Το δίλημμα της Νέας Δημοκρατίας

Έτσι όπως οι αποτιμήσεις συνεχίζονται και οι εκτιμήσεις εν όψει δεύτερου γύρου δίνουν και παίρνουν, ας υποστηρίξουμε ότι δεν είναι ο Βαγγέλης Μειμαράκης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης οι μόνοι κερδισμένοι από τις κάλπες της περασμένης Κυριακής. Κατ’ αρχάς, κερδισμένη είναι η ίδια η Νέα Δημοκρατία. Και μόνο το γεγονός ότι 400.000 πολίτες μπήκαν στην ουρά για να εκλέξουν αρχηγό, σαφώς και βελτιώνει τη δημόσια εικόνα ενός κόμματος, που, μέχρι το βράδυ του Σαββάτου, έμοιαζε με πολυτραυματία, έτοιμο να καταρρεύσει στο πολιτικό καναβάτσο.

Κερδισμένο είναι και το ίδιο το κομματικό σύστημα. Η προοπτική ανασυγκρότησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η αναστήλωση του κύρους της δεν αφορούν μόνο την ίδια. Θα επηρεάσουν την πολιτική ατμόσφαιρα και θα συμβάλουν στην αποκατάσταση της διαταραγμένης από ψευδεπίγραφες αντιθέσεις πολιτικής τάξης, οριοθετώντας πού τελειώνει η πολιτική πασαρέλα και πού αρχίζει η αίσθηση της σοβαρότητας.

Προφανώς, με ανοιχτή την προοπτική της εσωκομματικής σύγκρουσης και τη μετοχή της αντιπολιτευτικής έντασης στα ύψη, κανείς δεν μπορούσε να απαιτήσει από τους τέσσερις διεκδικητές της αρχηγίας επίδειξη ρεαλισμού ή ασκήσεις μετριοπάθειας. Ούτως ή άλλως, ο ένας ρυμουλκούσε τον άλλο… Κανείς, ομοίως, δεν μπορεί να το απαιτήσει και τώρα, καθώς η μονομαχία των δύο που απέμειναν στην κούρσα για την αρχηγία του κόμματος, δεν πρόκειται να γίνει με αγκαλιές και ανθοδέσμες.

Στην πολιτική αγορά, άλλωστε, το ποιος είναι περισσότερο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» εξακολουθεί να «πουλάει» – όπως ακριβώς «πουλούσε» επί διακυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου ο αντιμνημονιακός ισοπεδωτισμός. Η αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και η μετωπική ατμόσϕαιρα που καλλιεργούν οι εκπρόσωποί τους είναι προϊόν αυτής ακριβώς της δοκιμασμένης πολεμικής αντίληψης, που έρχεται από το παρελθόν και απειλεί να κρατήσει την πολιτική ζωή κολλημένη σ’ αυτό.

Στην πολιτική, ωστόσο, όλα έχουν ένα κάποιο τέλος… Αλήθεια, πόσες ϕορές μπορεί να μεταμορϕωθεί η Νέα Δημοκρατία από «μνημονιακό» κόμμα σε «αντι-μνημονιακό» και με ποιο τίμημα; Πόσα Ζάππεια μπορεί να αντέξει;

Με Μεϊμαράκη ή με Μητσοτάκη στην ηγεσία – με πολιτικό στίγμα, δηλαδή, τυπικά δεξιό ή περισσότερο ϕιλελεύθερο – η συντηρητική παράταξη έχει αντιθέτως την ευκαιρία να συστηθεί εκ νέου στην κοινή γνώμη ως ϕορέας συγκεκριμένων απόψεων, αξιών και προτάσεων που τη συνδέουν στέρεα και όχι ευκαιριακά με την ευρωπαϊκή κεντροδεξιά.

Η «βίαια ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ και η μετακίνησή του σε θέσεις ρεαλιστικές είναι υποβοηθητικός παράγοντας… Ανασχετικός μπορεί να αποδειχθεί ο πειρασμός του άμεσου πολιτικού κέρδους… Από τη δοσολογία των δύο αντίρροπων αυτών τάσεων  – της συντεταγμένης και της τυφλής αντιπολίτευσης –  θα κριθεί τελικά και  η ϕυσιογνωμία του κόμματος.

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος