Η αφοσίωση μιας μητέρας: Η ιστορία της Ubah Mohamed Said και του μικρού Mahad από τη Σομαλία

Η 34χρονη Ubah Mohamed Said από τη Σομαλία δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα ξανακρατούσε ένα νεογέννητο στην αγκαλιά της. Όμως, όταν η αδελφή της, Asha, πέθανε από επιπλοκές κατά τον τοκετό, η Ubah αποφάσισε να αναλάβει τη φροντίδα του μωρού που άφησε πίσω της.

Σε μια κοινότητα όπου ένα βρέφος χωρίς μητέρα σπάνια επιβιώνει —ιδίως μέσα στη δίνη της ξηρασίας— η Ubah έγινε η μόνη του ελπίδα. Ήδη μητέρα τριών παιδιών, αγκάλιασε τον ανιψιό της σαν δικό της παιδί. Του έδωσε το όνομα Mahad, που σημαίνει «ευχαριστώ», στη μνήμη της αδελφής της.

«Υποσχέθηκα στην αδελφή μου ότι θα φρόντιζα το μωρό της», λέει η Ubah, με φωνή που σπάει από τη συγκίνηση. «Ήταν πολύ δύσκολο. Δεν είχα γάλα να του δώσω ούτε χρήματα για γάλα σε σκόνη».

Αγώνας για επιβίωση

Τις πρώτες εβδομάδες, ο μικρός Mahad πάλευε για τη ζωή του. Η Ubah προσπαθούσε να τον ταΐζει με αραιωμένο αγελαδινό ή κατσικίσιο γάλα, όποτε έβρισκε. Όμως το μωρό εξασθενούσε μέρα με τη μέρα: έχανε βάρος, είχε διάρροια και βήχα, ενώ τα πλευρά του άρχισαν να φαίνονται κάτω από το λεπτό δέρμα του.

Απελπισμένη, η Ubah ταξίδεψε στο περιφερειακό νοσοκομείο Mudug, το οποίο υποστηρίζουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα.

«Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα φρόντιζαν ένα μωρό χωρίς μητέρα», παραδέχεται. «Αλλά έπρεπε να προσπαθήσω. Έφευγε στα χέρια μου».

Η ελπίδα στο νοσοκομείο

Η ιατρική ομάδα διαπίστωσε ότι ο Mahad ήταν σοβαρά υποσιτισμένος και έπασχε από λοίμωξη του αναπνευστικού. Μπήκε σε θερμοκοιτίδα, έλαβε οξυγόνο και άρχισε να τρέφεται με θεραπευτικό γάλα μέσω σωλήνα.

Η Ubah παρακολουθούσε ανήσυχη, αλλά για πρώτη φορά ένιωσε ελπίδα.

«Είδα τις νοσηλεύτριες να τον φροντίζουν όλη τη νύχτα», θυμάται. «Ήταν η πρώτη φορά που κοιμήθηκα λίγο, ξέροντας ότι ήταν σε ασφαλή χέρια».

Μέρα με τη μέρα, ο Mahad άρχισε να ανταποκρίνεται. Η λοίμωξή του αντιμετωπίστηκε, ενώ η διατροφή του αυξανόταν σταδιακά. Η Ubah έμαθε να εφαρμόζει τη μέθοδο «φροντίδας καγκουρό», κρατώντας το μωρό δέρμα με δέρμα στο στήθος της για να του προσφέρει ζεστασιά και ασφάλεια.

Παράλληλα, έλαβε ψυχολογική υποστήριξη για να μπορέσει να διαχειριστεί τον θάνατο της αδελφής της και τη νέα της ευθύνη.

«Αυτές οι συζητήσεις γιατρεύσαν λίγο την καρδιά μου», λέει. «Μου θύμισαν ότι δεν ήμουν μόνη».

Μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή

Μία εβδομάδα αργότερα, ο Mahad είχε κάνει σημαντική πρόοδο. Δεν χρειαζόταν πλέον σωλήνα σίτισης και μπορούσε να πίνει το ειδικό γάλα από ποτήρι. Άρχισε να παίρνει βάρος, λίγα γραμμάρια τη φορά — κάθε μέρα και μια μικρή νίκη.

Ο βήχας του υποχώρησε και τα μάτια του άρχισαν να λάμπουν ξανά. Όταν τύλιξε τα μικροσκοπικά του δάχτυλα γύρω από το χέρι της Ubah, οι νοσηλεύτριες ανακοίνωσαν ότι είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο.

«Μακάρι να μπορούσε να τον δει η αδελφή μου τώρα», λέει η Ubah με ένα χαμόγελο γεμάτο δάκρυα. «Είναι ζωντανός και θα γίνει καλά».