Στο τέλος νικούν (;) πάντα οι Γερμανοί

Στο τέλος νικούν (;) πάντα οι Γερμανοί

Γιατί η επιμονή του Βερολίνου να έχει την «ιδιοκτησία» όλων των αποφάσεων απειλεί την ευρωπαϊκή συνοχή και απογειώνει την ακροδεξιά

Ο Γκάρι Λίνεκερ – ένας εμβληματικός Βρετανός στράικερ, για όσους δεν τον θυμούνται – έλεγε ότι το ποδόσφαιρο είναι κατά βάση, ένα απλό παιχνίδι: 22 παίκτες κλωτσούν μία μπάλα επί 90 λεπτά και στο τέλος νικάνε πάντα οι Γερμανοί.

Πενηνταπέντε ετών σήμερα, ο πρώην σέντερ φορ της Μπαρτσελόνα και της Τότεναμ διαπιστώνει ότι η ιστορική πλέον φράση του – είχε ειπωθεί το 1990, μετά τον ημιτελικό του μουντιάλ της Ιταλίας, όταν η Αγγλία είχε χάσει στα πέναλντι από την (τότε) Δυτική Γερμανία – έχει πλήρη ισχύ και στην πολιτική.

Δύο πρόσφατα παραδείγματα, προς επιβεβαίωση του κανόνα: στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής για το προσφυγικό, το σχέδιο συμπερασμάτων δεν έχει απλώς γερμανικό χρώμα, αλλά γερμανική σφραγίδα. Η πρόταση για τη δημιουργία συνοριοφυλακής με διευρυμένες αρμοδιότητες που θα δημιουργηθεί σε έξι μήνες, δεν έρχεται να αντικαταστήσει απλώς τη Frontex διευρύνοντας τις αρμοδιότητές της. Είναι το πρόπλασμα ενός ευρωπαϊκού στρατού, έτσι όπως ακριβώς τον θέλει το Βερολίνο, που σχετικοποιεί ακόμα περισσότερο την ούτως ή άλλως αποδυναμωμένη σε ένα ομοσπονδιακό μπλοκ έννοια της κυριαρχίας και επεμβαίνει στα όποια σύνορα, ασχέτως της βουλήσεως των κρατών μελών. Αντιρρήσεις φυσικά υπήρξαν… Αλλά στο τέλος, όπως θα έλεγε και ο Λίνεκερ, νίκησαν πάλι οι Γερμανοί!

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την περίφημη τραπεζική ένωση, που προωθεί ο Μάριο Ντράγκι, προκειμένου να θωρακιστεί η ευρωζώνη έναντι μελλοντικών κρίσεων. Το Βερολίνο βάζοντας κι εδώ τη δική του σφραγίδα απέδειξε για μια ακόμα φορά ποιος είναι το αφεντικό στις ευρωπαϊκές σχέσεις. Στην πραγματικότητα – παρακάμπτοντας και πάλι τις έντονες αντιδράσεις άλλων εταίρων – η Γερμανία κατάφερε να ακρωτηριάσει την τραπεζική ένωση, αφού μπλόκαρε την πανευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων έως τα 100.000 ευρώ που προωθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο Λίνεκερ είχε και πάλι δίκιο!

Παραδείγματα πρόσφατα υπάρχουν κι άλλα, όπως στα ενεργειακά , όπου η επιλογή αγωγών γίνεται με ευλαβική φροντίδα εξυπηρέτησης των γερμανικών αναγκών, αλλά ας σταματήσουμε κάπου εδώ. Για να τεκμηριωθεί άλλωστε η θέση ότι από την εποχή της ευρωπαϊκής Γερμανίας περάσαμε σταδιακά στον αστερισμό μιας γερμανικής Ευρώπης, υπό την έννοια της πλήρους επικράτησης των γερμανικών δογμάτων, δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος. Αυτό που απαιτείται είναι ιδιαίτερος προβληματισμός, αφού η διαδικασία αυτή κατατρώγει την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα, υπονομεύει  την κοινοτική αλληλεγγύη και  μετατρέπει την Ένωση σε ένα κλαμπ δύο ταχυτήτων, με επικυρίαρχους, δορυφόρους και κυριαρχούμενους.

Το κόστος είναι ήδη προφανές: αυτή η Ευρώπη της αμείλικτης δημοσιονομικής πειθαρχίας χορηγεί τον ευρωσκεπτικισμό, ενθαρρύνει τον λαϊκισμό και αιμοδοτεί τις πάσης φύσεως ακροδεξιές. Η έκρηξη της πολιτικής επιρροής του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία και η διόγκωση των ποσοστών ευρωφοβικών κομμάτων στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη δείχνει ότι η γερμανική αντίληψη δεν καταδικάζει μόνο το νότο σε διαρκή λιτότητα, αλλά απειλεί την ίδια τη συνοχή της Ένωσης και υπονομεύει τις προοπτικές της.

Φαντάζεστε μία Γαλλία με τη Λεπέν στο Μέγαρο των Ηλυσίων; Κάποιοι στο Βερολίνο δείχνουν να το υποτιμούν…  Φαίνεται να πιστεύουν κι αυτοί, όπως ο Λίνεκερ, ότι στο τέλος νικούν πάντα οι Γερμανοί…Σύμφωνοι… Ας πούμε πως είναι έτσι… Σε αυτή την εφιαλτική προοπτική, όμως, ποιος θα έχει μείνει στο γήπεδο για να τους χειροκροτήσει;

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα