Συγκλονίζει επιζών της φωτιάς στο Χονγκ Κονγκ – “Ραγίζει η καρδιά μου όταν με αποκαλούν ήρωα”

Ο William Li δυσκολεύεται να συμβιβαστεί με την ταμπέλα του «ήρωα» από τότε που βοήθησε τους γείτονές του να διαφύγουν από το συγκρότημα κατοικιών Γουάνγκ Φουκ Κορτ , την ώρα που η φωτιά το τύλιγε στις φλόγες. Αντί για υπερηφάνεια, νιώθει ενοχή: Πιστεύει ότι θα μπορούσε να είχε σώσει περισσότερους από την πυρκαγιά στο συγκρότημα Γουάνγκ Φουκ Κορτ, που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 159 ανθρώπους.

«Η καρδιά μου ραγίζει κάθε φορά που κάποιος με αποκαλεί ήρωα», εξομολογείται στο BBC ο 40χρονος.

Μία εβδομάδα μετά τη φονική πυρκαγιά, οι πυροσβέστες συνεχίζουν να ψάχνουν στα αποκαΐδια του κτιριακού συγκροτήματος για τις σορούς 30 ακόμη ανθρώπων – γειτόνων του κ. Li, που εγκλωβίστηκαν στα σπίτια τους όταν ξέσπασε η φωτιά.

Τα αίτια της πυρκαγιάς καθώς και το γιατί δεν μπόρεσαν να διαφύγουν περισσότεροι άνθρωποι, ερευνάταιο από ανεξάρτητη επιτροπή που διέταξε ο επικεφαλής της διοίκησης του Χονγκ Κονγκ.

Ήδη έχουν εντοπιστεί σημαντικές παραλείψεις στην ασφάλεια των κατοικιών, μεταξύ των οποίων και η δυσλειτουργία των πυρανιχνευτών. Η απουσία συναγερμού ήταν και ο λόγος που ο κ. Li δεν ανησύχησε ιδιαίτερα όταν η σύζυγός του τον ενημέρωσε τηλεφωνικά ότι ξέσπασε φωτιά στο κτίριο.

Χωρίς να αντιληφθεί τον κίνδυνο, πέρασε σχεδόν δέκα λεπτά μαζεύοντας τα πράγματά του. Όμως μόλις άνοιξε την πόρτα,  αντίκρυσε πυκνό καπνό. Αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει και να ξαναμπεί στο διαμέρισμα. Στην άλλη άκρη της γραμμής, η σύζυγός του είχε πανικοβληθεί. Εκείνος όμως δεν είχε περιθώριο για πανικό. Έβαλε βρεγμένες πετσέτες κάτω από την πόρτα, προσπαθώντας να εμποδίσει τον καπνό να μπει στο διαμέρισμα. Έπρεπε να αποφασίσει γρήγορα ποιες θα ήταν οι επόμενες κινήσεις του.

Τότε άκουσε φωνές από τον διάδρομο, όπου ο καπνός ήταν τόσο πυκνός που δεν έβλεπε ούτε δυο βήματα μπροστά του. Καλύπτοντας το πρόσωπό του με βρεγμένη πετσέτα, βγήκε στον γεμάτο καπνό διάδρομο και βρήκε δύο γείτονες. Τους πήρε μαζί του για να προστατευτούν στο σπίτι του.

Την ίδια στιγμή, σε διπλανό κτίριο, η 66χρονη Bai Shui Lin χτυπούσε πόρτες γειτόνως της για να τους προειδοποιήσει. Έσωσε τουλάχιστον τρεις ανθρώπους. Η ίδια δεν επέζησε – τα παιδιά της αναγνώρισαν τη σορό της το Σαββατοκύριακο.

«Αν της είχα πει να φύγει ένα λεπτό νωρίτερα, ίσως να ζούσε», είπε ο γιος της, Γιπ Κα-Κουί, στο CBS. «Αλλά ξέραμε (τι άνρωπος είναι). Δεν θα έφευγε χωρίς να ειδοποιήσει τους άλλους».

Στο σπίτι του κ. Li, το ζευγάρι που είχε σώσει τού είπε πως άκουσαν μια φωνή στον διάδρομο: Ήταν μιας οικιακής βοηθού που αναζητούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Λίγα λεπτά αργότερα, η φωνή σίγησε.

Αυτή τη φορά ο κ. Li δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα.

«Νιώθω ενοχές», είπε. «Κάποιοι άνθρωποι δεν σώθηκαν κι εγώ δεν άνοιξα ξανά την πόρτα για να τους ψάξω».

Παγιδευμένος, περίμενε περισσότερες από δύο ώρες μέχρι να φτάσουν οι πυροσβέστες.

Δεν γνωρίζει ακόμη τι απέγινε η γυναίκα που φώναζε. Εννέα Ινδονήσιες και μία Φιλιππινέζα οικιακή βοηθός συγκαταλέγονται στους νεκρούς. Κάποιες όμως επέζησαν – όπως η 28χρονη Bai Shui Lin, που είχε εγκλωβιστεί φροντίζοντας το τρίμηνο μωρό και τη μητέρα της εργοδότριάς της. Κι εκείνη θεωρείται πλέον ηρωίδα.

Ο κ. Liκαι το ζευγάρι – γνωστό στα τοπικά μέσα ως οι Chows – συνειδητοποίησαν όσο περνούσε η ώρα ότι έπρεπε να διαφύγουν.Η μία έξοδος κινδύνου είχε τυλιχτεί στις φλόγες. Η άλλη, σύμφωνα με τον γείτονά του, ήταν κλειδωμένη. Το να πηδήξουν από τον δεύτερο όροφο ήταν αδύνατο λόγω της ισχύος της φωτιάς. Ο κ. Li ένιωσε ότι ίσως έφτανε το τέλος. Άρχισε να στέλνει μηνύματα αποχαιρετισμού σε φίλους:
«Δεν μπορώ να βγω. Αν μου συμβεί κάτι, φροντίστε τα παιδιά μου. Να προσέχετε».

Περίπου δυόμισι ώρες μετά την έναρξη της φωτιάς, οι πυροσβέστες προσέγγισαν το διαμέρισμά του με γερανό. Η κα. Chow δήλωσε στο HK01 ότι ο κ. Li επέμενε να σωθούν πρώτα οι δύο. «Είμαστε μεγαλύτεροι, του είπαμε ότι έπρεπε να φύγει εκείνος. Δεν δέχτηκε. Είπε πως ήταν νέος και άντεχε περισσότερο».

Όταν τελικά ήρθε η σειρά του, δίστασε να εγκαταλείψει το σπίτι του. Ήταν ολόκληρη η ζωή του. Λίγο αργότερα επανενώθηκε με την οικογένειά του σε ένα κοντινό ταχυφαγείο.

Μόνο όταν έφτασε στο νοσοκομείο συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί. «Στα επείγοντα ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται. Η μυρωδιά του καμένου “είχε ποτίσει” μέσα μου και το μόνο που ήθελα ήταν να φύγει.».

Περίπου στις 03:00, όταν πια είχε μεταφερθεί σε θάλαμο, άφησε τον εαυτό του να κλάψει. «Άλλες φορές στο παρελθόν, ήθελα να φύγω από το νοσοκομείο όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτή τη φορά, όταν η νοσοκόμα με ρώτησε αν θέλω να πάω σπίτι, δεν ήθελα να φύγω. Ήξερα ότι έξω με περιμένει κάτι που ακόμη δεν μπορούσα να διαχειριστώ».

Παρόλα αυτά, έχει πάρει μια απόφαση: Να μη σιωπήσει. Να μιλήσει δημόσια, να δώσει όσες περισσότερες συνεντεύξεις μπορεί.

«Ελπίζω πολλοί να βγουν μπροστά για να αποκαλυφθεί η αλήθεια» τονίζει. «Ελπίζω οι κάτοικοι του Γουάνγκ Φουκ Κορτ να πάρουν απαντήσεις και να αποδοθεί δικαιοσύνη».