο κάδρο και οικουμενικές πινελιές, θεωρώντας ότι με έναν σμπάρο συναίνεσης θα μπορούσαν να πετύχουν δύο πολιτικά τριγόνια: την παράταση, δηλαδή, της ζωής αυτής της Βουλής,  αλλά και την ταυτόχρονη ανάδειξη μιας νέας διακομματικής κυβέρνησης με τη συγκατάθεση και του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται για σενάριο που δοκιμάστηκε με τη διακυβέρνηση Παπαδήμου, επανήλθε αλλά δεν ευτύχησε προ των τελευταίων εκλογών, υπό το κέλυφος ενός μεγάλου Συνασπισμού, στο πλαίσιο του οποίου θα συνέπρατταν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, και αναθερμαίνεται τώρα από ορισμένες πλευρές ως λύση εκτάκτου ανάγκης, που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από την κρίση.

Ευγενής ο πόθος, αλλά μάλλον ανεκπλήρωτος… Στην πολιτική συνεννόηση, όπως και στο ταγκό, χρειάζονται δύο… Στην περίπτωσή μας, δυστυχώς ή ευτυχώς, εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπει ο καθένας, υπάρχει μόνο ένας. Ο δεύτερος δηλώνει ότι, αν είναι να αυτοκτονήσει, υπάρχουν και ευκολότεροι τρόποι…

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.