Νόμος είναι το δίκιο του μηχανικού (;)

Υπάρχουν δύο εικόνες. Τις χωρίζει ο χρόνος, τις ενώνει, δυστυχώς, μια κοινή προβληματική λογική…

Στην πρώτη εικόνα, που αξιοποιήθηκε κάποτε και ως αφίσα, φιγουράρουν οι φωτογραφίες γνωστών δημοσιογράφων,  που θεωρήθηκε ότι λειτούργησαν προπαγανδιστικά υπέρ των μνημονίων.

Στη δεύτερη εικόνα, που αναρτήθηκε μόλις προχθές στην ιστοσελίδα του Τεχνικού Επιμελητηρίου, εμφανίζονται οι μηχανικοί – μέλη της κυβέρνησης, ανάμεσά τους και ο πρωθυπουργός, καθώς και οι βουλευτές που υπερψήφισαν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Ο στόχος είναι προφανής: η κοινή γνώμη, επαγγελματική και μη, οφείλει να θυμάται και να αποδίδει τα δέοντα. Τι να θυμάται; Μα, ποιοι ευθύνονται για τα δεινά του τόπου ή του κλάδου, αδιάφορο αν η πρωτοβουλία παραπέμπει – αισθητικά τουλάχιστον – περισσότερο στα “καταζητούνται” της άγριας δύσης παρά σε αντιπαράθεση οργανωμένης δημοκρατίας.

Υπάρχει, προφανώς, αντίλογος: το διαδίκτυο βρίθει εδώ και μέρες αναρτήσεων, που επιχαίρουν για τον – φραστικό ή και …χειρωνακτικό – προπηλακισμό κυβερνητικών παραγόντων. Το επιχείρημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλώς θερίζει σήμερα τις θύελλες που κάποτε ο ίδιος έσπειρε, αφού αρνήθηκε να αποδοκιμάσει τις αντιλήψεις δημόσιου λιντσαρίσματος, όπως υπήρξε και η καμπάνια κατά των δημοσιογράφων.

Πρόκειται για αντίληψη επικίνδυνη, που αν εμπεδωθεί, θα βυθίσει οριστικά την κοινωνία στη δίνη του μίσους και θα παγιώσει την ύπαρξη δύο συγκρουόμενων στρατοπέδων.

Έχουμε υποστηρίξει και με άλλη ευκαιρία ότι ευθύνη γι αυτή την κουλτούρα της αδιαλλαξίας που πλημμυρίζει πλέον τη δημόσια ζωή δεν έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποδεδειγμένα επένδυσε επί χρόνια στην ακραία πόλωση. Υπόλογοι για το κλίμα που διαμορφώνεται είναι πλέον και οι αντίπαλοί του, που αναδεικνύουν ως βασικό εργαλείο τη λογική των μηδενικών ανοχών και δαιμονοποιούν την Αριστερά, αναπαριστώντας την ως ένα εσμό ατάκτων, που του πρέπει ο διασυρμός και η διαπόμπευση.

Η πολιτική, ωστόσο, δεν μπορεί να λειτουργεί ως πιεστήριο, που τυπώνει αφίσες με καταζητούμενους και δακτυλοδεικτούμενους. Και τα επαγγελματικά σωματεία δεν μπορούν να υποδύονται τους ιεροεξεταστές, που διαγράφουν τους βουλευτές – μέλη τους, επειδή ψηφίζουν κατά συνείδηση και όχι κατά παραγγελία. Η αντίθεση είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας, αλλά ο σεβασμός της αντίθετης άποψης θα παραμένει πάντοτε κριτήριο πολιτισμού.

Και είναι κρίμα, πράγματι, που πρόσωπα δοκιμασμένα στις αντιπαραθέσεις, πολιτικοί και διαμορφωτές της κοινής γνώμης που διαφύλαξαν σε άλλες εποχές το επίπεδο και την αισθητική των κοινωνικών αγώνων, αρνούμενοι να παρασυρθούν στην ευκολία της χλεύης και της γιούχας, μοιάζει να γοητεύονται πλέον από τις πολεμικές ρητορικές και τις σχηματικές διχοτομήσεις.

Κάποτε, δυστροπούσαν – και καλά έκαναν –  στο άκουσμα και μόνο του συνθήματος “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”, θεωρώντας ότι και η αντιπολίτευση έχει πλαίσια και κανόνες… Δεν είναι άχαρο που σήμερα δείχνουν να βολεύονται με το “νόμος είναι το δίκιο του μηχανικού;”

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.