Τόσα δάκρυα για την Αριστερά;

Τελικά, είναι μύθος η διαφορετικότητα της Αριστεράς; Είναι ένα καλοστημένο παραμύθι, που επιστρατεύθηκε για να δικαιώσει ταπεινές φιλοδοξίες; Και οι αριστεροί τι είναι; Πρόσωπα που διεκδικούν την κοινωνική δικαιοσύνη ή εξουσιομανείς, ικανοί να “πουλήσουν” τα πάντα για να μην αποχωριστούν τα προνόμια της καρέκλας;

Τα ερωτήματα δεν είναι προφανώς καινούργια ούτε επινοήθηκαν με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ανακαλούνται κάθε φορά που σε συνθήκες ομαλής δημοκρατικής ζωής, κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά, στο σοσιαλισμό ή γενικά στην πρόοδο επιχειρούν να καλύψουν την απόσταση που χωρίζει τον κόσμο των ιδεών από τον κόσμο της πράξης, την αντιπολίτευση από τη διακυβέρνηση, τον μαξιμαλισμό από τον ρεαλισμό.

Για να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα που πιεστικά τίθεται τον τελευταίο καιρό, καθώς μια μεγάλη ομάδα διαμορφωτών της κοινής γνώμης επιμένει ότι “επιτέλους έπεσαν οι αριστερές μάσκες”, ας σημειωθεί ότι η Αριστερά δεν είναι – ούτε υπήρξε ποτέ – μία και αδιαίρετη.

Οι αριστερές στον κόσμο και την Ελλάδα ήταν πολλές και πάντοτε διαφορετικές. Αριστερά ήταν τα τυπικά κομμουνιστικά κόμματα, Αριστερά και οι κατά καιρούς “αναθεωρητές” της ιδεολογικής ορθοδοξίας. Αριστερά ήταν ο κόσμος των φαντασιακών εφόδων στα ανάκτορα των αδικαίωτων νομοτελειών, Αριστερά και οι πραγματιστές των ιστορικών συμβιβασμών, όπως και οι υποστηρικτές των συμμαχιών με άλλα πολιτικά ρεύματα.

Όλα αυτά, πιθανώς, είναι Ιστορία. Αν επικαιροποιούνται σήμερα, δεν είναι επειδή ο Αλαβάνος και ο Λαφαζάνης κατηγορούν τον Τσίπρα για προσχώρηση στο στρατόπεδο του ταξικού εχθρού. Αυτό το έργο,  τουλάχιστον, με άλλους πρωταγωνιστές και σε άλλους καιρούς, το έχουμε ξαναδεί…

Το νέο – και υπό αυτή την έννοια αξιοσημείωτο – είναι ότι, σε μία ενδιαφέρουσα ανατροπή των ρόλων, πολλοί τυπικοί ιδεολογικοί αντίπαλοι των αριστερών ιδεών, νιώθουν άβολα για τη “μετάλλαξη”, όπως λένε, της Αριστεράς. Καταγγέλλουν, λοιπόν, τα έργα και τις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας έγκλημα καθοσιώσεως το γεγονός ότι “οικειοποιείται κλασικές πολιτικές της αγοράς” και δείχνει έτοιμος να μπει στο κοστούμι άλλων.

Στο σχήμα που πλάθουν, κεντρικό χαρακτήρα έχει η έννοια του ψέματος. Ο Τσίπρας και το κόμμα του βάλλονται, επειδή “εξαπάτησαν με συνειδητά ψεύδη το εκλογικό σώμα” και εφαρμόζουν τώρα αλλότριες πολιτικές, λες και η πολιτική δεν είναι άσκηση ισορροπίας και συμβιβασμών, αλλά γραφείο κατοχύρωσης ευρεσιτεχνιών και copy write.

Στο ίδιο πλαίσιο επιχειρείται να αναδειχθεί “το τέλος του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς”, αφού, σύμφωνα με την αφήγησή τους, όλα όσα συντελούνται, ατυχή ή μη, σοβαρά ή όχι, καταρρίπτουν παγιωμένες δοξασίες και απογυμνώνουν τις ωραιοποιήσεις για το ηθικό υπόβαθρο των αριστερών στελεχών.

Ψέμματα και ανηθικότητα, λοιπόν… Αυτό είναι το εργαλείο με το οποίο επιχειρείται να αποδομηθεί όχι ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά η “εισπήδηση” που θεωρείται ότι επιχειρεί σε ξένα πολιτικά χωράφια.

Σε μία απρόσμενη σύγκλιση, οι ιδεολογικοί αντίπαλοι της Αριστεράς και οι ορθόδοξοι εκφραστές της αριστερής θρησκοληψίας, μοιάζει να συμφωνούν σε ένα πράγμα: το έγκλημα του Τσίπρα είναι η προσπάθεια μετάβασης από τις ψευδαισθήσεις στον ρεαλισμό. Αν έμενε στις πρώτες, και οι εξ αριστερών και οι εκ δεξιών επικριτές του θα ήταν προφανώς ενθουσιασμένοι.

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.

 

ΦΩΤΟ SOOC