Ζητείται έμπνευση, όχι σφυγμομέτρηση

Κοινή επωδός πολιτικών -ειλικρινής ή όχι- «να ακούσουμε την κοινωνία, να πιάσουμε τον σφυγμό της»

Πού χτυπάει ο σφυγμός της κοινωνίας; Πού τον βρίσκεις; Πώς τον πιάνεις; Προσπαθώ να θυμηθώ, από που παίρναμε μυρωδιά πριν τα social media. Από εφημερίδες, δελτία ειδήσεων, πανεπιστήμιο, εργασία και τον προσωπικό μας κύκλο.

Κάποιες φορές άνοιγε η περίμετρος και ερχόμασταν τυχαία σε επαφή και κάτι κύκλους που δεν υπήρχε κανένας κοινός αρμός. Συχνά αιφνιδιαζόμασταν γιατί είχαμε ένα μέρος μόνο της εικόνας και συνήθως ήταν η εικόνα που θέλαμε να υπάρχει και όχι η πραγματική.

Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αν μη τι άλλο, κανένας δεν μπορεί να πει πως δεν ξέρει ποιοι μένουν δίπλα του. Για παράδειγμα, αν δεν υπήρχαν social media θα αδυνατούσαμε να πιστέψουμε πως υπάρχουν τόσο βρώμικα μεροκάματα- δεν μπορώ να φανταστώ πιο βρώμικο- ανθρώπων που ειρωνεύονται μητέρες που παρέλαβαν κόκαλα ή σκόνη από τα παιδιά τους στα Τέμπη. Ή αναρτήσεις που υποστηρίζουν πως καλώς εκτελούν και παιδιά στην Παλαιστίνη γιατί στην ενηλικίωσή τους θα στρατολογηθούν από την Χαμάς.

Μην πιάνεσαι από κάτι τόσο μειοψηφικό και ακραίο, θα μου πεις. Δεν ξέρω, δεν τους έχω μετρήσει. Εσύ;

Μπορούμε να νιώσουμε σχετικά εύκολα τι συμβαίνει στους ανθρώπους που ζορίζονται να βγάλουν τον μήνα, που τρέμουν από την ανασφάλειά, που έχουν παραιτηθεί από ελπίδα και έχουν αποκαθηλώσει μέσα τους ορισμένους από τους σημαντικότερους θεσμούς της Δημοκρατίας. Όμως ακόμη κι αυτό δεν ορίζει σφυγμό. Ορίζει κατάσταση. Ο σφυγμός χτυπάει, ακούς το αίμα ζωντανό να θέλει να τρέξει μπροστά, να αντιδράσει. Το ακούς;

Είναι πολύ διαφορετικό το τι θέλει ή τι ονειρεύεται ο καθένας από το τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει. Σχεδόν τίποτα πια. Ειδικά οι παλαιότεροι αισθάνονται- εντάξει, αισθανόμαστε- πως ότι είχαμε το δώσαμε, αν γίνει κάποιο θαύμα καλώς, αν δεν γίνει, καλό υπόλοιπο σε όλους!

Αυτόν τον «σφυγμό» τον έχουν πιάσει στην Κυβέρνηση. Είναι οι πιο διαβασμένοι από όλους μας. Ξέρουν πολύ καλά ποιους κυβερνάνε. Τα ψέματα και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας έχουν περάσει στην σφαίρα ενός ιδιότυπου σαδισμού, είναι διαγωνισμός πια, δεν εξηγείται αλλιώς.

Ζητείται έμπνευση, όχι σφυγμομέτρηση. Ρομαντικό ακούγεται αλλά δεν θυμάμαι να έχει καταγραφεί καμία ανατροπή και εξέλιξη στην Ιστορία, δίχως τον ρομαντισμό στον οπλισμό της.

Υπάρχει άρνηση. Πολλοί καλύπτονται πίσω από την μοιρολατρική παραδοχή πως έχουν προδοθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Βαριά λέξη. Προσωπικά, οι μόνοι που μπορούν να με προδώσουν είναι οι πολύ δικοί μου άνθρωποι. Οι υπόλοιποι δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Οι υπόλοιποι, μας εκπλήσσουν, μας στενοχωρούν, μας απογοητεύουν αλλά δεν μας προδίδουν.

Στα ψέματα αμυνόμαστε με ψέματα στον εαυτό μας. Κάτι ανάμεσα σε μιθριδατισμό και λευκή πετσέτα. Ούτε ο έρωτας δεν έχει σφυγμό στην εποχή μας. Δεν πεθαίνουμε πια από έρωτα.

Αν ούτε εκεί υπάρχει σφυγμός, δεν μπορείς να περιμένεις να υπάρχει πουθενά.