Μέρα δεύτερη: Η αγάπη θα κερδίζει τον φόβο κάθε φορά

Το φως της οθόνης του laptop είναι μαζί με μία λάμπα πετρελαίου οι μοναδικές πηγές φωτός αυτό το βράδυ στο σπίτι της οικογένειας του Αχμάντι και της Αμίρα. Βρισκόμαστε στο χωριό Ουτέντε του νησιού Mafia, μέσα σε ένα προστατευόμενο φυσικό πάρκο, λίγα μέτρα από τη θάλασσα. Οι 24 Ανάδοχοι έχουν μοιραστεί σε 11 οικογένειες σε αυτό και τα γειτονικά χωριά για αυτό το ταξίδι ενσωμάτωσης. Κι αυτή η λέξη δεν είχε ποτέ ξανά το ίδιο νόημα για κανέναν από εμάς.

Ένα ταξίδι ενσωμάτωσης πραγματοποιείται για να ενσωματωθούν οι ανάδοχοι στην μικρή ή μεγάλη κοινωνία την οποία επισκέπτονται. Να μιλήσουν με τους ανθρώπους, να κάνουν μαζί τους δουλειές, να μαγειρέψουν δίπλα – δίπλα, να φάνε και να πιούνε παρέα και ύστερα να κοιμηθούν κάτω από οτιδήποτε ονομάζει στέγη κανείς σε αυτό τον κόσμο. Για εμένα, τον Νικόλα και την Σίσσυ από την ActionAid, η στέγη μας απόψε είναι φτιαγμένη από φοινικόφυλλα, από τη γυναίκα του ζευγαριού που μας φιλοξενεί. Αλλά θα μιλήσουμε σε κάποιο επόμενο κείμενο για τις οικογένειες. Γιατί τώρα θα πούμε κάποια πράγματα για αυτό το πανέμορφο νησί.

Η θέα από τα παράθυρα του 12θέσιου αεροπλάνου που μετέφερε τους μισούς της αποστολής, πρόδιδε σε κάθε ματιά ότι το νησί Mafia είναι ένας επίγειος παράδεισος. Ιδανικό μέρος για να δημιουργούνται καρτ ποστάλ με αμμουδερές παραλίες και τροπικά φρούτα. To Mafia Island είναι – όχι άδικα – ένας από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της χώρας, παρέα με την Ζανζιβάρη που στέκει βορειότερα στο Αρχιπέλαγος που δανείζεται το όνομά της. Κι όπως θα περίμενε κανείς, η οικονομία του νησιού στηρίζεται στους τουρίστες που προτιμούν τα ξενοδοχεία και τα lodge που είναι διάσπαρτα στις πιο ειδυλλιακές γωνιές του τόπου αυτού.

Σε μια τέτοια ειδυλλιακή γωνιά είναι και το χωριό στο οποίο μένουμε εμείς. Με τη διαφορά ότι τα πολυτελή bungalows και τα ξενοδοχεία βρίσκονται μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από τις καλύβες και τα μικρά σπίτια που φιλοξενούν την αποστολή της ActionAid Ελλάς.

Βλέπεις, όταν καταφθάνεις σε ένα τέτοιο τουριστικό μέρος μέσα σε ένα αυτοκίνητο, είτε είσαι στην Αφρική είτε είσαι στην Ασία, κάποια στιγμή καλείσαι να διαλέξεις σε ποιο δρόμο θα στρίψεις. Πριν από το πρώτο μου ταξίδι πέρυσι με την ActionAid, έστριβα πάντα στους δρόμους των ξενοδοχείων, στις βασικές οδικές αρτηρίες, εκεί που υπήρχε “πολιτισμός”. Στους άλλους δρόμους φοβόμουν να στρίψω.

Είναι ο ίδιος φόβος που νιώθεις πριν από το πρώτο σου ταξίδι. Ο φόβος του αγνώστου, ο φόβος της ελονοσίας, ο φόβος του να βγεις από το χαζό comfort zone στο οποίο βάζεις τον εαυτό σου. Αλλά πες μου, ποιος φόβος μπορεί να κερδίσει την αγάπη που κρύβει μια αγκαλιά;

Ο φόβος χάνεται τη στιγμή που αντικρύζεις αυτά τα χαμόγελα. Τη στιγμή που χάνεσαι σε αγκαλιές ανθρώπων που μέχρι πριν από μερικά δευτερόλεπτα ήταν άγνωστοι. Και τι σημασία έχει αν θα μάθουν το ονομά σου ή αν θα προλάβεις να πεις σε όλους την ιστορία σου. Η αγάπη που έχουν οι άνθρωποι της Αφρικής για εκείνους που τους επισκέπτονται με την καρδιά ανοιχτή, είναι ανιδιοτελής. Θέλουν απλά να σου πιάσουν το χέρι, να γελάσετε χωρίς να καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον, να βρείτε έναν κώδικα επαφής για να ανταλλάξετε λίγες στιγμές.

Και δεν είναι ότι οι άνθρωποι στο Mafia χάρηκαν που ήρθαμε γιατί δεν βλέπουν συχνά λευκούς, όπως οι άνθρωποι του Γκαλαγκάλα για τους οποίους μιλήσαμε στο προηγούμενο ταξίδι. Βλέπουν συνέχεια Ευρωπαίους και Αμερικάνους να επισκέπτονται το νησί για να κλειστούν στα ξενοδοχεία τους, να βουτήξουν με μάσκες στα νερά να δουν φαλαινοκαρχαρίες, να ρουφάνε καρύδες με πλαστικά καλαμάκια. Καταλαβαίνουν όμως ότι αυτή τη φορά, αυτά τα δύο αεροπλάνα ήρθαν για εκείνους και μόνο εκείνους.

Γι’ αυτό και μας υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο, μας έδειξαν τον όμορφο τόπο τους και μας οδήγησαν στα χωριά τους. Η πρώτη αυτή μέρα ούτως ή άλλως δεν θα περιλάμβανε κάτι περισσότερο από το να πάμε στα σπίτια που θα μας φιλοξενούσαν. Να γνωρίσουμε τις οικογένειες καλύτερα και να ετοιμαστούμε για όσα θα ζήσουμε μαζί τους τις επόμενες ημέρες. Την ώρα που θα δημοσιευτεί αυτό το κείμενο, θα έχουμε ήδη συναντήσει κάποιους από τους άλλους αναδόχους για να μοιραστούμε εντυπώσεις και εμπειρίες. Αλλά και για να γνωρίσουμε μέσα από εκείνους και τις άλλες οικογένειες, εκείνες που δεν θα έχουμε την χαρά να κοιμηθούμε κάτω από την ίδια “στέγη”.

Οι κάτοικοι στο Mafia, τουλάχιστον όσοι δεν ασχολούνται με τον τουρισμό είναι κατά κύριο λόγο ψαράδες και αγρότες. Βγαίνουν ανοιχτά με τις βάρκες τους και ψαρεύουν. Καλλιεργούν καλαμπόκι, ρύζι, την αγαπημένη κασάβα και φασόλια. Ενώ η φύση τους χαρίζει απλόχερα μπανάνες, καρύδες και κάσιους από τα δέντρα που βρίσκονται παντού στο νησί. Όλα αυτά θα γνωρίσουμε από αύριο καλύτερα. Ήδη ζητήσαμε από τον ψαρά οικοδεσπότη μας να μας πάει για ψάρεμα. Ήδη μιλήσαμε με έναν ντόπιο για να πάμε μαζί του στα χωράφια. Κι έτσι απλά και όμορφα θα κυλήσουν οι ημέρες μας στο νησί.

Μόνο που έχουμε και μία ακόμα σημαντική αποστολή. Να γνωρίσουμε από κοντά το έργο της ActionAid στη χώρα αυτή και να προσπαθήσουμε κι εμείς με τον τρόπο μας να ενισχύσουμε το έργο της μιλώντας στις οικογένειες που μας φιλοξενούν. Μία στις τέσσερις γυναίκες του νησιού έχει υποστεί κακοποίηση. Κι αυτό είναι απλά μια στατιστική που αποδεικνύει ότι είναι πολλά τα μεγάλα και τα μικρά βήματα που έχουν να κάνουν κοινωνίες σαν αυτή για να φτάσουν σε έννοιες αυτονόητες όπως η ισότητα των δύο φύλων.

Θα κλείσω το σημερινό κείμενο με έναν προβληματισμό που είμαι σίγουρος ότι μοιράζονται πολλοί που έχουν επισκεφτεί τις χώρες της κεντρικής Αφρικής. Στην κουβέντα που είχα το απόγευμα με τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη και τον Ηλία Αναστασιάδη ζωντανά στο Ραδιόφωνο 24/7 και την εκπομπή Banana Republic, ο Δημήτρης με ρώτησε πώς μου φαίνονται μετά από αυτά τα ταξίδια οι ατάκες που λένε διάφοροι στη χώρα μας, σαν το “Ουγκάντα γίναμε”.

Δεν είμαι σίγουρος ποιος λαός από τους δύο είναι πιο ευτυχισμένος. Παρά τα προβλήματα στην υγεία και την εκπαίδευση, παρά τις κοινωνικές ανισότητες που βρίσκουν σιγά σιγά το δρόμο της προόδου, τόσο στην Ουγκάντα όσο και στην Τανζανία, είδα ανθρώπους ευτυχισμένους. Ανθρώπους που στηρίζονται σε όσα βγάζει η γη τους και αισθάνονται χαρούμενοι για κάθε μία ημέρα ζωής που τους χαρίζει ο Θεός τους, όπως κι αν τον λένε, σε αυτή τη γή. Ανθρώπους καθαρούς, όμορφους, με κάποιο τρόπο ξέγνοιαστους.

Δεν ξέρω αν συναντάς πολλούς τέτοιους ανθρώπους στη χώρα μας.

Το επόμενο κείμενο θα έχει πλέον νέα από το νησί Mafia. Μπορείτε να ενημερώνεστε για το ταξίδι μας μέσα από αυτή την στήλη στο News247.gr, τα social accounts της 24MEDIA, το Instagram account της@actionaidhellas, τα προσωπικά μας Instagram accounts@christoschatziκαι@nmastorasαλλά και το hashtag #talesfromtanzania.

Φωτογραφίες: Νικόλας Μάστορας