Γαλλία: Καταγγελίες σοκ από 200 γυναίκες για υψηλόβαθμο κρατικό λειτουργό

Μια συγκλονιστική υπόθεση με θύματα εκατοντάδες γυναίκες, σε συνέντευξη για δουλειά, βλέπει το φως της δημοσιότητας.

Όταν η Σιλβί Ντελεζέν, με ειδίκευση στο μάρκετινγκ από τη Λιλ, αναζητούσε δουλειά το 2015, ενθουσιάστηκε όταν την προσέγγισε στο LinkedIn μια διευθύντρια ανθρώπινου δυναμικού του γαλλικού υπουργείου Πολιτισμού, προσκαλώντας τη στο Παρίσι για συνέντευξη.

“Ήταν το όνειρό μου να δουλέψω στο υπουργείο Πολιτισμού” λέει στον Guardian.

Αντί όμως να βρει δουλειά, η 45χρονη Ντελεζέν είναι τώρα μία από περισσότερες από 240 γυναίκες που κατήγγειλαν ότι τις νάρκωσαν εν αγνοία τους, κάπου όπου δεν περίμεναν ποτέ: σε συνέντευξη για δουλειά.

Ένας ανακριτής εξετάζει τις καταγγελίες ότι, σε διάστημα εννέα ετών, δεκάδες γυναίκες που έδιναν συνέντευξη για εργασία σε υψηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο, τον Κριστιάν Νεγκρ, και έπεσαν θύματα επίθεσης.

Όπως καταγγέλλουν, τους προσέφεραν καφέ ή τσάι με ένα ισχυρό και παράνομο διουρητικό.

Οι γυναίκες λένε ότι ο Νεγκρ συχνά πρότεινε να συνεχιστεί η συνέντευξη έξω, σε μεγάλους περιπάτους μακριά από τουαλέτες. Πολλές θυμούνται ότι δυσκολεύονταν να συγκρατηθούν, ενώ αισθάνονταν όλο και πιο άρρωστες. Κάποιες λένε ότι αναγκάστηκαν ούρησαν δημοσίως ή ότι δεν κατάφεραν να φτάσουν σε τουαλέτα εγκαίρως. Ορισμένες ένιωσαν ντροπή, κάτι που τους επηρέασε για καιρό στη ζωή τους.

“Τότε, δεν ήξερα καν ότι υπήρχε τέτοιου είδους επίθεση”, είπε η Ντελεζέν.

Ένας φάκελος με τίτλο “πειράματα” ξεκλείδωσε την υπόθεση

Οι φερόμενες επιθέσεις αποκαλύφθηκαν το 2018, αφού μια συνάδελφος κατήγγειλε ότι ο Νεγκρ προσπαθούσε να φωτογραφίσει τα πόδια μιας ανώτερης υπαλλήλου. Οι αστυνομικοί βρήκαν ένα αρχείο υπολογιστή με τίτλο “Πειράματα”, στο οποίο, σύμφωνα με τις κατηγορίες, κατέγραφε τη νάρκωση και τις αντιδράσεις των γυναικών.

Το 2019, απομακρυσμένος από το υπουργείο και τη δημόσια υπηρεσία, ο Νεγκρ τέθηκε υπό επίσημη διερεύνηση για κατηγορίες διάφορες κατηγορίες, μεταξύ των οποίων και η σεξουαλική επίθεση. Εν αναμονή της δίκης, ο Νεγκρ συνεχίζει να εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα.

Η δικηγόρος αρκετών από τις γυναίκες, Λουίζ Μπεριό, είπε για τις καταγγελλόμενες ναρκώσεις: “Με το πρόσχημα μιας σεξουαλικής φαντασίωσης, πρόκειται για άσκηση εξουσίας πάνω στα σώματα των γυναικών … μέσω ταπείνωσης και ελέγχου”.

Η υπόθεση φέρνει στο προσκήνιο την κακοποίηση μέσω χημικών ουσιών, γνωστή στη χώρα ως “χημική υποταγή”, ένας όρος που έγινε γνωστός στην υπόθεση Πελικό.
“Έτρεμαν τα χέρια μου και ίδρωνα”

“Έξι χρόνια μετά, ακόμη περιμένουμε δίκη, πράγμα εξωφρενικό”, είπε μία από τις γυναίκες, με το ψευδώνυμο Εμιλί.

Η Ντελεζέν ήταν 35 όταν προσκλήθηκε στο κτίριο του υπουργείου Πολιτισμού κοντά στο Λούβρο και οδηγήθηκε από τον Νεγκρ σε μια αίθουσα συσκέψεων. Από ευγένεια, όπως είπε, δέχτηκε να πιει έναν καφέ.

Ο αυτόματος πωλητής ήταν σε έναν πολυσύχναστο διάδρομο και η Ντελεζέν είπε ότι πάτησε η ίδια το κουμπί για έναν ελαφρώς γλυκό καφέ. Ο Νεγκρ φέρεται να πήρε το ποτήρι της, να γύρισε για να χαιρετήσει έναν συνάδελφο, μετά να μετακινήθηκε στην άλλη πλευρά του διαδρόμου, πριν επιστρέψει και της δώσει το ρόφημα. “Ο καιρός είναι υπέροχος, να συνεχίσουμε να περπατάμε;” της είπε, προτείνοντας να συνεχίσει η συνέντευξη σε εξωτερικό χώρο.

‘Όπως είπε, ο περίπατος διήρκεσε ώρες.

“Αλλά ένιωθα όλο και πιο έντονη ανάγκη να ουρήσω. Τα χέρια μου έτρεμαν, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, ίδρωτας έτρεχε στο μέτωπό μου. Τότε του είπα ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα αλλά εκείνος συνέχιζε να περπατά” περιγράφει.

Τελικά αναγκάστηκε να ουρήσει σε εξωτερικό χώρο. «Πλησίασε, έβγαλε το σακάκι του και είπε: “Θα σε προστατέψω.” Μου φάνηκε παράξενο” λέει.

“Τα πόδια μου είχαν τόσο πρηστεί που μάτωναν από την τριβή με τα παπούτσια” λέει η Ντελεζέν.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, κατηγορούσε τον εαυτό της για την “αποτυχία” στη συνέντευξη. Απέφευγε το Παρίσι και σταμάτησε να κάνει αιτήσεις για δουλειά. “Είχα εφιάλτες, ξεσπάσματα θυμού. Δεν έψαχνα για δουλειά, πίστευα ότι ήμουν άχρηστη λέει,

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2019, την κάλεσε η αστυνομία. Ανακάλυψε ότι τα στοιχεία της είχαν καταγραφεί σε υπολογιστικό φύλλο, μαζί με φωτογραφίες από τις γάμπες της. Έκτοτε έχει διαγνωστεί με μετατραυματικό στρες.

“Ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω”

Μια άλλη γυναίκα που κλήθηκε από την αστυνομία είναι η Αναΐς ντε Βος, η οποία ήταν 28 όταν έκανε αίτηση για δουλειά στο υπουργείο Πολιτισμού το 2011. Συνήθως δεν πίνει καφέ “αλλά σε μια συνέντευξη, όταν ο υπεύθυνος σου προσφέρει καφέ, λες ναι”. Ο Νεγκρ, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, πήγε σε μια γωνία της αίθουσας για να τον ετοιμάσει ο ίδιος.

Πρότεινε να περπατήσουν έξω, αλλά η ντε Βος άρχισε να χρειάζεται την τουαλέτα και ζήτησε να επιστρέψουν επειδή κρύωνε. Αντί γι’ αυτό, είπε, εκείνος πέρασε τον δρόμο προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τις όχθες του Σηκουάνα.

«Με κοίταξε στα μάτια και είπε: “Χρειάζεσαι πιπί;” Ήταν σαν ενήλικος που μιλάει σε παιδί. Μου φάνηκε παράξενο, οπότε απάντησα ψυχρά». Έδειξε προς ένα σημείο κάτω από μια γέφυρα ως μέρος για να ουρήσει, αλλά εκείνη αρνήθηκε. “Είχα ένα καμπανάκι στο κεφάλι μου που έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά”.

Ο Νεγκρ πρότεινε να κατευθυνθούν προς το Λούβρο. Αλλά η τουαλέτα που βρήκε η ντε Βος κόστιζε 1 ευρώ και ο Νεγκρ της είχε πει να αφήσει την τσάντα της πίσω στο υπουργείο. Δεν είχε χρήματα και εκείνος είπε ότι δεν είχε να της δανείσει.

Αδυνατώντας να αντέξει, μπήκε σε ένα καφέ. Στο τρένο της επιστροφής, είπε ότι αισθάνθηκε “πολύ άσχημα, έτοιμη να λιποθυμήσει”.

Δεν εξεπλάγη όταν την κάλεσε η αστυνομία το 2019. “Πάντα πίστευα ότι κάτι ήταν παράξενο”, είπε. “Η δικαιοσύνη έχει καθυστερήσει πάρα πολύ…Νιώθουμε ότι γινόμαστε θύματα για δεύτερη φορά”.

“Μου είπε ότι δεν υπήρχε τουαλέτα”

Η Εμιλί, της οποίας η δικηγόρος συνέστησε να χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο επειδή η έρευνα συνεχίζεται, ήταν 29 και καθιερωμένη στον χώρο των τεχνών όταν άρχισε να ψάχνει για μια νέα δουλειά το 2017. Την προσέγγισε ο Νεγκρ στο LinkedIn και την προσκάλεσε στο περιφερειακό γραφείο πολιτισμού στο Στρασβούργο, όπου τότε εργαζόταν. Της πρόσφερε τσάι και έφυγε από το δωμάτιο για να το ετοιμάσει ο ίδιος, πριν συνεχίσουν τη συνέντευξη με έναν περίπατο στον ποταμό και επίσκεψη στον καθεδρικό ναό, που διήρκεσε δύο ώρες.

«Ήθελα να πάω στην τουαλέτα, αλλά μου είπε: ‘Δεν υπάρχουν τουαλέτες εδώ. Ας συνεχίσουμε’ Περπατούσε πολύ, πολύ αργά, σταματώντας για ερωτήσεις. Ζαλιζόμουν· νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω.» Κατάφερε να επιστρέψει, και εκείνος την οδήγησε κατευθείαν σε μια ιδιωτική τουαλέτα που επικοινωνούσε με το γραφείο του. «Ήταν πολύ περίεργο», είπε.

Δύο χρόνια αργότερα, άκουσε μια δημοσιογραφική αναφορά για έρευνα σχετικά με καταγγελλόμενη νάρκωση με διουρητικά από ανώνυμο παράγοντα του υπουργείου Πολιτισμού. “Ξαφνικά όλα απέκτησαν νόημα, αλλά ήταν ένα τεράστιο σοκ”, είπε. Υπέβαλε καταγγελία στην αστυνομία, παραιτήθηκε από τη δουλειά της στο Στρασβούργο και αργότερα έφυγε από τη Γαλλία.

Κάποιες γυναίκες έχουν κερδίσει αποζημίωση σε αστική δίκη κατά του κράτους, όπου το υπουργείο Πολιτισμού δεν κρίθηκε υπεύθυνο.

Το συνδικάτο CGT δήλωσε: “Θέλουμε το υπουργείο να αναγνωρίσει την ευθύνη του ως εργοδότης – υπάρχει ένα συστημικό πρόβλημα, που επέτρεψε σε έναν υψηλόβαθμο υπάλληλο να δρα έτσι για μια δεκαετία” Το συνδικάτο είπε ότι προηγουμένως είχαν γίνει και άλλες καταγγελίες σε βάρος του.