Το μετέωρο βήμα του μεσαίου χώρου

Βοηθά ή πλήττει η απομάκρυνση των εκλογών την προσπάθεια του μεσαίου χώρου να ανασυγκροτηθεί;

Η μεγαλύτερη μερίδα των στελεχών της κεντροαριστεράς θεωρεί ότι, με τις κάλπες να απομακρύνονται, τα κόμματα και οι κινήσεις του πολιτικού κέντρου αγοράζουν τον απαραίτητο χρόνο για την ανασυγκρότησή τους. Δεν συμφωνούν, ωστόσο, όλοι. Αρκετοί πιστεύουν ότι, χωρίς την εκλογική πίεση, που ευνοούσε αντικειμενικά τη συσπείρωση του χώρου και τη σύγκλιση των διάσπαρτων  δυνάμεων, το αίτημα της επανίδρυσης θα χαθεί και πάλι στους λαβυρίνθους των προσωπικών στρατηγικών και θα παραμείνει στα συρτάρια.

Το προσεχές διάστημα θα κρίνει αν οι φυλές του κέντρου θα κάνουν το βήμα της υπέρβασης ή αν θα συντηρήσουν το σκηνικό του κατακερματισμού. Ότι κι αν κάνουν, όμως – όπως και αν το κάνουν, ενωμένοι ή διασπασμένοι – το βέβαιο είναι ότι οφείλουν να διεκδικήσουν την πολιτική αυτοτέλεια του μεσαίου χώρου, το διακριτό χαρακτήρα του, με άλλα λόγια, έναντι των εταίρων του νέου διπολισμού.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα – καθώς η προσπάθεια του χώρου να σπάσει τη διάχυτη  αίσθηση της συμπληρωματικής πολιτικής δύναμης, αίσθηση που παγιώθηκε από τη σύμπλευση με τη ΝΔ, δεν είναι ούτε εύκολη ούτε για όλους αυτονόητη.

Το Ποτάμι, για παράδειγμα, μεταδίδει συστηματικά το μήνυμα ότι θεωρεί όμορη δύναμη τη ΝΔ του Κυριάκου  Μητσοτάκη και ακούει με ενδιαφέρον τη ρητορική περί “συνάντησης των μεταρρυθμιστών”. Υπό αυτή την έννοια, η συμμετοχή του στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του μεσαίου χώρου δεν γίνεται απλώς απρόθυμα και διστακτικά, κυριολεκτικά με το ένα πόδι, αλλά απειλεί να αδρανοποιήσει το όλο εγχείρημα.

Πολλοί από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη εκφράζουν  πλέον τη θέση ότι η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς πρέπει να γίνει με όσους αυτοτοποθετούνται σε αυτήν, χωρίς συγχύσεις και θολές πρακτικές. Με δεδομένη άλλωστε τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και το φλερτ των ευρωπαίων σοσιαλιστών στον Τσίπρα, ο χώρος χρειάζεται διπλή προσπάθεια, ώστε και τα μέτωπά του με την κυβέρνηση και τη ΝΔ να διατηρήσει ανοιχτά  και να καταλήξει αν υιοθετεί γραμμή ίσων αποστάσεων ή αν βλέπει προοπτικές ευρύτερων συγκλίσεων –  και με ποιους.

Στο επίπεδο αυτό, η Δημοκρατική Συμπαράταξη – και παρά τις αρχικές επισημάνσεις Γεννηματά  περί “αβύσσου” – εξακολουθεί να παράγει την αίσθηση του εν αναμονή κυβερνητικού εταίρου της ΝΔ.

Και είναι αυτοκαταστροφικό ότι, τη στιγμή που ακόμα και ο ίδιος ο Μητσοτάκης απορρίπτει την ιδέα μιας οικουμενικής συγκατοίκησης που θα προέκυπτε από την παρούσα Βουλή, να είναι το ΠΑΣΟΚ αυτό που επιμένει στην παραίτηση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και στον σχηματισμό νέας, με τη συμμετοχή και της ΝΔ.

Τι εξυπηρετεί, άραγε, αυτή η στάση; Την ευκρίνεια των πολιτικών θέσεων ή τη διακριτότητα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης έναντι των λοιπών κομμάτων; Ούτε το ένα ούτε το άλλο…  Στις σημερινές συνθήκες, η γραμμή της οικουμενικής δεν έχει καμία απολύτως πρακτική αξία, εκφωνείται στο πολιτικό κενό και, στην πραγματικότητα, το μόνο που κάνει είναι να υπενθυμίζει το πολιτικό ειδύλλιο Σαμαρά – Βενιζέλου και την εμπειρία της δικομματικής.

Έχουμε υποστηρίξει και με άλλη ευκαιρία ότι αυτό που λείπει από την κεντροαριστερά δεν είναι οι θεόσταλτοι ηγέτες, όπως κάποιοι φαίνεται να πιστεύουν, αλλά ένα καθαρό πολιτικό στίγμα, που θα τη διαφοροποιεί  όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τη ΝΔ.

Για να αντέξει στις μυλόπετρες της πόλωσης ο ενδιάμεσος χώρος, αυτό που προέχει δεν είναι να επιλέξει στρατόπεδο, αλλά να κατοχυρώσει την πολιτική του αυτοτέλεια, γυρίζοντας οριστικά την πλάτη σε διαλυτικές προτάσεις, όπως είναι η  συμπαράταξη των απανταχού “ευρωπαϊστών” απέναντι στις δυνάμεις του λαϊκισμού.

Ο διπολισμός δεν αντιμετωπίζεται με ευχές. Ούτε, φυσικά, με…κατάρες –  όσο κι αν διάφοροι διαπρεπείς κεντροαριστεροί θεωρούν διέξοδο στα αδιέξοδα την εφ όλης της ύλης δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ.

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.