Η απίστευτη ιστορία ενός Ιρλανδού που θάφτηκε ζωντανός για 61 ημέρες

Το 1968, ο Mick Meaney, ένας Ιρλανδός εργάτης δεν είχε σχεδόν ούτε μία λίρα, αλλά πίστευε ότι αν έμενε θαμμένος σε ένα φέρετρο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, ο κόσμος θα θυμόταν το όνομά του και ο ίδιος θα κέρδιζε κάποια χρήματα για την οικογένειά του.

Στις 21 Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς, τηλεοπτικά συνεργεία ακολούθησαν το φέρετρο — μήκους 1,90 μ., πλάτους 76 εκ. και επενδεδυμένο με αφρώδες υλικό — σε μια πομπή στους δρόμους του Κίλμπερν, της καρδιάς της ιρλανδικής παροικίας στο Λονδίνο, και είδαν τον Meaney να κατεβαίνει θαμμένος σε έναν λάκκο σε μια μάντρα οικοδομικών υλικών.

Το φέρετρο, όπως γράφει ο Guardian, σκεπάστηκε με χώμα, αφήνοντας εκτός μόνο έναν σωλήνα για αέρα και για να του κατεβάζουν φαγητό και νερό. Ο στόχος του Meaney — να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ και να κερδίσει δόξα και χρήματα — ήταν να παραμείνει εκεί για 61 ημέρες.

Το αξιοσημείωτο αυτό εγχείρημα – και ό,τι ακολούθησε – παρουσιάζεται σε ένα ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί από το ιρλανδόφωνο κανάλι TG4 στις 26 Νοεμβρίου. Με τίτλο Beo Faoin bhFód («Θαμμένος Ζωντανός»), η ταινία έχει ήδη προβληθεί σε φεστιβάλ. Σε σκηνοθεσία του Daire Collins, συνδυάζει συνεντεύξεις με την οικογένεια και τους φίλους του Meaney με αρχειακό υλικό από το γεγονός που είχε γίνει παγκόσμια είδηση.

“Ο πατέρας μου ήταν από εκείνους τους Ιρλανδούς που σήμερα αποκαλούν “ξεχασμένους”. Δούλευαν και έστελναν τα λεφτά πίσω στις οικογένειές τους. Οι εποχές ήταν δύσκολες τότε” λέει η κόρη του Meaney.

Ο Meaney ήθελε να γίνει πρωταθλητής πυγμαχίας, αλλά ένας τραυματισμός έβαλε τέλος στο όνειρό του και κατέληξε να δουλεύει σε σήραγγες στο Λονδίνο. Όταν ένα ατύχημα τον παγίδευσε προσωρινά κάτω από μπάζα, κράτησε την ψυχραιμία του, και τότε γεννήθηκε ένα νέο όνειρο: να κατακτήσει το ρεκόρ του μεγαλύτερου χρόνου που έμεινε κάποιος θαμμένος ζωντανός.

Η “τρέλα” αυτή ξεκίνησε στην Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1920 — οι ΗΠΑ είχαν παράδοση σε παράξενους διαγωνισμούς αντοχής, όπως το ποιος θα μείνει περισσότερο πάνω σε στύλο, ποιος κάνει περισσότερη ώρα χούλα-χουπ. Στη δεκαετία του ’60, το ανεπίσημο ρεκόρ ανήκε σε έναν Τεξανό, τον Bill White. Με το παρατσούκλι “το ζωντανό πτώμα”, ο White έκανε καριέρα όντας θαμμένος ζωντανός για την προώθηση αντιπροσωπειών αυτοκινήτων και άλλων επιχειρήσεων, και είχε αντέξει 55 ημέρες.

Για να θέσει νέο ρεκόρ, ο Meaney, τότε 33 ετών, συνεργάστηκε με τον Michael “Butty” Sugrue, έναν πρώην καλλιτέχνη τσίρκου που έγινε ιδιοκτήτης παμπ και διοργανωτής εκδηλώσεων στην ιρλανδική κοινότητα του Λονδίνου. Ο Sugrue οργάνωσε ένα συμβολικό “ξενύχτι” στην παμπ Admiral Nelson, όπου ο Meaney κλείστηκε στο φέρετρο. Ένα φορτηγό μετέφερε το φέρετρο σε μια μάντρα. Μια καταπακτή που οδηγούσε σε κενό κάτω από το φέρετρο – μεγαλύτερο από ένα κανονικό φέρετρο – χρησίμευε ως τουαλέτα.

Η “ρουτίνα” μέσα στο φέρετρο

“Κοιμήθηκα υπέροχα χθες το βράδυ”, είπε ο Meaney μιλώντας σε ένα τηλέφωνο εγκατεστημένο μέσα στο φέρετρο, τη δεύτερη μέρα, σε έναν παρουσιαστή ειδήσεων. Η ρουτίνα του ήταν η εξής: ξύπνημα στις 7, ασκήσεις προσαρμοσμένες στον περιορισμένο χώρο, επάλειψη με αλοιφή, φαγητό, διάβασμα βιβλίων και εφημερίδων και τηλεφωνικές συνομιλίες.

Η τηλεφωνική γραμμή ήταν συνδεδεμένη με την παμπ, όπου ο Sugrue χρέωνε τους θαμώνες για κάθε κλήση. Διασημότητες όπως ο πυγμάχος Henry Cooper μίλησαν με τον Meaney όσο βρισκόταν στο φέρετερι, αλλά το ενδιαφέρον άρχισε να φθίνει καθώς περνούσαν οι εβδομάδες – ο πόλεμος του Βιετνάμ και η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μονοπωλούσαν την επικαιρότητα. Παρ’ όλα αυτά, ο Sugrue συγκέντρωσε χορευτές, μουσικούς και δημοσιογράφους για αυτό που ονομάστηκε “ανάσταση” του Meaney, μετά από 61 ημέρες, στις 22 Απριλίου.

Το φέρετρο ξεθάφτηκε και μεταφέρθηκε πάνω σε φορτηγό, ενώ τα πλήθη ζητωκραύγαζαν στην παμπ. Όταν άνοιξε το καπάκι, ο Meaney – με γυαλιά ηλίου για να προστατεύσει τα μάτια του και γενειάδα – χαμογέλασε. “Θα μπορούσα να μείνω εκεί άλλες εκατό μέρες”, είπε στον Τύπο. “Είμαι ενθουσιασμένος που είμαι ο παγκόσμιος πρωταθλητής”.

Τα πράγματα δεν πήγαν όπως περίμενε

Ο πλούτος όμως δεν ήρθε ποτέ – υπήρξαν καταγγελίες ότι ο Sugrue τον εξαπάτησε. Η υπό συζήτηση παγκόσμια περιοδεία και η συμφωνία χορηγίας με την Gillette δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. “Σε όλες τις δουλειές υπάρχουν άνθρωποι που σε χρησιμοποιούν σαν βρικόλακα”, λέει η Mary Meaney, που ήταν 3 ετών όταν ο πατέρας της επέστρεψε στην Ιρλανδία. “Γύρισε πίσω χωρίς λεφτά ούτε για ένα μπουκάλι γάλα στην τσέπη του”.

Η δόξα αποδείχτηκε σύντομη. Κανένας εκπρόσωπος του Guinness Book of Records δεν κατέγραψε το επίτευγμα, και ένας ανταγωνιστής, ο Tim Hayes, που είχε μείνει θαμμένος για λιγότερο χρόνο αλλά σε κανονικού μεγέθους φέρετρο, αμφισβήτησε τον τίτλο του. Λίγο αργότερα, το 1968, μια πρώην μοναχή, η Emma Smith, θάφτηκε η ίδια κάτω από λούνα παρκ στο Skegness για 101 ημέρες.

Ο Meaney βρήκε δουλειά στο συμβούλιο της κομητείας Κορκ και πέθανε το 2003. “Μπορούσε να ζήσει μια απλή, εργατική, καθημερινή ζωή – αλλά λαχταρούσε κάτι το εξαιρετικό”, λέει η κόρη του. “Σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ ένιωσε ότι “είναι κάποιος””.