Σχολείο αλλά τι σχολείο;

Ψάχνω απελπισμένη να βρω σχολείο για την κόρη μου- αλλά τι σχολείο; Έβγαλα το δημόσιο πριν χρόνια και τότε τα ιδιωτικά ήταν μόνο για τους πολύ πλούσιους ή για τα παιδιά που δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν στο δημόσιο. Ναι, αλλά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια αυτό έχει αλλάξει. Και τώρα με την κρίση τι γίνεται; Δε θα πάει το παιδί μου σε σχολείο με αγγλικά, γαλλικά, μουσική, πισίνα, κινέζικα εάν χρειαστεί, γήπεδο τένις, με παιδιά «καλών οικογενειών», καλεσμένο σε πάρτι με γαρίδες, καραβίδες και όλα τα σχετικά; Μεγάλο πρόβλημα. Θα κάνω ότι μπορώ για να το στείλω. Θα θυσιαστώ, τέλος. Είμαι μάνα, δεν είμαι ανέκδοτο. Παίρνω σβάρνα τα σχολεία, ρωτάω όλο τον κόσμο. Ο άντρας μου λέει – Είσαι τρελή! Έχει δίκιο όπως πάντα αλλά δε με πείθει. Πρέπει να δω με τα ίδια μου τα μάτια για να πειστώ και στο τέλος καταλήγω:

Υπάρχουν σχολεία που κυρίως ενδιαφέρονται για τις εγκαταστάσεις τους γιατί και οι γονείς των παιδιών-πελάτες για αυτό ενδιαφέρονται.

Υπάρχουν σχολεία που ενδιαφέρονται για την ασυδοσία αποκαλούμενη ψευδώς ελευθερία των παιδιών γιατί και οι γονείς- πελάτες για αυτό ενδιαφέρονται.

Υπάρχουν σχολεία που ενδιαφέρονται για τη φύλαξη και το αυξημένο ωράριο γιατί και οι γονείς πελάτες για αυτό ενδιαφέρονται.

Υπάρχουν σχολεία που ενδιαφέρονται για το θρησκευτικό συναίσθημα και σχολεία αυστηρά γιατί οι γονείς πελάτες για αυτό ενδιαφέρονται.

Υπάρχουν σχολεία που ενδιαφέρονται για το προφίλ των πελατών τους-γιατί και οι γονείς πελάτες για αυτό ενδιαφέρονται, δηλαδή αυτοκίνητο, σπίτι, ρούχα, διακοπές κλπ.

Υπάρχουν σχολεία που είναι σχολεία! Δημόσια ή ιδιωτικά δεν έχει σημασία- αλλά οι εγκαταστάσεις είναι σχολείου και όχι ξενοδοχείου, οι δάσκαλοι είναι δάσκαλοι και δεν είναι εκεί για να σου χαϊδεύουν τα αυτιά ούτε να κάνουν τα χατίρια στο κάθε ‘κακομαθημένο’, τα παιδιά είναι παιδιά και όχι μικροί πρίγκιπες, πριγκίπισσες ή μικροί Leonardo-Da-Vinci και ο γονιός είναι γονιός με ευθύνη για την ανατροφή του παιδιού του και όχι «πληρώνω και τελειώνω».

Διαλέξτε σχολείο με βάση τα πραγματικά σας εισοδήματα, την απόσταση και τις ανάγκες του παιδιού για παρέα, σχέσεις, καλή εκπαίδευση. Ξεχάστε τις φαντασιώσεις του γονιού για το σχολείο που δεν πήγε, τις σχέσεις που δεν έκανε, τον καλλιτέχνη, μουσικό, επιστήμονα κλπ. που δεν έγινε, την καριέρα που έχασε, τον άντρα ή τη γυναίκα που δεν παντρεύτηκε και το σπίτι που δεν απέκτησε. Το σχολείο είναι σχολείο, οι δάσκαλοι-δάσκαλοι και οι γονείς-γονείς! Δε γίνεται το παιδί να γίνει Leonardo, το σχολείο να γίνει γονιός, ο δάσκαλος υπηρέτης και ο γονιός απλός πελάτης!

* Η Άννα Τσιμπουκλή είναι εκπαιδευτική Ψυχολόγος