Όταν οι ολιγάρχες αδικούνται…

Σε όλη μου τη ζωή υποστηρίζω  ότι είναι ευτυχία να αντιμετωπίζουμε προβλήματα πολυτελείας. Να μπορούμε να μαλώνουμε για ένα οφσάιντ, να στεναχωριόμαστε για ένα χαμένο πέναλτι ή  για μια συναυλία που δεν προλάβαμε να δούμε. Όλα σημαντικά, όλα άδικα όταν μας συμβαίνουν, αλλά και όλα κάτι λίγο παραπάνω από διασκέδαση.

Προσπάθησα για αρκετές ώρες να καταλάβω τον λόγο που ένας ζάμπλουτος άνθρωπος μπουκάρει σε ένα γήπεδο και σταματά την απόλυτη διασκέδαση για πολλούς χιλιάδες απλούς, καλούς ανθρώπους που ακόμη και σήμερα κάθε Κυριακή στα γήπεδα αναστενάζουν.  Δεν βρήκα κανένα απολύτως λόγο, πέρα από  εκείνη την αντίδραση του πιτσιρικά που νιώθει ότι αξίζει τη νίκη σε οποιοδήποτε παιχνίδι και όταν τον κατακλύζει το αίσθημα αδικίας –δικαιολογημένο ή όχι- της ήττας ρημάζει ότι βρίσκει μπροστά του.

Ακόμη και έτσι σκεφτόμουν πόσο αδικημένος μπορεί να νιώθει κάποιος που έχει ξοδέψει εκατομμύρια, αγαπάει την ομάδα του και βλέπει το όνειρο του να γκρεμίζεται; Και μετά ενστικτωδώς γύρισα πάλι στους πολλούς και καλούς ανθρώπους που παρακολουθούσαν  από τις κερκίδες της Τούμπας σαν παναγίτσες το θέατρο που παιζόταν στο χορτάρι.

Άνθρωποι που τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει τα πάνδεινα. Μεροκαματιάρηδες  που δεν πήγαν διακοπές για να πάρουν ένα διαρκείας του ΠΑΟΚ, ζευγάρια που έχουν δει τη ζωή τους να καταστρέφεται, να μένουν άνεργοι, να μην μπορούν να ζήσουν τα παιδιά τους, να τους παίρνουν τα σπίτια οι τράπεζες και να μαθαίνουν πως πλήρωναν τα φάρμακα της μάνας τους 10 φορές πάνω για να απολαμβάνουν  τα μπόνους τους οι μάνατζερ της  Novartis. Πόσο άραγε άδικο είναι αυτό που τους συνέβη  κι όμως μπορούν ακόμη να τραγουδούν περήφανα πως « θα ζήσουν τη ζωή τους σε ένα πέταλο»  και να είναι έξω καρδιά;

Σε κάθε κοινωνία σε μετάβαση είναι σύνηθες φαινόμενο η δημιουργία νέων ελίτ.  Τα μνημόνια στην Ελλάδα πέρα από το κλείσιμο των λογαριασμών με μια παρασιτική μετεμφυλιακή αστική τάξη που αναδιαρθρώθηκε, αποτέλεσαν και μια ατόφια διαδικασία αναδιανομής πλούτου και πρωτογενούς συσσώρευσης κεφαλαίου που οδηγεί στη δημιουργία μιας  νέας ολιγαρχίας.

 Είτε πρόκειται για τις μετακομμουνιστικές κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης, την Ιταλία του Σίλβιο ή την Ελλάδα της κρίσης η συνταγή είναι κοινή. Οι ολιγάρχες παίρνουν σε τιμή ευκαιρίας τα ασημικά του δημοσίου, απολαμβάνουν δικαστική ασυλία, επενδύουν στα ΜΜΕ για να ελέγξουν την κοινή γνώμη και αγοράζουν αθλητικά σωματεία για να ταυτίσουν έστω σε μια εκδοχή τα συμφέροντά τους με αυτά των πολλών. Για να τελειώνουμε με τα παραμύθια όσο διαφορετικοί φαίνονται  από το Λονδίνο και τη Μόσχα,  μέχρι το Μιλάνο και την Αθήνα, τόσο όμοιοι είναι.

Κοινό χαρακτηριστικό είναι η αδικία που δεν ανέχονται ή μάλλον τα δικαιώματα που νιώθουν ότι απολαμβάνουν στις σύγχρονες δημοκρατίες. Όλα τους ανήκουν.  Πόσο εύκολο είναι όταν νιώθει κάποιος ότι αδικείται για ένα οφσάιντ να μπουκάρει με ένα όπλο στο γήπεδο; Ίσως είναι τόσο απλό που να επιτρέπει αν νιώσει ότι αδικείται από έναν νόμο, να μπουκάρει σε ένα κοινοβούλιο.

Από προχθές, παρόλο που μιλάμε απλά για ποδόσφαιρο,  έχω αυτό το αίσθημα που μου προκαλούν τα σοβαρά προβλήματα. Τα σοβαρά προβλήματα δεν μπορούμε να τα λύσουμε όλα μαζί. Μπορούμε όμως να πιάνουμε ένα τη φορά. Το πρώτο είναι να τελειώνουμε τη «συναισθηματική» σχέση μας τουλάχιστον με τους ολιγάρχες και τους παρατρεχάμενους τους.   Είμαστε άλλο εμείς και άλλο αυτοί…

 *Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος του NEWS 24/7 και του Ραδιοφώνου 24/7.