Ο κύκλος της βίας και το άλλοθι της οργής

Ο κύκλος της βίας και το άλλοθι της οργής
Συζήτηση επίκαιρων ερωτήσεων στην Βουλή την Πέμπτη 14 Απριλίου 2016. (EUROKINISSI/ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΟΛΗΣ) Eurokinissi

Η καταδίκη κάθε απόπειρας να μετατραπεί η πολιτική αντιπαράθεση σε γηπεδική αρένα δεν μπορεί παρά να είναι μόνιμη, σταθερή και απερίφραστη

Υπάρχουν επεισόδια απαράδεκτα και επεισόδια αποδεκτά; Έχουν χρώμα οι προπηλακισμοί; Υπάρχει δίκαιη ή, έστω, δικαιολογημένη βία;

Θεωρητικά, η απάντηση δεν μπορεί παρά  να είναι αρνητική. Θεωρητικά, όμως, και μόνο…  Διότι, πρακτικά, η αποκήρυξη της βίας συνοδεύεται, συνήθως, από τόσους «αστερίσκους» και επεξηγήσεις, ώστε πολλές φορές να διαμορφώνεται κλίμα δικαιολόγησης, αν όχι και ανοχής, πρακτικών απαράδεκτων.

Τα πράγματα με τη σειρά: εδώ και καιρό, οι δημόσιες εμφανίσεις κυβερνητικών παραγόντων προκαλούν τις αντιδράσεις ενός δυναμικού τμήματος της κοινής γνώμης, που θεωρεί επιβεβλημένο να συνδυάσει την πολιτική αποδοκιμασία με διάφορες εκδηλώσεις «χειρωνακτικής πειθούς». Στη θέα υπουργών ή κομματικών στελεχών, πρόσωπα συνήθως ετερόκλητης πολιτικής καταγωγής, δεν το έχουν και πολύ να… πάρουν με τις κλωτσιές – ευτυχώς, ακόμα όχι με τις πέτρες – πολιτικά στελέχη που θεωρούν πως διέψευσαν τις προσδοκίες τους.

Δεν είναι οι πρώτοι ούτε, προφανώς, θα είναι οι τελευταίοι. Πολύ πριν από τους αυτόκλητους τιμωρούς που θέλουν να συνετίσουν τους «προδότες του ΣΥΡΙΖΑ», υπήρξαν οι αυτόκλητοι τιμωροί των μνημονίων, που φρόντισαν να βάλουν στη θέση τους, με αντίστοιχες πρακτικές, υπουργούς και βουλευτές των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Εκείνη την εποχή, όπου η οργή ξεχείλιζε στις πλατείες, το επιχείρημα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ περί ανθρωπιστικής κρίσης και λαϊκής κατακραυγής, που εξηγούσε το «έμπρακτο» μένος διαφόρων κατά των κυβερνητικών στελεχών, έμοιαζε με έμμεση δικαιολόγηση των φαινομένων βίας που δηλητηρίαζαν την πολιτική ζωή.

Το ίδιο, όμως, δεν συμβαίνει και σήμερα; Αν αντί αποδοκιμασίας όσων απαράδεκτων βλέπουν το φως της δημοσιότητας, προβάλλονται θέσεις που εξηγούν τις «λαϊκές εκρήξεις» ως αποτέλεσμα των «συνειδητών ψευδών», με τα οποία η σημερινή κυβέρνηση υποτίθεται πως εξαπάτησε τους ψηφοφόρους, τότε δεν βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε μία έμμεση δικαιολόγηση θλιβερών συμπεριφορών και αντιδημοκρατικών πρακτικών;

Το χειρότερο είναι, μάλιστα, ότι πολιτικά πρόσωπα και διαμορφωτές της κοινής γνώμης που κατήγγειλαν – και καλά έκαναν – τα μισόλογα εκείνης της εποχής και τους δισταγμούς να αποδοκιμαστούν ρητά τα φαινόμενα βίας, κάνουν σήμερα «τα στραβά μάτια», παίζοντας άλλοτε με τους «αστερίσκους» και άλλοτε με διάφορες επικίνδυνες εξυπνάδες αθωωτικού χαρακτήρα, του τύπου «ό, τι έσπειραν, θερίζουν» ή «όπως έστρωσαν, θα κοιμηθούν».

Ξεχνούν, προφανώς, ότι σε ζητήματα αξιακού χαρακτήρα, όπως είναι η απερίφραστη καταδίκη της βίας, δεν χωρούν ούτε δύο μέτρα ούτε δύο σταθμά. Το μέτωπο στις αντιλήψεις του «πολιτικού τσαμπουκά», στους οργανωμένους προπηλακισμούς και στην προσπάθεια να μετατραπεί η πολιτική αντιπαράθεση σε γηπεδική κλάκα ή θα είναι μόνιμο και σταθερό ή θα ανασύρεται επιλεκτικά, άρα, υποκριτικά.

Ούτως ή άλλως, η ζωή γύρους κάνει… Δεν το σκέφτονται όσοι, ανακυκλώνοντας επιπόλαια τις χειρότερες παραδόσεις πολιτικής αντιπαράθεσης, διαμηνύουν στους αντιπάλους τους ότι «σε λίγο δεν θα μπορούν να βγουν ούτε από τα σπίτια τους»;

Η πολιτική δια-πάλη είναι εργαλείο για την εμπέδωση της δημοκρατίας. Το πολιτικό κατς είναι μέσο για την αποδυνάμωσή της…

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα